BUMULWAK ANG GALIT AT KATOTOHANAN: VP SARA, MAYOR BASTE, NAGKAISA SA PANININDIGAN LABAN SA ‘MABAGAL’ NA AKSYON NG MALACAÑANG SA GITNA NG KRISIS NG TIWALA

 

Ang tanong na matagal nang bumabagabag sa taumbayan ay tila nasagot na, hindi mula sa mga kritiko, kundi mula sa mismong loob ng kasalukuyang administrasyon. Sa gitna ng matitinding kontrobersiya, lalo na ang flood control project anomaly, dalawang boses mula sa pamilya Duterte ang sabay na umalingawngaw: ang matinding pagkadismaya ni Bise Presidente Sara Duterte sa kabagalan ng Palasyo, at ang matapang na paninindigan ni Mayor Sebastian “Baste” Duterte para sa legasiya ng kanilang ama. Ang mga pangyayaring ito ay hindi lamang nagpapahiwatig ng lamat sa UniTeam, kundi nagpapakita ng isang malalim na krisis sa tiwala na ngayo’y pilit na kinakaharap ng administrasyong Marcos Jr.

Ang Hatol ng Taumbayan: 69% ang Pagkadismaya

Hindi na mapagtatakpan pa ang nararamdaman ng publiko. Ayon sa mga ulat, isang malaking porsiyento—umaabot sa 69% ng mga Pilipino—ang nananatiling lubos na dissatisfied o hindi kuntento sa ginagawang pagsisikap ng gobyernong Marcos upang sugpuin ang katiwalian at korapsyon. Ang numerong ito ay isang malinaw na screaming indictment laban sa epektibidad ng mga anti-korapsyong programa ng Malacañang.

Ang partikular na sentro ng pagkadismaya ay ang flood control project anomaly, isang eskandalo na nagpapakita ng bilyun-bilyong pisong nasayang dahil sa maanomalyang paggawa at kontrata. Ngunit, ang lalong nagpapabigat sa sitwasyon ay ang tila kawalan ng tunay na pag-usad sa imbestigasyon. Bilang patunay, itinuro ng mga kritiko ang tila pagiging malamya ng gobyerno sa pagpapabalik kay Zaldy Co, isa sa mga pangunahing sangkot umano sa kontrobersiya. Kung talagang seryoso ang gobyerno sa paglaban sa korapsyon, bakit tila walang agarang aksyon, tulad ng pag-kansela ng pasaporte, ang ginagawa upang pilitin ang pagbabalik ng mga suspek?

Dito pumapasok ang pambansang hinala: Ang Independent Commission on Infrastructure (ICI) na binuo umano upang imbestigahan ang anomalya ay tila isang walang ngipin na ahensiya na kontrolado ng Palasyo. Ang paniniwala ng taumbayan ay lantad: ang ICI ay gagamitin lamang upang gumawa ng sarili nitong naratibo—isang narrative na magpapalabas na may aksyon, ngunit ang totoo ay panakip-butas lamang upang hindi umabot ang imbestigasyon sa mga tunay na mastermind. Ang pagbitiw mismo ni dating P/Dir. Gen. Benjamin Magalong, na sinasabing papalapit na sa ugat ng katiwalian, ay nagpapatibay sa hinalang ito. Ang taumbayan ay gising, at alam nilang ang imbestigasyon ay kontrolado at pinipigil.

 

 

Ang Nag-aalab na Patutsada ni VP Sara: “Mabagal Kasi Nandoon sa Harap!”

Ang pambansang pagkadismaya ay lalong bineripika ng ikalawang pinakamataas na pinuno ng bansa, si Bise Presidente Sara Duterte. Sa isang panayam, mariin niyang binanatan ang Office of the President dahil sa “mabagal na aksyon” nito sa pagtugon sa isyu ng korapsyon. Hindi ito isang simpleng pagpuna; ito ay isang full-blown na pagpapahayag ng kawalan ng tiwala.

Ibinulalas ni VP Sara na noon pa, halos isang taon na ang nakalipas, nang ibinunyag na niya ang mga anomalya, ngunit hanggang ngayon ay wala pa ring opisyal ng gobyerno ang lubos na nasasangkot at napapanagot. Ang pinakamatinding bahagi ng kanyang kritisismo, na binigyang-diin ng mga komentarista, ay ang tila pagka-“weak leader” ni Pangulong Marcos Jr.

Ayon sa interpretasyon ng mga political analyst at ng mga taga-suporta ng pamilya Duterte, hindi umano masabi ni Marcos kung sino-sinong kongresista ang sangkot sa katiwalian dahil ang trace ng korapsyon ay “aabot sa sarili niya” o sa kanyang tanggapan mismo. “Nasa harap lang niya ang mastermind,” ang naging reaksiyon, na nagpapahiwatig na ang pinagmulan ng problema ay nasa loob ng Palasyo. Ang ICI ay ginawa lamang, ayon sa kanila, upang maging diversionary tactic—upang gawing legitimate ang isang baseless na kuwento at ilihis ang direksyon ng imbestigasyon palayo sa Office of the President. Kung mayroon kang lahat ng kapangyarihan at resources bilang Pangulo, bakit hindi mo magawa-gawa ang agarang paghuli sa mga tiwali? Ang tanging posibleng sagot, ayon sa kritisismo, ay dahil ang mastermind ay malapit o, mas malala pa, ay ang mismong nagtatago sa kanila.

Ang Aklat ng Kasaysayan: Ang Paninindigan ni Mayor Baste Duterte

Kasabay ng pag-atake ni VP Sara sa usapin ng korapsyon, nagbigay din ng sarili niyang matinding stance si Mayor Baste Duterte ng Davao City. Ang kanyang pahayag ay tumutukoy sa patuloy na panggigipit sa kanilang amang si dating Pangulong Rodrigo Roa Duterte kaugnay ng International Criminal Court (ICC), lalo na matapos ma-denied ang kahilingan para sa interim release.

Ito ang kanyang matapang na mensahe sa mga kalaban ng kanilang ama, na binansagan niyang mga “dilaw” at “makakaliwa” na nagdiriwang sa umano’y pagkapanalo nila sa political maneuvering: “Naipakulong niyo man siya, pero hindi niyo maibubura ang kabayanihan ng aking ama.”

Ang pahayag ni Baste ay nagdadala ng mas malalim na emosyonal at historikal na bigat. Kinikilala man niya ang temporary na tagumpay ng pulitika, iginigiit niya na hindi kailanman mabubura ang sakripisyo, legasiya, at ang pagmamahal ng taumbayan kay Tatay Digong. Ayon sa mga tagapagtaguyod ng Duterte camp, ang kanilang ama ay biktima lamang ng politicking at mga pansariling interes ng mga kalaban. Para sa kanila, ang mga nagpapakulong kay Duterte ay malalagay sa libro ng kasaysayan bilang mga “kontrabida,” habang si Tatay Digong ay magiging isang pambansang bayani, gaya ng inaasahan nila sa susunod na 30 o 50 taon. Ito ay isang deklarasyon ng digmaan—hindi sa batas, kundi sa historical narrative.

 

 

Isang Administrasyong Walang Direksiyon at Ang Hatol ni Barzaga

Ang pagsasanib ng kritisismo mula kina VP Sara at Mayor Baste, na nag-ugat sa magkaibang isyu (korapsyon at ICC case), ay nagtatagpo sa isang sentral na punto: ang pag-atake sa kapalpakan ng kasalukuyang administrasyon.

Ang Marcos administration ay inilarawan ng mga kritiko bilang “walang direksyon,” na ang mga aksyon ay “sobrang bagal,” at tila “sabog.” Sa ganitong sitwasyon, ang crisis of governance ay nagiging crisis of legitimacy. Paano ka magtitiwala sa isang pamunuan na ang 69% ng taumbayan ay nagpapahayag ng pagkadismaya sa pinakamahalagang isyu—ang korapsyon—na tila hindi nito gustong lutasin?

Ang pinakamatinding patama ay nagmula kay Kiko Barzaga, na binanggit ng komentarista sa video: nang ipinangako ni Pangulong Marcos na hindi siya titigil hangga’t hindi niya nalulutas ang korapsyon sa bansa, ang tugon ay, “Ay hindi mo na maso-solve ‘yan. Kasi bago mo ma-solve ‘yang korapsyon na ‘yan, ikaw ‘yung problema, eh. Mag-resign ka muna.”

Ang linyang ito ang nagpapaliwanag sa sentimyento ng mga kritiko: Sa kanilang pananaw, ang Pangulo mismo ang hadlang sa paglutas ng problema. Ang kabagalan, ang kawalang-gana sa pagsugpo sa katiwalian, at ang pagtatago sa mga mastermind ay hindi aksidente—ito ay sinadya.

Ang kasalukuyang pambansang sitwasyon ay isang powder keg. Ang malinaw na pagkakawatak-watak sa pagitan ng dalawang pinakamalaking pamilya sa pulitika, na isiniwalat sa pamamagitan ng matitinding pahayag nina VP Sara at Mayor Baste, kasabay ng malawakang kawalan ng tiwala ng publiko, ay naglalagay sa administrasyong Marcos sa isang maselang balanse. Ang UniTeam ay nabuwag na, at ang storya ng pagkakaisa ay napalitan ng storya ng iskandalo, disgusto, at betrayal. Ang taumbayan ngayon ang naghihintay, nag-aabang kung kailan tuluyang bibigay ang Palasyo sa bigat ng political pressure at popular dissent. Ang tanong ay hindi na kung masosolve ang korapsyon, kundi kung magkakaroon pa ba ng closure ang bansa habang nandoon sa Malacañang ang sinasabing pinagmulan ng problema.