ARICE LINAMPASO SI GARIN! NAPAKA INIT NA DEBATE GARIN TODO TANGGOL KAY ROMUALDEZ AT MARCOS JR?

Sa isang araw na mistulang kumulo ang buong plenaryo, isang eksena ang hindi inaasahan: isang bangayan na parang sasabog anumang sandali. Ang kapaligiran ay puno ng iringan, bulungan, at matinding tensyon—para bang bawat galaw, bawat salita, ay maaaring maging mitsa ng mas malaking kontrobersiya. At sa gitna ng kaguluhan, isang tinig ang biglang umangat: si Garin, matapang, diretso, at walang bakas ng pag-atras. Ang tanong ay simple lamang, ngunit ang naging sagot niya ang nagpaalab sa apoy ng debate.

Mula sa unang salitang binitawan niya, ramdam na ramdam na handa siyang sumabak sa kahit kaninong hahamon. Ngunit hindi lamang iyon ang nagpataas ng kilay ng lahat. Ang tunay na gumulantang sa madla ay ang paraan kung paano niya buong pusong itinanggol sina Romualdez at Marcos Jr., na para bang ang anumang pag-atake sa kanila ay personal na pag-atake sa kanya. Maging ang kanyang tono ay puno ng determinasyon—matigas ngunit malinaw, mabigat ngunit tiyak.

“Hindi ako papayag na maliitin n’yo sila,” mariin niyang sinabi, ang bawat pantig ay tila umuukit sa hangin. Umalingawngaw ang boses niya sa buong silid at kahit ang pinaka-sanay na mambabatas ay napaunat ang upo.

Habang nagpapatuloy ang kanyang tirada, napatingin-tingin ang mga nakapaligid—ang ilan ay mukhang nagulat, ang iba nama’y parang natatakot kung saan hahantong ang sagutan. May mga nag-uusap sa sulok, pilit nire-replay sa isip ang mga sinabi ni Garin. Bakit gano’n ka-init? Bakit gano’n ka-personal ang dating?

Sa kabilang panig naman ay naroon ang ilang mambabatas na tila hindi nagpapatalo. Isa sa kanila ang marahang sumabat, may halong panunuya ang boses, at sinabing tila sobra-sobra ang depensang ipinaglalaban ni Garin. Doon na lalo pang umusok ang tensyon. Para bang sa isang iglap, ang simpleng diskusyon ay nauwi sa pride, respeto, at pagkakampi.

“Kung kayo ay may ipinaglalaban, ako rin!” sagot ni Garin, sabay kalabit sa mikropono na para bang sinisigurong lahat ay malinaw na makikinig. “Hindi pwedeng mawalan tayo ng direksyon dahil lang sa maling akusasyon!”

Ang sagot niyang iyon ang nagpasikip sa hangin. Ang camera lights biglang tumutok sa kanya, ang mga reporters ay nag-unahan sa pagkuha ng footage, at ang mga staff sa loob ay natigil sa ginagawa. Para bang may paparating na pagsabog.

Habang lumalalim ang debate, napansin ng marami na tila lumalawak ang saklaw ng pag-uusap. Mula sa simpleng isyu, inabot na ang historikal na koneksyon, ang mga nagdaang proyekto, pati ang mga relasyon ng kapangyarihan sa politika. Hindi na lang ito basta tungkol sa posisyon, pera, o proyekto—naging simbolo na ito ng loyalty, paninindigan, at personal na paniniwala.

Sa bawat segundong lumilipas, paulit-ulit na binibigyang-diin ni Garin na ang paghamon sa pamumuno ay isang bagay, ngunit ang paglapastangan sa kredibilidad ng mga taong pinaniniwalaan niya ay iba. At sa sinabi niyang iyon, may ilan ang napapailing, may ilan ang napapanganga, at mayroon ding tila napapangiti ng patago, para bang inaabangan ang susunod niyang sasabihin.

Sa loob ng 10 minuto, ang diskusyon ay umangat mula mainit tungo sa nag-aapoy. At sa gitna ng lahat, ang mukha ni Garin ay hindi nininerbiyos kundi lalo pang tumitibay. Ang bawat pangungusap ay tila bala; ang bawat tingin ay tila hamon sa sinumang hindi sang-ayon.

Ngunit ang talagang nagpa-wild sa publiko ay nang banggitin niya ang isang linya na agad naging mitsa ng online frenzy:

“Kung hindi n’yo kaya tanggapin ang katotohanan, ako mismo ang magsasabi nito sa harap n’yo—walang bahid ng duda ang suporta ko sa kanila!”

Boom. Para itong pagsabog na narinig hanggang social media.

Sa ilang segundo lamang, trending na ang lahat ng pangalan—Garin, Romualdez, Marcos Jr.—kasama ang mga hashtag na tila wildfire na kumalat.

Habang patuloy ang argumento, may mga napapangiti, may mga napapailing, may mga nanonood na para bang may boxing match sa harap nila. At nang wakasan ang sesyon, walang nakatiyak kung may nanalo o natalo. Ang malinaw lamang: may nabuksang apoy na hindi agad mamamatay.

Paglabas ni Garin, sinalubong siya ng katanungan mula sa media. Ngunit sa halip na magbigay ng mahabang paliwanag, isang maikling linya lang ang binitawan niya:

“Kung may tututol, handa akong humarap muli.”

At doon, lalo pang nagliyab ang apoy ng usapan.

Sino ang tama? Sino ang mali? Ano ang totoo? Ano ang intensyon? At sino ang nasa likod ng tensyong hindi maubos-ubos?

Iyon ang mga tanong na hanggang ngayon ay patuloy na bumabagabag sa publiko.

Ngunit isang bagay ang sigurado—ang nangyari ay hindi basta debate. Isa itong labanan ng paninindigan. At sa gitna ng gulo, si Garin ang naging pinakamatingkad na apoy.