Ang Barangay San Isidro sa bayan ng San Miguel, Bulacan, ay matagal nang ipinagmamalaki ang kanilang pangunahing industriya: ang paggawa ng longganisa. Ang amoy ng mga pampalasa at usok mula sa mga ihawan ay bahagi na ng pang-araw-araw na buhay ng mga residente. Isang ritmong pamilyar, masagana, at payapa. Ngunit ang kapayapaang ito ay brutal na winasak ng isang katotohanan na mas masahol pa kaysa sa pinakamadilim na bangungot. Sa likod ng mga pader ng isang respetadong negosyo ng longganisa, isang karumal-dumal na krimen ang naganap—isang lihim na nagbago sa tinitingalang produkto bilang simbolo ng isang hindi maisip na kabuktutan.

Ang trahedya ay nagsimulang mabuklat nang umuwi si Jose “Joey” Reyz mula sa isang matagumpay na business trip sa Cebu noong Mayo 2021. Puno ng pananabik, dala niya ang pasalubong na sutlang alampay para sa asawang si Maria Santos at isang laruang robot para sa kanilang limang taong gulang na anak na si Miguel. Ngunit sa halip na masayang salubong, isang kakaibang katahimikan ang bumungad sa kanya.

Ang kanilang gate ay bahagyang nakabukas. Sa loob, nakita niya si Miguel na nakaupo mag-isa sa hagdan, malungkot at naglalaro ng bato. Hindi ito tumakbo para yakapin siya tulad ng dati. “Miguel, nasan ang mama mo?” tanong ni Joey. Ang sagot ng bata ay tila isang patalim na bumaon sa kanyang puso: “Umalis na si mama. Masama si mama. Sumama siya sa ibang lalaki.”

Natigilan si Joey. Pumasok siya at natagpuan ang kanyang ama, si Gregorio “Mang Gorio” de Leon, isang 54-taong-gulang na magkakatay, na kalmadong nagkakape. Si Mang Gorio, na hinubog ng habambuhay na pagiging magkakatay, ay isang lalaking tahimik at may matipunong pangangatawan.

Nang walang anumang bakas ng emosyon, ikinuwento ni Mang Gorio ang kanyang bersyon: tatlong araw na ang nakalipas, habang wala si Joey, sinira umano ni Maria ang aparador, kinuha ang kanilang ipon na PHP 50,000, at tumakas kasama ang kalaguyo nito sa siyudad. Iniwan daw nito ang sariling anak na ilang araw nang umiiyak.

Para kay Joey, ang kuwento ay isang kasinungalingan. Imposible. Ang Maria na kilala niya ay isang simpleng babae na mas mahal pa ang anak kaysa sa kanyang sarili. Paanong ang isang ina na minsan ay hindi natulog ng tatlong gabi para magbantay sa nilalagnat na anak ay basta na lang tatalikuran ito para sa pera?

Dala ng hindi maipaliwanag na takot at matibay na paniniwala sa kanyang asawa, nagtungo si Joey sa himpilan ng pulisya. Doon, hinarap niya si Police Major Dante Cruz, ang hepe ng investigation unit. Isinalaysay ni Joey ang lahat, kabilang ang kanyang pagdududa sa sarili niyang ama. “Major, isinusumpa ko sa inyo,” nagmakaawa si Joey, “Hinding-hindi gagawin ng asawa ko ‘yon. Sigurado akong may masamang nangyari sa kanya at ang tatay ko, may itinatago siya.”

Ang determinasyon sa boses ni Joey, na walang bahid ng galit o selos kundi purong pag-aalala, ang kumuha ng atensyon ni Major Cruz. Hindi ito ang reaksyon ng isang asawang iniwan. Ito ang reaksyon ng isang taong sigurado na ang kanyang mahal sa buhay ay nasa panganib.

Nagtungo si Major Cruz at ang kanyang mga imbestigador sa bahay ng mga Reyz. Sinalubong sila ni Mang Gorio nang may kahinahunan. Inulit niya ang kanyang kuwento, ngayon ay may dagdag pang mga detalye—ang kulay ng damit at bag na dala ni Maria. Ang silid ay malinis, at ang aparador ay nagpapatunay na nawawala nga ang kalahati ng mga damit ni Maria. Ang lahat ay tila perpektong tugma sa kuwento ng isang pagtatakas.

Ngunit para kay Major Cruz, may isang bagay na hindi tama. Ito ay ang kahinahunan ni Mang Gorio. “Sobrang kalmado,” naisip niya. Ang isang lolo na ang apo ay naulila sa ina at ang anak ay nagdurusa ay dapat magpakita ng galit o lungkot, hindi ng isang kalmadong tila nagsaulo ng isang piyesa. At ang bahay, sa kabila ng sinasabing krisis, ay sobrang linis at ayos. “Ang pagiging perpekto,” sabi ni Major Cruz sa kanyang kasama, “ay senyales ng isang planadong pagkukunwari.”

Agad na naglunsad si Major Cruz ng dalawang linya ng imbestigasyon. Una, sinuyod ng isang team ang lahat ng CCTV at terminal sa lugar, habang hinihiling ang data ng huling lokasyon ng telepono ni Maria. Pangalawa, nagpadala siya ng mga undercover na pulis upang palihim na mag-imbestiga sa tunay na pagkatao ni Mang Gorio.

Ang resulta mula sa teknikal na imbestigasyon ang unang bumasag sa alibi ni Mang Gorio. Ipinakita ng telco data na noong gabing sinasabing tumakas si Maria, ang signal ng kanyang telepono ay hindi kailanman umalis sa cell tower na sumasakop sa kanilang bahay. Pagkatapos ng 8:15 PM, ito ay namatay na—hindi gumalaw, hindi tumawag, hindi nag-text.

Ang pangalawang ebidensya ay mas matibay. Ang bank statement mula sa joint account nina Joey at Maria ay nagpakitang ang PHP 50,000 ay buo pa rin. Walang anumang withdrawal na naganap.

“Nagsinungaling siya,” mariing sabi ni Major Cruz sa kanyang mga tauhan. “Hindi nawala ang pera at hindi kailanman umalis ang biktima sa bahay. Hindi tumakas si Maria Santos. Pinatay siya. At ang pangunahing suspek ay ang kanyang biyenan.”

Ang kaso ng nawawala ay opisyal nang naging isang homicide investigation. Ngunit isang malaking tanong ang nananatili: Nasaan ang bangkay?

Dito pumasok ang pinakamahalagang impormasyon. Isang bihasang undercover na pulis, na nagpanggap na negosyante ng longganisa, ang matiyagang kumuha ng tiwala ng kapitbahay nilang si Aling Nena. Isang araw, naibulalas ng matanda ang isang madilim na sikreto.

Ilang buwan bago mawala si Maria, umiiyak itong nagsabi kay Aling Nena na natatakot siya sa kanyang biyenan. Nakakaramdam siya ng matinding kaba tuwing silang dalawa lang ang naiiwan. “Kakaiba raw kung tumingin sa kanya si Gorio,” kuwento ni Aling Nena. “Hindi tingin ng biyenan sa manugang, kundi tingin na mapagnasa.” Sinusundan daw siya ng tingin nito mula ulo hanggang paa. Minsan, pakiramdam niya ay may sumisilip sa butas habang siya ay naliligo.

At ang pinakakakilabot: misteryosong nawawala ang kanyang mga panty—ang mga hindi pa nalalabhan.

Hawak na ng mga pulis ang motibo: hindi pera, kundi pagnanasa. Si Mang Gorio ay may masamang obsesyon sa kanyang manugang. Malamang, tinangka niyang gahasain si Maria habang wala si Joey. Nanlaban ang biktima, at sa takot na mabuking, pinatay niya ito.

Dala ang mga ebidensyang ito, nakakuha si Major Cruz ng search warrant. Kinaumagahan, hinalughog ng mga awtoridad ang buong tirahan at katayan ni Mang Gorio. Sa ilalim ng aparador ni Mang Gorio, natagpuan nila ang isang lihim na kompartimento. Sa loob nito ay isang kahon na puno ng dose-dosenang unwashed panty ni Maria. Nang makita ito ni Joey, halos matumba siya sa pagkakilala sa mga damit ng asawa.

Ngunit wala pa rin ang bangkay.

Nakatayo si Major Cruz sa gitna ng katayan—ang lugar ng trabaho ni Mang Gorio. Tiningnan niya ang mga kutsilyo, ang malaking mesa, at ang dalawang nag-uugong na industrial freezer. Si Gorio ay isang magkakatay. May kasanayan. May kagamitan. May freezer. Isang nakakabaliw na teorya ang pumasok sa kanyang isip—isang kaisipang sobrang nakakatakot na walang sinumang naglakas-loob na isipin ito.

“I-seal at kumpiskahin ang lahat ng longganisang nasa loob ng dalawang freezer na ‘yan,” utos ni Major Cruz. “Ipadala sa PNP Crime Lab. Hilingin natin ang isang DNA test.”

Ang utos ay parang kulog. DNA test sa longganisa? Ang mahigit 100 kilo ng produkto, na nakabalot sa dahon ng saging at handa nang ibenta, ay dinala sa laboratoryo. Kumuha rin sila ng hibla ng buhok ni Maria mula sa kanyang suklay para sa DNA comparison.

Pagkalipas ng tatlong araw ng matinding tensyon, tumunog ang telepono. Ang resulta mula sa Crime Lab: Ang mga sample ng longganisa ay nagpositibo sa pinaghalong DNA ng baboy at… tao.

Nagtanong si Major Cruz, “At ang human DNA profile?”

Ang sagot ng nasa kabilang linya: “Sir, a 100% tugma sa DNA profile mula sa buhok ng biktimang si Maria Santos.”

Ang krimen ay napatunayan na ng siyensya. Ang biktima ay hindi lang pinatay. Siya ay giniling, hinalo sa karne, at ginawang produkto.

Nang arestuhin si Gregorio de Leon sa kanyang pwesto sa palengke, hindi na siya nanlaban. Sa interrogation room, nang ilapag ni Major Cruz ang resulta ng DNA test, gumuho si Mang Gorio at ipinagtapat ang lahat.

Noong gabing iyon, tinangka niyang gahasain si Maria. Nanlaban ito at sumigaw. Sa takot, sinakal niya ito hanggang sa mamatay. Pagkatapos, sa lamig ng isang propesyonal na magkakatay, dinala niya ang bangkay sa katayan. Pinagpiraso-piraso niya ang katawan. Giniling niya ang lahat ng laman at laman-loob, hinalo sa karne ng baboy at mga pampalasa, ayon sa kanilang resipe. Ang mga buto ay dinurog niya hanggang maging pulbos at ipinakain sa kanyang mga alagang baboy.

Ito ang kanyang perpektong paraan ng pagtago ng ebidensya. Ang pagbabago sa biktima bilang bahagi ng kanilang negosyo. Bilang pagkain.

Ang kaso ay yumanig sa buong bansa. Si Gregorio de Leon ay hinatulan ng korte ng pinakamabigat na parusa para sa kanyang makahayop na krimen.

Para kay Joey Reyz, ang katotohanan ay isang walang katapusang bangungot. Walang buong katawan na mailibing. Sa sobrang sakit, bumili si Joey ng isang maliit na kabaong. Sa loob nito, inilagay niya ang lahat ng nakumpiskang longganisa—ang mga kalunos-lunos na labi ng kanyang asawa. Iyon na lamang ang tanging paraan para maihatid niya sa huling hantungan ang babaeng minahal niya.

Matapos ang pinakamalungkot na libing sa kasaysayan ng kanilang barangay, ipinagbili ni Joey ang kanilang bahay, dinala ang anak, at lumayo. Si Miguel ay lalaki na walang ina, dala habambuhay ang alaala na ang sarili niyang lolo ang pumatay dito. Ang kaso ng “Longganisang may Tao” ay mananatiling isang madilim na batik sa kasaysayan ng San Isidro—isang paalala na minsan, ang demonyo ay hindi nagtatago sa dilim, kundi sa likod ng mga pamilyar na mukha na ating pinagkakatiwalaan.