BABALA NI ANJO YLLANA KAY VIC SOTTO AT JOE DE LEON! JOSE MANALO, AHAS KA?!

Sa loob ng mundo ng showbiz, maraming ngiti, tawa, at aliw ang nakikita ng mga manonood. Ngunit sa likod ng maliwanag na ilaw at malalaking entablado, may mga lihim na pilit tinatago—mga salitang hindi sinasabi, mga damdaming hindi naipapakita, at mga sugat na matagal nang hindi gumagaling. Isa sa mga ito ang kwento ng apat na matagal nang magkakasama sa iisang entablado: sina Anjo Yllana, Vic Sotto, Joey de Leon, at Jose Manalo.

Matagal na kilala si Anjo bilang isa sa mga haligi ng komedya sa telebisyon. Tahimik siyang kumikilos, bihira magsalita tungkol sa personal na nararamdaman. Ngunit nang isang araw, may napabalitang pagpupulong sa isang lumang restawran sa may Pasay—at dito, unti-unting lumabas ang tensyon na matagal niyang kinikimkim.

Ayon sa kwento ng isang source (na sa kuwentong ito ay kathang-isip), ilang proyekto umano ang ipinangako kay Anjo na hindi natupad. Sa halip, ang mga oportunidad na ito ay napunta kay Jose Manalo, na tila tahimik ngunit palaging nasa tamang oras para makuha ang mga proyekto. Hindi raw ito napansin ng mga tao sa labas, pero ang mga nakasama nila araw-araw ay kapansin-pansin ang pagbabago.

“Hindi sa selos, pero may hangganan ang pagtitiis,” ang matinding linyang binitiwan ni Anjo sa gitna ng pagpupulong (ayon sa kwento). Tahimik lamang sina Vic at Joey noon, tila sinusuri kung paano haharapin ang sitwasyon. Si Jose naman ay nakatingin lamang sa mesa, hindi malaman kung paano sasagot.

Dito nagsimula ang tinatawag ng marami (sa kathang-isip na kwento): ang babala.

“Kung may hindi malinaw, dapat pag-usapan. Pero kung may ginagawa nang hindi patas, ibang usapan na ’yan,” aniya umano.

Hindi ito isang sigaw. Hindi ito galit. Ngunit ramdam ng lahat na malalim, mabigat, at may katotohanan.

Mula roon, nagbago ang dinamika ng grupo. Hindi na kasing lambing ang batuhan ng biro. Hindi na kasing gaan ang tawanan. Para bang bawat salita ay may timbang, bawat tingin ay may tanong, at bawat biro ay may laman.

Ngunit bakit nga ba nagkaroon ng ganitong tensyon?

Sinasabi sa kwento na may bagong show na pinag-uusapan noon. Isang programa na maaaring magbalik sa lumang saya at timpla ng kanilang samahan. Ngunit ayon sa napag-usapan, hindi naisama si Anjo sa listahan ng pangunahing cast. Ang masakit, ayon sa kuwentong ito, ay hindi man lang ito ipinaliwanag sa kanya.

At ang pinakamabigat na bahagi—ang diumano’y pagkakasangkot ni Jose Manalo sa pagdedesisyon. Hindi raw ito direktang sinabi, pero may ilang usap-usapan na tila ginamit ang impluwensya nito para mapatunayang “mas relevant” siya kaysa sa dating kaibigan.

Dito sumabog ang salitang “Ahas ka!”—hindi dahil nais manira si Anjo, kundi dahil pakiramdam niya ay tinalikuran siya ng taong minsang itinuring niyang kapatid.

Subalit hindi rito nagtatapos ang kuwento.

Lumapit sina Vic Sotto at Joey de Leon kay Anjo matapos ang insidente. Ayon sa kwento, sila ay nagsabing, “Hindi ito tungkol sa kung sino ang bida. Kundi kung paano nananatili ang samahan kahit kumikilos ang industriya.”

Ngunit ang sagot ni Anjo ay mas mabigat:

“Kung tunay ang samahan, hindi dapat kailangan ipaalala.”

Sa puntong iyon, tila naghiwa-hiwalay ang mga landas. Hindi dahil sa galit, kundi dahil sa pagod at pagkasawi.

Sa kathang-isip na bersyon ng kuwentong ito, lumakad si Anjo palayo. Hindi siya sumigaw. Hindi siya nagbato ng salita. Ngunit ang katahimikang iyon—iyon ang tunay na nag-iwan ng marka.

Makikita sa kanyang mata ang isang pag-asa:
Balang araw, baka mabuo muli ang tunay na tawanan.
Hindi sa harap ng kamera.
Kundi sa puso.