Ang Pagpanaw ni Rosa Rosal: Isang Ina ng Red Cross, Isang Alamat ng Kabutihang-Loob
Binalot ng matinding lungkot at pagdadalamhati ang showbiz nitong mga nagdaang araw matapos pumutok ang balita tungkol sa pagpanaw ng isa sa pinakarespetadong artista sa bansa—ang tinaguriang “Ina ng Red Cross” at beteranang aktres na si Rosa Rosal. Sa dami ng taong minahal at nagmahal sa kanya, hindi nakapagtatakang maging mabigat ang pagkawala niya, lalo na para sa mga itinuturing niyang anak-anakan sa industriya: sina Sharon Cuneta at Maricel Soriano.
Ang mga puso ng mga taga-industriya ng pelikula at telebisyon ay napuno ng sakit nang kumpirmahin ni Sharon Cuneta ang malungkot na balita. Isa si Rosa Rosal sa mga artistang tumatak sa puso ng Megastar, hindi lang dahil sa talento, kundi dahil sa kabutihang loob at malasakit na ipinakita nito sa napakaraming tao. Ayon kay Sharon, napakahirap tanggapin na wala na ang isang taong naging inspirasyon sa napakaraming artista, kabilang na siya. Isang babaeng puno ng malasakit, hindi lamang sa kanyang trabaho, kundi sa kanyang pagiging ina sa industriya ng showbiz. Sa mga kwento ni Sharon, lumitaw ang isang Rosa Rosal na hindi lang magaling na aktres, kundi isang guro at gabay sa buhay ng mga kabataan sa industriya.
Si Maricel Soriano, na kilala sa pagiging matatag at diretso kung magsalita, ay hindi rin nakapigil ng luha. Para kay Maricel, hindi lamang isang aktres si Rosa Rosal—isa itong haligi ng industriya, isang huwarang Pilipina, at isang babaeng may tunay na malasakit sa kapwa. Kaya naman nang marinig niya ang balita, tila nawalan siya ng isang mahalagang bahagi ng kanyang pinanggalingan bilang artista. Isa siyang huwaran na walang kapantay, at sa kanyang mga mata, ang pagkawala ni Rosa Rosal ay hindi lamang pagkawala ng isang aktres, kundi ng isang ina na tumulong upang hubugin ang pagkatao at pananaw ng marami sa kanila sa industriya.
Isang Beteranang Aktres, Isang Haligi ng Pagkakawanggawa
Sa edad na ipinundar ang respeto at paggalang ng buong industriya, si Rosa Rosal ay hindi lang basta movie star. Siya ay naging simbolo ng pagkakawanggawa, serbisyo, at kabutihang-loob. Marami ang humahanga sa kanya hindi lamang sa mga teleserye at pelikula na kanyang pinagbidahan, kundi pati na rin sa hindi matatawarang kontribusyon niya sa Philippine Red Cross. Isa siya sa mga pinakauna at pinakamalalaking tinig sa kampanya ng mass blood donation sa bansa—isang layuning patuloy na nagbibigay-buhay at pag-asa hanggang ngayon.
Ang kanyang pagpanaw nitong November 15, 2025, dahil sa komplikasyon ng kidney failure at pneumonia, ay hindi lamang nagpalumo sa mundo ng entertainment. Isa itong dagok para sa lahat ng Pilipinong nakakita sa kanya bilang modelo ng kabutihan, disiplina, at malasakit. Sa kabila ng matinding paghihirap na dulot ng kanyang sakit, pinili pa rin niyang manatiling tahimik, hindi nagpapakita ng anumang paghihirap, at patuloy na nagbibigay ng inspirasyon sa mga tao sa kanyang paligid. Sa kanyang mga huling sandali, pinili niyang magpahinga sa isang tahimik at puno ng dignidad na pamamaraan.
Ang Lalim ng Pagkawala: Higit Pa sa Isang Aktres, Isang Ina sa Industriya
Habang humuhupa ang ingay ng balitang ito, muling nagbukas ang mas malalim na diskusyon: Paano nga ba binubuo ang isang tunay na “legend”? Sa kaso ni Rosa Rosal, hindi ito nakasalalay sa dami ng awards o haba ng karera. Para sa maraming nagmahal sa kanya, siya ay isang alamat dahil sa kabutihang iniwan niya—higit pa sa kamera, higit pa sa entablado.
Sa mga tulad nina Sharon Cuneta, ang masakit ay hindi lang pagkawala ng isang haligi ng industriya, kundi pagkawala ng isang taong itinuring nilang personal na gabay. Si Rosa Rosal ay higit pa sa isang kaibigan o katrabaho. Siya ay isang ina na nagbigay pag-asa at gabay sa mga artista at mga taong nangangailangan. Sa bawat kwentong ibinahagi nila, malinaw na hindi lang sila artista sa mata ni Rosa Rosal; itinuring sila nitong mga anak, mga batang kailangang alalayan, gabayan, at ituwid. Kaya nang mawala siya, hindi lang isang aktres ang namaalam—isang ina sa industriya ang tuluyan nang nagpahinga.
Pinili ang Dignidad: Pagtanggap ng Pagpanaw
Ayon sa ilan pang malalapit kay Rosa Rosal, tahimik ngunit puno ng dignidad ang kanyang naging pamamaalam. Hanggang sa huli, pinili niyang manatiling pribado ang ilang detalye ng kanyang kalagayan, gaya ng nakasanayan niyang pagiging simple at hindi naghahanap ng atensyon. Marami ang nagsabing mas pinili niyang maalala ng publiko bilang isang matatag, mabait, at matapang na babae, hindi bilang isang taong unti-unting pinahina ng karamdaman. Ang pagiging pribado ni Rosa Rosal sa mga huling taon ng kanyang buhay ay nagbigay ng inspirasyon sa iba, na tulad niya, kahit ang isang tao ay nagkakaroon ng mga personal na pagsubok, ay maaari pa ring magsilbing halimbawa ng katatagan at malasakit sa iba.
Pagpupugay mula sa Lahat ng Sektor
Ngayon, habang patuloy ang pagdating ng mga mensahe ng pakikiramay mula sa mga kapwa artista, pulitiko, taga-industriya, at tagasuporta, lalong naging buhay ang alaala ni Rosa Rosal. Ang kanyang mga pelikula, pagiging matatag na public servant, at walang sawang serbisyo sa Red Cross ay magsisilbing patunay na hindi nasusukat sa edad o kasikatan ang tunay na kahalagahan ng panahon. Para sa marami, hindi siya isang artista lamang—siya ay isang simbolo ng kabutihang-loob at pag-ibig sa kapwa.
Sa social media, bumaha ng mga larawan, lumang clips ng kanyang mga pelikula, at mga kabutihang nagawa niya para sa ordinaryong tao. Marami ang nagsabing nag-iwan si Rosa Rosal ng marka na hindi mabubura—isang marka ng dignidad at integridad na ngayon ay bibihira nang makita. Hindi lamang siya isang aktres; siya rin ay isang bayani sa mata ng mga hindi nakikita at mga taong tinulungan niyang wala nang hiling kundi ang makatagpo ng tulong at pag-asa.
Isang Babaeng Nag-iwan ng Legacy
Para sa mga taong minsan niyang napasaya, naprotektahan, at nabigyan ng pag-asa, mananatili siyang buhay sa alaala. At para kina Sharon at Maricel—dalawang higante sa kani-kanilang panahon na minsan ding ginabayan ng isang mas malaking higante—isang malaking puwang ang iiwan ng kanyang pag-alis.
Sa huli, ang tanong ay hindi kung paano siya namatay, kundi kung paano siya namuhay. At ayon sa mga nakakakilala sa kanya, iisa lamang ang kasagutan: Siya ay nabuhay na may layunin, may puso, at may hindi matitinag na pagmamahal sa bayan at sa kapwa. At dahil diyan, hindi kailanman mawawala ang kanyang pangalan sa kasaysayan ng pelikulang Pilipino—at higit pa sa puso ng sambayanan.
