Isang sikat na restaurant sa Maynila ang patok sa mga customer dahil sa malambot at masarap na baboy. Pero nang magsimulang magreklamo ang mga kapitbahay sa kakaibang amoy at pagkawala ng ilang residente, doon nagsimula ang nakakapangilabot na katotohanan. Ang laman pala ng sinigang nila ay laman ng tao.

Sa pusod ng Maynila, sa isang lumang kanto malapit sa Divisoria, nakatayo ang isang maliit ngunit palaging puno na karenderya na tinatawag na “Timplado ni Mang Rodel”. Sa unang tingin, ordinaryo lang ito. May mga plastic na upuan, lumang bentilador, at mga kawaling puno ng sabaw. Pero kapag naamoy mo ang niluluto nilang sinigang na baboy o adobo, siguradong mapapahinto ka. Ganun kasarap ang amoy.

Isang araw, dumating ang grupo ng mga estudyante mula sa malapit na unibersidad. “Kuya, dalawang sinigang, tatlong kanin,” sigaw ng isa habang nagmamadaling umupo. Ngumiti si Mang Rodel, isang lalaking nasa edad singkwenta. May malalim na mata at tahimik na kilos. “Sige mga anak, sandali lang ha.” Habang inihahain niya ang pagkain, may kakaibang kintab sa kanyang mga mata.

Habang kumakain, napansin ng isa sa mga estudyante, si Lara, ang kakaibang lasa ng karne. “Parang hindi baboy ‘to ah. Pero ang lambot,” sabi niya habang ngumunguya. Tumawa lang ang isa nilang kaibigan. “Baka imported na baboy o baka slow cook kaya ganito.” Tumango si Lara pero hindi na muling kumain ng marami.

Pagkalipas ng ilang araw, may napaulat na pagkawala sa barangay. Isang batang lalaki ang hindi na nakauwi matapos maghatid ng ulam sa tindahan ng kanyang nanay. Sinundan ito ng isa pang pagkawala, isang tambay na madalas magpalipas ng oras malapit sa restaurant ni Mang Rodel. Nagsimulang kumalat ang bulung-bulungan. “Lagi kasi siyang may bagong karne,” sabi ng isang tinderang katabi ni Rodel sa palengke. “Pero ‘di ko nakikita kung saan niya kinukuha.” “Eh baka may suki lang sa slaughter house,” sagot ng isa. Pero halata sa mga mata nila ang kaba.

Sa kabilang banda, isang bagong pulis sa lugar, si Officer Jerick Dela Cruz, ang naatasang tumingin sa mga kaso ng pagkawala. Tahimik siyang nagmasid. Nagtataka siya kung bakit laging sa paligid ng restaurant nagaganap ang pagkawala. Isang gabi, nagdesisyon siyang magmeryenda doon upang magmasid. “Kuya Rodel, isang adobo at kape lang,” sabi ni Jerick habang tinititigan ang mga galaw ng lalaki.

Habang niluluto ni Rodel ang karne, napansin ni Jerick ang kakaibang amoy. Parang hindi baboy. May halong amoy ng nasusunog na balat. “Bagong katay kuya?” tanong niya. Ngumiti lang si Rodel. “Sariwa pa ‘yan.” Pag-alis niya, dinala ni Jerick ang natirang piraso ng karne para ipa-laboratory test.

Ilang araw ang lumipas bago dumating ang resulta. Nang buksan niya ang envelope, tumigil ang tibok ng puso niya. Result: Human flesh detected. Nanlamig si Jerick. Hindi siya makapaniwala. Dali-dali siyang nagtungo sa istasyon upang ipaalam ito sa hepe. Pero pinayuhan siya ng kanyang superior, “Huwag ka munang gagalaw. Kailangan natin ng sapat na ebidensya. Kung totoo ‘yan, masyadong malaki ang kasong ito.“

Habang nag-iimbestiga si Jerick, patuloy pa rin ang operasyon ng restaurant. Dumarami ang customer. Lalong nagiging popular ang sinigang ni Mang Rodel. Pero sa likod ng bawat pinggan, may lihim na itinatago. Isang madilim na katotohanang unti-unting mabubunyag.

Isang gabi, habang naglilinis si Rodel sa likod ng restaurant, nakita ng isa niyang katulong ang isang malaking freezer. Nang buksan niya ito, halos himatayin siya. Nasa loob ang mga bahagi ng katawan ng tao: braso, hita, at ulo. Agad siyang tumakbo palabas, umiiyak. Pero bago pa siya makalayo, hinarang siya ni Rodel. “Hindi mo pwedeng sabihin kahit kanino ‘to,” malamig na sabi nito habang hawak ang kutsilyo.

Kinabukasan ng umaga, nagising ang barangay sa malakas na sigawan. Nakita nilang nakahandusay sa gilid ng kanal ang katawan ng babae. “Si Jessa,” ang katulong ni Mang Rodel. Wala itong buhay. May malalim na sugat sa leeg at halatang pinilit lang itago, pero natagpuan pa rin ng mga residente. “Diyos ko, si Jessa ‘yan!” sigaw ng isang kapitbahay. “Kahapon lang nakita kong naglilinis sa karenderya ni Rodel!“

Dali-daling dumating si Officer Jerick. Habang tinitignan niya ang bangkay, napansin niya ang marka sa mga daliri ni Jessa. “Parang frostbite eh. Galing ‘to sa lamig, parang mula sa freezer,” bulong niya. Nagtama ang tingin nila ng isa sa mga forensic investigator at pareho silang nakaramdam ng kilabot.

Kinabukasan, muling binuksan ni Jerick ang kaso ng restaurant. “Hindi na ‘to basta disappearance case lang. May patay na. Kailangan nating kumilos,” sabi niya sa hepe. Ngunit mariin siyang tinutulan ng isa sa mga opisyal. “Jerick, baka masyado ka lang nadadala sa chismis. Wala pa tayong matibay na ebidensya.” “Pero Sir, may test result ako. Laman ng tao yung karne sa sinigang!” “Walang pirma ng opisyal na forensic doctor kaya hindi valid sa korte. Pasensya na pero wala pa tayong laban.“

Naiinis si Jerick, alam niyang tama ang proseso, kaya gumawa siya ng sarili niyang plano. Lumapit siya sa dating forensic pathologist na si Dr. Amelia Cruz, isang matapang at tapat na eksperto. “Doc, kailangan ko ng tulong mo. May restaurant dito na posibleng gumagamit ng laman ng tao. Gusto kong makuha natin ang ebidensya.” Tinanggap ni Amelia ang hamon.

Pumunta sila sa restaurant bilang ordinaryong customer. Si Rodel ay tila kalmado pa rin, hindi alam na sinusundan na siya. Habang kumakain sila, kinuha ni Amelia ang ilang sample ng sabaw at karne gamit ang maliit na test kit. Pag-uwi nila, agad niyang sinuri ang karne sa kanyang maliit na lab. Ilang oras lang, lumabas ang resulta. “Jerick,” mahina niyang sabi. “Hindi lang ito basta karne ng tao. Babae ang pinagmulan nito.“

Natahimik si Jerick. Ang mga nawalang babae sa barangay. Isa-isa niyang naalala: si Jessa, si Marites, si Aling Joy. Lahat sila nawawala sa parehong lugar.

Kinabukasan ng gabi, nag-ikot siya sa paligid ng restaurant. Nakita niya si Rodel na nagbubuhat ng malaking sako papunta sa likuran. Sinundan niya ito hanggang sa likod ng lumang bodega. Mula sa siwang ng pinto, nakita niya mismo binubuksan ni Rodel ang freezer at inilalabas ang mga piraso ng katawan. “Diyos ko,” mahina niyang sabi habang pinipigilan ang paghinga. Nakita niya ring may isa pang lalaki roon, mukhang katuwang ni Rodel. “Dali, itago mo ‘yang katawan bago mag-umaga,” utos ni Rodel. “Pero saan na naman tayo kukuha ng bagong supply?” “Marami pang palaboy diyan sa ilalim ng tulay. Alam mo na ang gagawin.“

Kinabukasan, humingi ng search warrant si Jerick. Pero gaya ng dati, walang gustong pumirma. Kaya gumawa siya ng mas mapanganib na plano: ang pumasok mag-isa.

Gabi ng Sabado, dumilim ang buong paligid ng karenderya. Sa loob, patay lahat ng ilaw maliban sa isang bombilya sa kusina. Dahan-dahang pumasok si Jerick sa likod gamit ang bolt cutter. Nakita niya ang mga sako ng karne, ang mga lata ng mantika, at ang freezer. Nang buksan niya ito, natigilan siya. May nakapaskil na pangalan sa bawat piraso ng katawan: Jessa, Marites, Joy.

Bago pa siya makaalis, may narinig siyang yabag sa likod. “Akala ko ba matagal ka nang hindi babalik dito?” malamig na boses ni Rodel. Hawak nito ang kutsilyo, kumikintab sa ilaw. “Matagal na kitang pinaghihinalaan, Rodel,” sabi ni Jerick. “Ngayong nakita ko ‘to, tapos na ang laro mo.” Ngumiti si Rodel. “Hindi mo ako mauunahan, pulis.“

Naghabulan sila sa loob ng makipot na kusina. Tumilapon ang mga kaldero, nabasag ang mga bote ng toyo at suka. Sa isang iglap, sinunggaban ni Rodel si Jerick at tinutukan ng kutsilyo sa leeg. “Wala kang ideya kung gaano kahirap magpakain ng gutom na bayan!” sigaw ni Rodel. “Sila mismo ang kumakain sa kasalanan nila. Kung alam lang nila kung ano ang kinakain nila araw-araw…“

Bago pa niya itusok ang kutsilyo, binunot ni Jerick ang baril at binaril siya sa balikat. Bumagsak si Rodel, duguan. Habang paulit-ulit na sinasabi, “Hindi ako nagsisisi. Masarap sila.“

Dumating ang backup ni Jerick matapos ang ilang minuto. Nasamsam ang lahat ng karne, mga sample, at mga dokumento. Ngunit nang buksan nila ang kabilang freezer, mas malaki ang kanilang natuklasan. Doon nakaimbak ang mga litrato ng mga nawawala kasama ang resibo ng bawat delivery. Ang restaurant pala ay bahagi ng mas malaking sindikato ng human meat trade na nagpapanggap na supplier ng baboy. At si Mang Rodel, isa lang sa mga tagaluto. Ngunit sa likod ng lahat ng ito, may mas mataas pang utak—isang negosyanteng kilala sa lungsod. At iyon ang susunod na target ni Jerick.

Matapos ang raid sa karenderya ni Rodel, humalingawngaw sa buong Quezon City ang balita. Lahat ng istasyon ng radyo at telebisyon ay nag-ulat tungkol sa karne ng tao na natuklasan sa isang ordinaryong kainan sa gilid ng kalsada. Ang mga tao ay nag-panic. Karamihan ay natakot kumain sa labas. Ngunit habang abala ang publiko sa takot, si Jerick ay abala rin sa paghahanap ng mas malalim na katotohanan.

Dahil alam niyang si Rodel ay hindi lang basta baliw o desperado, may mga taong nasa likod niya. Sa opisina ng presinto, hawak niya ang mga dokumentong nakuha mula sa karenderya: mga resibo, delivery slips, at ilang encoded na listahan ng supplier. Sa ibabaw ng isa sa mga papel, nakita niya ang pangalang “Castro Meats Supply”.

“Castro Meats? Parang narinig ko na ‘to ah,” sabi ng kanyang partner na si Lara. “Isa ‘to sa mga malalaking supplier ng karne dito sa Maynila. May pabrika sila sa Balintawak.” Sagot ni Jerick, “Paano kung doon nanggagaling lahat ng laman na ‘yon?“

Kinabukasan, nagpunta sila ni Lara sa Balintawak. Mula sa labas, ordinaryo lang ang pabrika. May mga truck na naglalabas-masok. May mga trabahador na abalang nagbubuhat ng karne. Pero may kakaiba. Sobrang higpit ng seguridad. May mga CCTV sa bawat kanto at dalawang bantay sa gate. “Hindi tayo basta makakapasok dito,” sabi ni Lara. “Kailangan natin ng paraan.“

Kaya nagkunwari silang mga health inspectors mula sa Department of Agriculture. Sa tulong ng peke ngunit mukhang tunay na dokumento mula sa forensic lab ni Amelia, nakapasok sila sa loob. Pagpasok pa lang, naamoy na nila ang malansang halimuyak ng karne at dugo. Habang iniikot sila ng supervisor, nagkunwari silang nagsusulat ng notes. Ngunit ang mata ni Jerick ay napako sa isang lumang freezer sa dulo ng pasilyo. “Pwede bang makita ‘yung storage area na ‘yan?” tanong niya. “Ah sir, hindi po ‘yan pinapapasok. Pang personnel use lang po ‘yan,” sagot ng supervisor, halatang kinakabahan.

Dahil sa kaba ng lalaking ‘yon, lalo pang nakumbinsi si Jerick. Nang mapansin niyang lumayo ito, sinenyasan niya si Lara. “Kailangan nating silipin ‘to,” bulong niya. Binuksan nila ang freezer gamit ang spare key na ninakaw ni Jerick mula sa opisina. At doon tumambad sa kanila ang hindi malilimutang tanawin: mga vacuum-sealed na plastic bag, may label na “Special Meat”, ngunit ang laman ay hindi baboy. Ito ay mga parte ng katawan ng tao. Mga kamay, hita, at minsan ay ulo.

“Diyos ko,” nanginginig na sabi ni Lara. “Hindi ito basta karne, ito ay mga tao.” Bigla nilang narinig ang yabag ng mga paa. Agad nilang isinara ang freezer at nagtago sa likod ng mga kahon. Dalawang lalaki ang pumasok. Isa sa kanila ay nakaitim na amerikana. Halatang hindi trabahador. “Siguraduhin mong maihahatid ang order sa restaurant sa Makati mamayang gabi,” sabi ng isa. “Huwag kang mag-alala boss. Malinis ang delivery. Fresh pa ang supply mula kagabi.“

Nang marinig ni Jerick ang salitang “Boss”, tumingin siya kay Lara. Pareho silang nakaramdam ng kaba. Ibig sabihin, may taong mas mataas pa kay Rodel at nandito mismo sa pabrika. Pag-alis ng mga lalaki, agad silang lumabas at kinuha ang ilang sample. Ngunit bago pa sila makaalis, tumunog ang alarm. “May nakapasok! Hanapin sila!” sigaw ng guard sa radyo.

Mabilis silang tumakbo palabas ng pabrika habang may mga bantay na humahabol. Tumalon sila sa likod ng bakod at nagtago sa isang lumang gusali. Doon, parehong hingal na hingal, nanginginig sa nakita. “Jerick,” sabi ni Lara habang umiiyak, “Ilang taon na kaya nilang ginagawa ‘to? Ilang inosente na kaya ang naging pagkain?” “Hindi ko alam,” sagot ni Jerick. “Pero isang bagay ang sigurado. Hindi lang ito krimen. Isa itong negosyo, at kailangan nating tapusin ito.“

Kinabukasan, dinala nila kay Amelia ang mga sample. Pagkatapos ng pagsusuri, lumabas ang resulta. Lahat ng sample ay human tissue at karamihan ay mula sa mga babaeng nasa edad 20 hanggang 35. “May pattern,” sabi ni Amelia. “Puro kababaihang nawawala nitong mga nakaraang buwan. Baka may link ito sa mga case ng human trafficking.“

Agad na nagtipon ng meeting si Jerick kasama ang ilang mapagkakatiwalaang opisyal. Ngunit hindi niya inasahan ang sumunod na mangyayari. Pagpasok niya sa presinto kinabukasan, tinanggal siya sa kaso. “Jerick, may utos mula sa itaas. Ipasara mo na ‘yang imbestigasyon. National issue ‘to,” sabi ng hepe. “Sir, hindi ko kayang tumigil! May ebidensya ako! May mga patay na!” “Hindi mo naiintindihan. Labanan mo ‘yan, mawawala ka lang. May mga taong mas makapangyarihan dito kaysa sa atin.“

Umalis si Jerick sa presinto na puno ng galit. Alam niyang may sindikato sa loob mismo ng sistema. Kaya kahit suspendido siya, nagpasya siyang ipagpatuloy ang imbestigasyon bilang civilian. Gamit ang mga contact ni Amelia at ilang undercover agents, nagsimula silang subaybayan ang mga truck ng Castro Meats.

Laking gulat nila nang malaman na ang isa sa mga regular na destinasyon ng mga truck ay isang high-end restaurant sa Makati, pag-aari ng kilalang negosyante, si Don Enrique Castro. “Siya ang may-ari ng Castro Meats,” sabi ni Amelia. “At siya rin ang pinakamalaking supplier ng karne sa buong Metro Manila.” “Kung siya ang utak ng lahat ng ‘to,” sagot ni Jerick, “ito na ang pinakadelikadong laban natin.“

Gabi ng Biyernes, nagplano silang mag-setup ng hidden camera sa storage area ng restaurant ni Don Enrique. Ngunit hindi nila alam, may nakabantay na tao na matagal nang sinusundan si Jerick. Nang kinukuhanan nila ng video ang pagdating ng truck, biglang sumulpot ang dalawang armadong lalaki at tinutukan sila. “Akala niyo makakatakas kayo!” sabi ng isa habang itinutok ang baril sa ulo ni Jerick. “Walang makakalabas dito nang buhay.“

Ang huling narinig ni Jerick bago siya mawalan ng malay ay ang boses ni Don Enrique—malamig, mabagal at puno ng kapangyarihan. “Ang mga kumakalaban sa amin, nagiging pagkain din.“

Madilim at malamig ang silid nang magising si Jerick. Ang unang naramdaman niya ay ang bigat ng tanikala sa kanyang mga kamay. Nakaupo siya sa sahig, nakataling parang hayop. At sa harap niya ay isang lamesa na may mga kagamitang pangkatay: kutsilyo, lagari, at mga karaniwang gamit sa butcher shop. Sa tabi niya, nakatali rin si Amelia at si Lara. Pareho silang may pasa at sugat, halatang tinorture na.

“Jerick,” mahina ang boses ni Amelia, nanginginig. “Hindi ako sigurado kung makakalabas pa tayo dito.” “Makakalabas tayo,” mariing sagot ni Jerick. “Hindi ganito matatapos ‘to.” Biglang bumukas ang pinto. Pumasok si Don Enrique, suot ang puting amerikana at may hawak na baso ng alak. Ang ekspresyon niya ay kalmado pero nakakatindig-balahibo. “Ah, Detective Jerick. Ang tapang mo. Sayang, kung ginamit mo lang ‘yang utak mo para sa negosyo, baka milyonaryo ka na ngayon.“

“Negosyo? Ang tawag mo sa pagpatay at pagkain ng tao ay negosyo?!” sigaw ni Jerick, nanginginig sa galit. Ngumiti lang si Don Enrique. “Walang pinagkaiba sa ibang industriya. May demand, may supply. Ang mga karne ng tao ay mas mahal kaysa baboy o baka. May mga kliyente akong handang magbayad ng milyon para sa malinis na laman.“

Lalong nanikip ang dibdib ni Jerick. “Sino ang mga kliyente mo?” “Mga politiko? Mga negosyante rin?” Tumawa si Don Enrique, mahina ngunit malalim. “Mas mabuti nang hindi mo malaman. Dahil kung sasabihin ko, baka hindi mo kayanin.” Lumapit siya kay Lara, itinapat ang kutsilyo sa mukha nito. “Kaya mo bang manood, Jerick? Kasi ngayong gabi, isa sa inyo ang magiging special meat sa delivery ko.“

Sinubukan ni Jerick kumawala sa tanikala pero napakatibay. Nang tumalikod si Don Enrique saglit, napansin niyang may kalawang sa isa sa mga bakal na nagdudugtong ng tanikala. Ginamit niya ito para unti-unting kalasin ang tali sa kamay. Habang abala si Don Enrique sa pakikipag-usap sa mga tauhan, biglang pumutok ang ilaw. Umalingawngaw ang tunog ng mga sirena sa labas. “Raid! Walang kikilos!” Napasigaw si Don Enrique. “Paano nila tayo natunton?!“

Ngumiti si Lara kahit sugatan. “Sinabihan ko ang mga kasamahan natin bago tayo pumasok. May tracker sa sasakyan natin.” Nagkagulo sa loob. Pumasok ang mga pulis sabay sabog ng tear gas. Ginamit ni Jerick ang pagkakataon para makawala at patumbahin ang gwardiya na pinakamalapit. Kinuha niya ang baril nito at tinutok kay Don Enrique. “Wala ka nang tatakbuhan!” sigaw ni Jerick. Ngunit imbes na sumuko, tumawa lang ang matanda. “Hindi mo ako mahuhuli nang buhay.” Sabay putok ng baril sa sarili.

Bagsak si Don Enrique, duguan ngunit may bahid pa rin ng ngiti sa labi. “Hindi ako ang huling tao sa sindikatong ‘to,” bulong niya bago tuluyang mamatay.

Sa labas ng warehouse, dinala ng mga pulis ang natitirang mga tauhan. Nakita ni Jerick ang mga refrigerator na puno ng karne at sa bawat isa may label ng pangalan ng biktima. Karamihan ay mga kababaihang nawawala sa nakaraang buwan. Habang binabalot ng mga forensic team ang mga katawan, nakatingin lang si Jerick sa kalangitan. “Tapos na,” sabi ni Lara, hawak ang kanyang braso. “Hindi pa,” sagot ni Jerick. Malamig ang tono. “Sinabi ni Don Enrique na hindi siya ang huli. Ibig sabihin may mas mataas pa, may mas malalim pa.“

Lumapit si Amelia, may hawak na listahan mula sa opisina ni Don Enrique. “Jerick, tingnan mo ‘to. Mga pangalan ng mga kliyente. Lahat sila kilalang tao. May mga senador, mayor, artista.” Tahimik si Jerick habang binabasa ang listahan. “Kung totoo ‘to,” sabi niya, “ito na ang pinakamalaking kaso sa kasaysayan ng Pilipinas.“

Pag-uwi niya sa bahay, binuksan niya ang lumang laptop at sinimulang i-type ang ulat. Sa bawat letra, ramdam niya ang bigat ng mga kaluluwang nawala. “Hindi ito tungkol sa karne,” sabi niya sa sarili. “Ito ay tungkol sa kasakiman. Sa mga taong walang takot pumatay para sa kapangyarihan.“

Lumipas ang ilang buwan. Sa isang dokumentaryong inilabas online, lumabas ang kwento ni Jerick at ng Human Meat Syndicate. Maraming natakot, marami ring nagalit. Ngunit sa dulo, may isang mensahe na tumatak sa isipan ng lahat: Ang pinakamasamang halimaw ay hindi laging nasa gubat. Minsan nasa tabi lang natin, nag-aalok ng pagkain, nakangiti, at tila walang kasalanan.

Ang camera ay unti-unting lumalayo, ipinapakita ang lumang karenderya na ngayo’y bakante na. Ngunit sa dilim ng loob, may naririnig pa ring tunog ng lagari. Hindi pa tapos ang lahat.