ITO PALA ANG DAHILAN NG SUNOG SA HONG KONG: IKINUWENTO NG OFW KUNG PAANO SIYA AT ANG ALAGANG BATA AY NAKALIGTAS

Sa gitna ng abalang kalye ng Mong Kok, kung saan araw-araw ay dumadaan ang libo-libong tao at halos hindi na marinig ang sariling paghinga dahil sa ingay ng mga sasakyan at busina, may isang karaniwang gabing biglang naging trahedyang hinding-hindi malilimutan ng isang Pilipinang OFW. Ang pangalang ibibigay natin sa kanya ay Maricel, 34 taong gulang, mula sa Laguna. Pitong taon na siyang nagtatrabaho sa Hong Kong bilang domestic helper, at sa lahat ng panahong iyon, ni minsan ay hindi siya natakot nang ganoon katindi—hanggang sa gabing iyon.

Ayon kay Maricel, nagsimula ang lahat sa tila simpleng tunog sa hallway. “Parang may nahulog,” aniya. “Akala ko laruan lang ng alaga ko.” Ngunit ang pagtunog ay nasundan ng isa pa, mas malakas, at pagkatapos ay isang amoy na hindi niya kailanman malilimutan—amoy ng nasusunog na plastik, unti-unting kumakalat na parang mabagal na halimaw sa ere.

Nasa ika-siyam na palapag sila ng isang lumang residential building. Ang batang inaalagaan niya, si Lucas, 4 na taong gulang, ay mahimbing pang natutulog nang magsimulang kumapal ang amoy sa loob ng kwarto. Nang silipin niya ang pintuan, doon niya nakita ang manipis na usok na gumagapang sa sahig.

“Pagbukas ko ng pinto, may narinig akong sigawan sa ibaba,” kwento ni Maricel. “May kumakaway mula sa hagdanan, sumisigaw ng ‘FIRE! FIRE!’ Napatigil ako. Parang tumigil ang mundo saglit.”

Hindi niya alam kung gaano kabilis ang pangyayari, pero ang sunog ay tila kumalat na na para bang may nagtutulak dito—at hindi iyon natural. Dahil dito nagsimula ang mga tanong: bakit napakabilis? At bakit sa mismong floor nila unang lumakas ang apoy?

Habang nagsisimulang dumilim ang hallway dahil sa usok, ang tanging nasa isip ni Maricel ay si Lucas. Dali-dali niya itong binuhat, sabay balot ng kumot ang katawan nito. “Ayaw kong maramdaman niya kahit katiting na init ng apoy,” sabi niya. Sa kabila ng takot, hindi niya pinayagan ang sarili na huminto.

Ngunit paglabas niya sa hallway, hindi na madaanan ang direksiyon ng hagdanan pababa. Apoy. Maraming apoy. Ang init ay nakakapaso kahit ilang metro ang layo. Walang paraan para makababa.

“Doon ako nagsimulang kabahan,” aniya. “Wala kaming ibang exit. At wala ring fire escape sa kabilang dulo.”

Habang unti-unting pinupuno ng usok ang daan, napilitan siyang bumalik sa loob ng unit. Ngunit mayroon siyang napansin habang papasara ang pinto: isang aninong gumalaw sa kabilang dulo ng hallway, mabilis, para bang may hinahanap.

Hindi lang siya ang nakakita noon; may iba pang nakatira na nagsabing may nakita silang lalaking nakaitim, ilang minuto bago ang sunog, na tila may inaayos sa kahon ng kuryente.

At doon nagsimulang mabuo ang mas malaking tanong: ang sunog ba ay aksidente o sinadya?

Habang nagkukulong sila sa master bedroom, sinubukan niyang hanapin ang pinakamaligtas na lugar. Dinala niya si Lucas malapit sa bintana upang makahinga kahit kaunti. Ngunit dahil mataas sila, hindi niya kaagad makita ang posibleng daanan.

“Ilang minuto kaming nakalock sa loob. Pero pakiramdam ko oras iyon ng impiyerno,” kwento niya.

Maya-maya, may nagsimulang pumutok—malaking tunog, parang sumabog ang isang transformer. Ang buong gusali ay bahagyang yumanig. Ang mga ilaw ay tuluyang namatay.

Ngunit sa gitna ng kadiliman, may narinig siyang mga yabag sa labas ng pinto—mabilis, palapit. Para bang may tumatakbo. Para bang may humahabol.

“Ako lang ang gising noon,” sabi ni Maricel. “Niyakap ko si Lucas nang mahigpit. Hindi ko alam kung tao ba o apoy ang papalapit sa amin.”

Hindi niya nagawang sumigaw. Hindi niya magawang humingi ng tulong. Ang tanging naramdaman niya ay ang pagkabog ng dibdib niya, halos mas malakas pa sa tunog ng naglalagablab na apoy. Mga ilang segundo pa, at may kumalabog na parang may sumubok magbukas ng pinto.

Nanlamig ang buong katawan niya.

“Sino ‘yun? Fireman ba? Tao ba? O ‘yung lalaking nakita naming nakaitim?” tanong niya.

Ngunit bago pa man niya malaman, may isang boses na sigaw nang sigaw mula sa labas:

“POLICE! POLICE! OPEN THE DOOR!”

Hindi na niya alam kung gaano kabilis ang sumunod na pangyayari. Ang pinto ay sinipa ng dalawang opisyal na nakasuot ng protective gear. “May bata ba sa loob?” tanong ng isa. Agad niyang iniabot si Lucas. Pinahiran nila ng basang towel ang mukha ni Maricel para makahinga.

Dinala sila palabas gamit ang isang emergency ladder mula sa bintana. Habang bumababa sila, doon niya nakita ang kabuuan ng sunog—isang malaking apoy na kumakain sa magkabilang wing ng gusali. Mula sa itaas, kitang-kita niya kung gaano kalakas ang liwanag na nagmumula sa mismong lugar kung saan nakita ang lalaking nakaitim.

Kinabukasan, matapos ang ilang oras sa ospital at interrogation ng pulisya, lumabas ang unang opisyal na resulta. Ang sunog ay nagsimula sa “electrical malfunction.” Ngunit hindi sang-ayon dito ang mga residente. Ayon sa kanila, hindi nagkakaroon ng malaking malfunction sa building sa loob ng limang taon. At bakit may lalaking gumagalaw sa panel bago ang insidente?

Dito nagsimula ang hinala.

Isang araw pagkatapos pang makalabas si Maricel sa ospital, may lumapit sa kanyang pulis. May pinakita itong footage galing sa CCTV sa ground floor. Isang lalaking nakaitim, may dala-dalang maliit na bag, papasok sa building ilang minuto bago magsimula ang sunog. At ang direksiyong tinungo nito?
Eksaktong lugar kung saan nakita ni Maricel at ng mga kapitbahay ang anino.

Mas lalo pang lumalim ang misteryo nang makita na ang lalaki ay lumabas din ng gusali bago sumiklab ang apoy—at tila nagmamadaling umalis.

“Kung electrical malfunction, bakit may babalik-balik na hindi kilalang lalaki sa panel?” tanong ni Maricel.

Maraming teorya ang lumabas: insurance scam, personal vendetta, sindikato, o simpleng arsonist na may sariling agenda. Ngunit hanggang ngayon, wala pang opisyal na inaamin ang mga awtoridad.

Ang malinaw lang: kung hindi nagising si Maricel sa amoy ng nasusunog na plastik, kung hindi niya agad binalot si Lucas, kung hindi dumating ang police rescue team sa tamang oras—malaki ang posibilidad na pareho silang hindi na nakaligtas.

Ngunit sa huling bahagi ng kwento, may isang bagay na hindi malilimutan ni Maricel. Habang lumalabas sila sa gusali, nakita niyang nakatayo sa malayo ang isang lalaki—nakaitim, nakasumbrero, nakatingin sa direksiyon nila. At sa sandaling nagtagpo ang kanilang mga mata, bigla itong tumalikod at naglakad palayo.

“Hindi ko alam kung siya nga,” sabi niya. “Pero hindi ko makakalimutan ang tingin niya. Para bang alam niyang nakita ko siya.”

At hanggang ngayon, kahit nailipat na sa ibang accommodation si Maricel at si Lucas, araw-araw pa rin siyang nagigising sa parehong tanong:

Ano ba talaga ang totoong dahilan ng sunog?
At sino ang lalaki sa anino?

Isang tanong na patuloy na gumigising sa komunidad—at maaaring mas malaki pa ang koneksiyon ng sunog na iyon sa mga nangyayaring kaso sa siyudad kaysa sa inaakala ng lahat.

Isang trahedyang nagsimula sa apoy… ngunit posibleng nag-ugat sa isang lihim na mas mainit pa kaysa apoy mismo.