“ANG HALIMAW NA BAGYO: KWENTO NG GABI NG KATAKUTAN”

Nagsimula ang lahat sa isang tahimik na gabi. Sa bayan ng San Rafael, walang sino mang naghinala na ang kalangitang mala-bughaw ay magbabago sa loob lamang ng ilang oras. Alas-diyes ng gabi nang biglang bumaba ang temperatura, kasabay ng pag-ihip ng malamig at kakaibang hangin. Ang mga aso, tila nakaramdam ng kakaiba, ay tahol nang tahol na parang may paparating na panganib.

Kinabukasan, alas-sais ng umaga, pumutok sa radyo ang balita: “Code Red Alert! Isang super typhoon na may lakas na 285 kph ang papalapit sa Luzon!”
Tinawag itong Bagyong “Salvina”, at ayon sa mga meteorologist, ito ang pinakamalakas na bagyong tatama sa bansa sa nakalipas na dalawampung taon.

Ngunit walang makapaghanda para sa tunay na bangis ng unos na iyon.

Habang lumalakas ang ulan, unti-unting nawalan ng kuryente ang buong bayan. Ang mga poste’y nagsipagbagsakan, at ang mga bubong ay tinangay na parang mga papel. Sa Barangay San Miguel, si Aling Teresa, isang 62-anyos na tindera, ay nakaupo sa loob ng kanyang maliit na bahay habang hawak-hawak ang rosaryo. “Wala akong magawa kundi magdasal,” aniya. “Naririnig ko ang alingawngaw ng hangin, parang may mga sumisigaw sa labas.”

Pagkaraan ng ilang minuto, isang malakas na dagundong ang narinig — bumigay ang pader ng kanilang kapitbahay at tumama sa kanyang bahay. Sa isang iglap, gumuho ang kalahati ng bubong. Buti na lamang, sa huling sandali, may dalawang kabataang naglakas-loob lumabas sa ulan para iligtas siya.

Samantala, sa kabilang dako ng bayan, si Mang Dindo, isang mangingisda, ay pilit pang hinahatak ang kanyang bangka papalayo sa dalampasigan. “Hindi ko matitiis na mawala ‘tong tanging kabuhayan ko,” sabi niya, habang hinahampas ng malalaking alon ang kanyang binti. Ngunit sa sobrang lakas ng hangin, natangay siya sa dagat at ilang oras siyang nawawala. Makalipas ang tatlong araw, natagpuan siya sa kabilang isla—pagod, sugatan, pero buhay.

“Parang nilamon ako ng bagyo at ibinuga ulit,” pahayag niya sa isang panayam.

Hindi rin nakaligtas ang bayan sa mga kakaibang kwento. May mga residente ang nagsabing nakakita sila ng “itim na ulap na may hugis ng mukha”, habang ang iba nama’y naniniwalang narinig nila ang mga tinig ng mga nawawalang mahal sa buhay sa gitna ng unos. Sa social media, kumalat ang video ng isang lalaki na naglalakad sa gitna ng malakas na ulan—tila walang tinatablan ng hangin o tubig. Nang suriin ng mga awtoridad, hindi umano nila mahanap kung sino siya o saan siya nakatira.

May mga nagsasabing multo raw iyon ng lalaking nalunod sa bagyong tumama limang taon na ang nakararaan. Ang iba nama’y nagsasabing hallucination lang ito ng mga takot at pagod na mamamayan.

Pagkatapos ng bagyo, ang bayan ng San Rafael ay halos hindi na makilala. Wala nang mga puno, wala nang linya ng kuryente, at ang dating masiglang palengke ay nawasak na parang laruan. Ngunit higit sa lahat, ang mga tao ay nagbago. Ang takot ay naging determinasyon.

Muling nagtulungan ang bawat pamilya: mga kabataan nagbubuhat ng kahoy, mga ina nagluluto ng pagkain para sa kapitbahay, at mga ama’y nagtayo ng pansamantalang tirahan gamit ang mga yero at trapal.

Sa kabila ng lahat, isang misteryo ang naiwan. Sa gitna ng mga gumuhong bahay, may natagpuang lumang kahon na puno ng lumang litrato at mga dokumento ng mga taong hindi kilala sa lugar. Isa sa mga litrato, ipinakita ang isang babae na kahawig ni Aling Teresa—ngunit nakasulat sa likod ng larawan: “San Rafael, 1978.”

Walang makapagsabi kung sino ang mga tao sa larawan, o kung paano napunta ang kahon doon. Pero ayon kay Aling Teresa, “Baka paalala ito na hindi lang kalikasan ang kayang magpabago sa atin—pati mga alaala ng nakaraan.”

Habang tumatagal, mas marami pang kwento ang lumalabas:

Isang batang milagrosong nailigtas ng aso mula sa bumagsak na bahay.
Isang sundalong tumangging lumikas upang protektahan ang evacuation center at natagpuang nakayakap sa watawat ng bansa.
At isang pamilya na pinaniniwalaang nawalan ng lahat—pero nakatanggap ng tulong mula sa hindi kilalang donor na nagsabing, “Utang ko ito sa bayan.”

Ang “Bagyong Salvina” ay hindi lang nagwasak ng mga bahay, kundi nagmulat sa bansa. Ipinakita nito na sa bawat unos, may mga bayani—tahimik, walang pangalan, pero buhay sa puso ng bawat Pilipino.

At kung tatanungin mo ang mga nakaligtas, iisa ang sagot nila:
“Hindi halimaw ang bagyo. Halimaw tayo kung titigil tayong umasa.”