Ang pagbagsak ng hatol na kamatayan kay Reinaldo “Mang Tano” Cruz ay nagdala ng magkahalong sigaw ng katarungan at buntong-hininga ng lunas sa buong bansa. Ang mabilis na paglilitis, na puno ng mga makapangyarihang testimonya mula sa mga na-rescue na biktima at ang matibay na ebidensya mula sa “kabaong na umaandar,” ay nag-iwan ng walang puwang para sa depensa.

Ngunit habang ang martilyo ng hukom ay pumatak, ang tunay na bigat ng krimen ay nagsisimula pa lamang lumitaw mula sa kadiliman. Ang paghuli kay Mang Tano ay hindi ang katapusan; ito ay ang pagbubukas lamang ng isang mas malawak at mas nakapangingilabot na kahon ng Pandora.

Ang mga Bayani at ang Kanilang mga Multo

Sina Patrolman First Class Leo Valdez at Police Officer Sarah Gomez ay agad na pinarangalan. Bida sa bawat pahayagan at pinalakpakan sa Malacañang. Ngunit sa likod ng mga medalya at pag-promote, may mga sugat na hindi nakikita ng publiko.

Si Officer Gomez ay sumailalim sa matinding psychological debriefing. Ang alaala ng dalawampung taong nakasalansan sa dilim, ang unti-unting pagkawala ng hangin, at ang bawat kalabog ng truck habang umaandar ay nag-iwan ng permanenteng marka. Iniulat na nag-file siya ng leave of absence, at huling nakita sa isang tahimik na probinsya sa Visayas, sinusubukang kalimutan ang lamig.

Si Valdez, bagama’t mas matatag sa panlabas, ay umamin sa isang panayam na ang kanyang pagiging pulis ay nagbago magpakailanman. “Ang aming tagumpay ay itinayo sa ibabaw ng 30 na buhay na hindi na maibabalik,” sabi niya, habang nakatitig sa kawalan. “Paano ka matutulog sa gabi alam mong ang halimaw na hinuli mo ay isa lamang sa marami?”

Ang kanilang kabayanihan ay nagligtas ng dalawampu, ngunit ang multo ng tatlumpung hindi naisalba ay habambuhay nilang papasanin.

Ang Network ni ‘Ah Hao’

Sa kabilang dako ng dagat, ang hustisya ay mabilis ding umusad. Si “Ah Hao,” ang Chinese mastermind na kasabay na dinakip, ay hinarap ang batas ng Tsina. Ang kooperasyon sa pagitan ng Philippine National Police at ng Chinese Ministry of Public Security ay nagsiwalat ng isang nakakakilabot na katotohanan.

Ang sindikato ay hindi lamang nagnanakaw ng organo; sila ay tumatanggap ng mga “special order.”

Sa computer ni Ah Hao, nakita ang isang database. Hindi ito listahan ng mga aplikante, kundi isang “katalogo” ng mga biktima, kumpleto sa blood type, genetic markers, at “health rating.” Ang mga kliyente—mga mayayamang negosyante, pulitiko, at maging mga kilalang personalidad sa Asya at Europa—ay literal na “namimili” ng mga parte ng katawan na parang mga piyesa ng sasakyan.

Si Ah Hao ay nahatulan ng habambuhay na pagkakakulong, ngunit ang listahan ng kanyang mga kliyente ay nanatiling selyado, itinago mula sa publiko upang maiwasan ang isang pandaigdigang iskandalo.

Ang Pagtukoy sa mga Nawawala

Habang ang mga utak ng sindikato ay naparusahan na, ang pinakamabigat na dagok ay nanatili para sa mga pamilya ng tatlumpung biktima. Ang Tarlac Provincial Morgue ay naging isang lugar ng pagdadalamhati.

Ang proseso ng pagkilala ay naging isang impyerno. Dahil sa pagkakayelo at sa brutal na paraan ng pag-aalis ng organo, marami sa mga bangkay ang halos hindi na makilala. Ang forensic team ay umasa sa mga dental record, lumang peklat, at ang mga tattoo—tulad ng kay Maria Ria Reyes.

Isang ama mula sa Samar ang nakilala ang kanyang anak na lalaki, isang 19-anyos na gustong maging seaman, sa pamamagitan lamang ng suot nitong pekeng singsing na may nakaukit na “Mama’s Boy.” Isang ina naman ang himatayin nang makumpirma na ang kanyang anak na babae ay isa sa mga biktima, dahil lamang sa kulay ng nail polish nito na suot pa rin sa nagyeyelong mga daliri.

Sa tatlumpung bangkay, lima ang hindi kailanman nakilala o kinuha ng mga kaanak. Sila ay inilibing sa isang pampublikong sementeryo, mga pangalang hindi na matatawag, mga pangarap na natunaw kasama ng yelo.

Ang Pamana ng “Pangarap na Buhay”

Ang warehouse ng “Pangarap na Buhay” agency ni Mang Tano ay isinara. Ngunit ang lugar ay hindi giniba. Ito ay nakatayo pa rin—isang tahimik at abandonadong monumento sa mga pangarap na nauwi sa bangungot.

Ang kaso ay nagsara. Si Mang Tano ay nasa death row, naghihintay sa kanyang huling biyahe. Si Ah Hao ay mabulok sa kulungan. Ngunit ang ugat ng krimen ay nananatili: ang kahirapan na nagtutulak sa mga Pilipinong kumapit sa patalim, ang desperadong pangangailangan na nagiging puhunan ng mga halimaw.

Ang kuwento ng 30 bangkay sa Tarlac ay hindi na lamang isang balita; ito ay naging isang alamat. Isang babala na ibinubulong sa bawat terminal ng bus at sa bawat border crossing: Mag-ingat sa mga nag-aalok ng langit. Dahil sa likod ng kanilang mga ngiti, maaaring naghihintay ang isang nagyeyelong impyerno.