PAMAGAT: “HINDI ITO AKSIDENTE!” – SAKSI NG ISANG OFW SA MISTERYOSONG SUNOG SA HONG KONG NA YUMANIG SA KOMUNIDAD

Sa gitna ng kumikislap na mga ilaw at walang katapusang ingay ng Hong Kong, isang bangungot ang gumising sa diwa ng isang Pilipina. Ang akala niyang simpleng gabi ng pahinga ay nauwi sa isang karera laban sa kamatayan. Pero ang mas nakakapanindig-balahibo? Ang apoy na halos tumupok sa kanila ay hindi gawa ng kalikasan o kapabayaan—ito ay may amoy ng krimen.

Sa isang mataong distrito sa Hong Kong, kung saan ang bawat metro kwadrado ay ginto at ang mga gusali ay tila naga-agawan sa langit, ang panganib ay madalas na nakatago sa mga anino. Para kay Maricel, isang 34-anyos na OFW, ang panganib na ito ay kumatok sa kanyang pinto noong Martes ng gabi—hindi bilang magnanakaw, kundi bilang isang dila ng apoy na mabilis kumain ng lahat ng madadaanan nito.

Ang Gabing Naging Impyerno

Tahimik ang gabi sa loob ng unit ni Maricel. Ang kanyang alaga, ang 87-anyos na si Madam Lei, ay mahimbing nang natutulog. Ito ‘yung mga oras na ninanakaw ng mga OFW para sa kanilang sarili—oras para mag-scroll sa social media, kausapin ang pamilya sa Pilipinas, o ipahinga ang pagod na katawan. Pero may kakaiba sa hangin ng gabing iyon.

“Una, akala ko nagluluto lang ang kapitbahay,” pagbabalik-tanaw ni Maricel, bakas pa rin ang takot sa kanyang mga mata. Sa Hong Kong, halo-halo ang amoy sa hallway—pritong pagkain, insenso, panlinis. Pero iba ito. “Matapang. Masangsang. Parang kemikal na humahalo sa hangin. Hindi ito amoy ng nasusunog na sinaing o plastik. Amoy ito ng panganib.”

Hindi pa man siya nakakatayo para imbestigahan, narinig na niya ang tunog na kinatatakutan ng lahat sa mga lumang gusali: ang kalabog ng mga paang tumatakbo at ang sigaw ng desperasyon.

“Call the fire department! Now! Sunog! Sunog!”

Sa isang iglap, ang katahimikan ay napalitan ng kaguluhan. Pagbukas ni Maricel ng pinto, sinalubong siya ng makapal at itim na usok na gumagapang mula sa dulo ng hallway. Ang emergency light ay kumukurap-kurap, tila nagbabadyang mamatay anumang oras. Alam na niya agad—wala silang oras na pwedeng sayangin.

Ang Misteryo sa Hallway: Sino ang mga Lalaking Iyon?

Habang nagkakagulo ang mga tao, may isang detalye na tumatak sa isipan ni Maricel—isang detalyeng posibleng susi sa paglutas ng trahedyang ito.

Bago tuluyang balutin ng usok ang palapag, nahagip ng kanyang mga mata ang dalawang lalaki sa dulo ng hallway. Hindi sila mukhang mga residenteng natataranta. Iba ang kilos nila. Tensyonado, mabilis, at parang may tinatakasan na higit pa sa apoy. Ang isa sa kanila ay may bitbit na container.

“Nakita ko po talaga,” diin ni Maricel, na tila binabalikan ang eksena sa kanyang utak. “May tumutulo mula sa container. At ‘yun… ‘yun ang pinagmumulan ng matapang na amoy kemikal. Nagpatayo ‘yun ng balahibo ko. Hindi sila tumutulong sa mga tao, tumatakas sila.”

Pero sa mga sandaling iyon, hindi siya pwedeng maging detektib. Kailangan niyang maging tagapagligtas.

Ang Pasan na Daigdig

Ang instinct ng tao kapag may sunog ay tumakbo para sa sariling buhay. Pero para kay Maricel, hindi opsyon ang iwan si Madam Lei. Ang matanda ay naka-wheelchair at may malubhang arthritis. Imposibleng makababa ito mag-isa.

“Hindi ko po alam kung saan ko kinuha ang lakas,” maluha-luhang kwento ni Maricel. “Basta ang nasa isip ko lang, kung iiwan ko siya, mamamatay siya dito. At hindi ko ‘yun kakayanin dalhin sa konsensya ko.”

Bawat segundo ay mahalaga. Itinulak niya ang wheelchair palabas ng unit. Ang usok ay lalong kumakapal, pumapasok sa kanilang mga baga, nagpapadilim sa kanilang paningin. Ang mga kapitbahay ay nag-uunahan sa hagdanan, ang iba ay nagtutulakan, ang iba ay napapaupo na lang sa sahig dahil sa panic at kawalan ng pag-asa. May mga iyak ng bata na dumudurog sa puso.

Pagdating sa hagdanan, kinailangan niyang maging matalino. Binalot niya ng scarf ang mukha ni Madam Lei at nagtakip siya ng basang panyo. Ang wheelchair ay naging pabigat sa makipot na hagdanan, pero hindi siya bumitaw.

Nang marating nila ang ikatlong palapag, yumanig ang buong gusali.

BOOM!

Isang pagsabog. “Akala ko katapusan na namin,” ani Maricel. “Umuga ang sahig. May mga natumba. Ang init ng apoy, ramdam ko na sa likod ko.” Pero sa gitna ng kaguluhan, isang security guard ang naging anghel dela guwardiya, itinuro sa kanila ang daan patungo sa fire escape sa labas.

Ang Katotohanan sa Likod ng Usok

Nang makarating sila sa ground floor, ligtas at humihingal, doon lang nila nakita ang laki ng pinsala. Ang bintana ng ikalawang palapag ay nilalamon na ng dambuhalang apoy. Ang sirena ng mga bumbero at ambulansya ay sumasabay sa iyak ng mga nawalan ng tahanan.

Pero habang humuhupa ang apoy, lumalabas ang katotohanan. Kinumpirma ng mga imbestigador ang kutob ni Maricel.

Hindi ito electrical failure. Walang pumutok na wire. Walang naiwang kalan. May narekober na residue ng highly flammable liquid sa pinagmulan ng sunog.

Ang mga bulung-bulungan ay nagsimulang kumalat. Ang dalawang lalaking nakita ni Maricel? Sinasabing may mainit na pagtatalo ang mga ito bago sumiklab ang apoy. Ang unit kung saan nagsimula ang sunog? Matagal na umanong may isyu doon na hindi inaaksyunan ng landlord.

Sinadya ba ito? Was this an act of arson? Higanti? O isang krimen na nadamay lang ang mga inosente?

Ang amoy kemikal, ang tumutulong likido, ang mabilis na pagkalat ng apoy—lahat ng ito ay tumuturo sa isang nakakatakot na konklusyon: Ang buhay ng daan-daang residente, kabilang ang mga kapwa nating Pilipino, ay inilagay sa panganib dahil sa kasamaan ng ilang tao.

Ang Puso ng Isang Bayani

Sa ngayon, ang mga tanong na “Sino?” at “Bakit?” ay nasa kamay na ng Hong Kong police. Pero ang kwento ng gabing iyon ay hindi lang tungkol sa krimen. Ito ay tungkol sa puso ng isang Pilipina.

Sa kabila ng panganib, sa kabila ng posibilidad na hindi na siya makauwi ng buhay sa Pilipinas, pinili ni Maricel na iligtas ang buhay ng iba.

“Hindi ko po alam kung bakit ako hindi bumitaw,” pagtatapos ni Maricel. “Siguro dahil iniisip ko ang pamilya ko sa Pilipinas. Kung may mangyari sa akin, sino ang aasahan nila? At kung may mangyari kay Madam Lei, paano ko haharapin ang pamilya niya?”

Isa itong paalala sa tapang ng ating mga OFW. Sa banyagang bayan, kung saan sila ay dayuhan lamang, sila pa ang madalas na nagiging bayani sa oras ng sakuna. Si Maricel at Madam Lei ay ligtas na ngayon, pero ang trauma ng gabing iyon—at ang misteryo ng dalawang lalaking may bitbit na kemikal—ay mananatiling nakaukit sa kanilang alaala.

Hustisya. Iyan ang sigaw ng lahat ng biktima. Dahil ang sunog ay pwedeng patayin ng tubig, pero ang takot na dulot ng kasamaan ay matagal bago maghilom.