ITO PALA ANG DAHILAN NG SUNOG SA HONGKONG: IKINUWENTO NG OFW KUNG PAANO SIYA AT ANG ALAGA NAKALIGTAS

Sa isang mataong distrito sa Hongkong kung saan halos araw-araw ay punô ng ingay, ilaw, at pagmamadali, isang trahedyang hindi inaasahan ang biglang yumanig sa buong komunidad ng mga Pilipino. Isang sunog ang sumiklab sa loob ng isang lumang residential building noong gabi ng Martes, at ayon sa mga saksi, wala pang isang minuto ang pagitan ng unang usok at ng pagkalat ng apoy. Pero ang mas nakakabigla, ayon sa isang Pilipinang OFW na nakaligtas, ay hindi aksidente ang pinagmulan nito—may kakaibang nangyari bago nagliyab ang buong palapag.

Ang OFW na si Maricel, 34 anyos, ay halos nanginginig pa habang ikinukwento ang madilim na gabing iyon. Nasa loob siya ng unit kasama ang kanyang alagang matanda, si Madam Lei, nang may maamoy siyang kakaiba. “Akala ko una, nagluluto lang ang kapitbahay,” kuwento niya. “Pero iba ang amoy. Matapang, parang kemikal, hindi normal na usok.”

Sa una’y hindi siya nagpahalata. Gusto muna niyang masigurado na hindi lang ito guni-guni, lalo’t gabi na at pagod siya sa buong araw na pag-aalaga. Pero nang marinig niya ang sunod-sunod na pagkatok at sigaw mula sa hallway, doon na siya kinabahan. May mga paa na tumatakbo, may mga boses na parang nag-aaway, at isang sigaw na “Call the fire department! Now!”

Pagbukas niya ng pinto, halos lumundag ang puso niya sa nakita: makapal na usok na galing sa pinakakanto ng hallway, at ang ilaw ng emergency exit ay mahina at nagfi-flicker.

“Doon ko naramdaman na delikado na. Kailangan naming lumabas agad,” sabi niya.

Pero ang alaga niyang 87 anyos ay naka-wheelchair—at dahil sa arthritis, mahirap itong buhatin. Sa kabila nito, hindi nagdalawang-isip si Maricel. “Hindi ko po alam kung saan ko kinuha ang lakas. Basta ang nasa isip ko lang, kailangan naming makalabas.”

Habang itinutulak niya ang wheelchair, mas lalong lumalakas ang usok. Hindi pa nila naaabot ang hagdanan ay nagsimula nang mag-brownout ang ilang ilaw. May mga kapitbahay na nagtatakbuhan pero ang iba’y natataranta, humihinto sa gitna, hindi alam ang gagawin. Ang iba nama’y nagsisigawan dahil may mga batang umiiyak.

Doon niya napansin ang dalawang lalaki sa dulo ng hallway, parehong mukhang tensyonado, at tila nagmamadaling bumaba. Ngunit may isang bagay na nagtataka siya—ang isa sa mga lalaki’y may bitbit na isang container na mukhang may tumutulong likido. At iyon ang nagpatayo ng balahibo niya.

“Nakita ko po talaga, may tumutulo. At amoy kemikal talaga,” sabi ni Maricel. “Pero hindi ko na po inisip kung ano ‘yun… ang importante ay mailigtas ko ang alaga ko.”

Pagdating nila sa hagdanan, may makapal na usok na rin. Inilagay ni Maricel ang isang malaking scarf sa bibig ni Madam Lei at siya naman ay nagtakip ng basang panyo. Mahigpit niyang hinawakan ang wheelchair habang pababa sila, hagdang pa-ilalim, hangga’t marating nila ang ikatlong palapag.

Dito niya narinig ang unang pagsabog.

“Parang sumabog ang isang maliit na tangke o electric box. Umuga ang buong building,” sabi niya. “Akala ko tapos na kami.”

Nagsigawan ang mga tao, nagtakbuhan pababa. May mga nagdapa dahil sa lakas ng uga, may mga nadulas sa basa at abo. Pero isang security guard ang humarang sa kanila at itinuro ang emergency door papunta sa fire escape na nasa labas ng gusali. Agad silang lumiko.

Hindi naging madali ang pagdaan sa makipot na metal na hagdan. Mabigat ang wheelchair, mabigat ang responsibilidad, at mabagal gumalaw ang matanda. Pero sa bawat hakbang ni Maricel, naramdaman niyang may panibagong lakas ang dumadaloy sa katawan niya—tila ba hindi siya papayag na matapos ang kwento nila nang ganoon na lamang.

Pagdating nila sa ground floor, may mga apoy nang lumalabas mula sa bintana ng ikalawang palapag. Rumaragasa na ang mga bumbero, may mga ambulansya, at may mga taong umiiyak sa kalye. Agad silang dinaluhan ng isang paramedic at dinala sa ligtas na lugar.

At doon, habang hinihintay ang clearance ng mga doktor, kumalat ang bulung-bulungan: may nakakita raw na dalawang lalaking nag-aaway sa hallway bago ang sunog. At ayon sa ilang kapitbahay, kakaiba ang amoy ng usok na unang lumabas—hindi ito amoy sunog ng kahoy o plastik, kundi amoy ng isang bagay na sinadyang sindihan.

Ilang oras matapos ang pangyayari, kinumpirma ng fire investigators na hindi electrical failure ang sanhi ng apoy. May narekober silang bahagi ng isang lalagyan na may residue ng highly flammable liquid.

At dito na nagsimula ang mas malaking tanong:
Sino ang may kagagawan? At bakit?

Marami ang naniniwala na may personal na alitan ang dalawang lalaking tumakbo palabas bago ang pagsiklab ng apoy. May iba namang nagsasabing matagal nang may problema ang unit sa sulok kung saan unang lumabas ang apoy—pero hindi inaksiyunan ng landlord. May ilan ding teoryang may nangyaring aksidenteng natakpan ng kaguluhan sa hallway.

Pero para kay Maricel, simple lang ang mahalaga: “Buhay po kami. At kung ano man ang totoong dahilan, sana hustisya para sa lahat ng naapektuhan.”

Sa ngayon, nasa pansamantalang tirahan sila habang hinihintay ang resulta ng imbestigasyon. Pero ang gabing iyon ay hinding-hindi niya malilimutan—lalo na ang sandaling halos mawalan siya ng pag-asa pero pinilit pa rin niyang lumaban.

“Hindi ko po alam kung bakit ako hindi bumitaw. Siguro dahil iniisip ko ang pamilya ko sa Pilipinas. Kung may mangyari sa akin, sino ang aasahan nila?”

Ang kwento ni Maricel ay isa lamang sa marami pang Pilipino sa Hongkong na araw-araw ay humaharap sa panganib, pagod, at pagsubok—pero patuloy na lumalaban, patuloy na sumasabay sa takbo ng buhay, kahit minsan ay parang lumiliyab na ang mundo sa paligid nila.