“WALA KANG SILBE JAN” SEN. CAYETANO SINAGOT SI TITO SOTTO! BATO DELA ROSA PUMALAG NA! SOTTO NATULALA

Sa loob ng malamig ngunit tensyong-tensyon na silid ng Senado, naganap ang isang engkwentrong hindi inaasahan kahit ng mga beteranong senador. Isang simpleng talakayan lamang umano ang nakatakda noong araw na iyon—isang pulong na dapat ay ukol lamang sa mga ina-update na panukala at isyung pambansa. Ngunit sa hindi malamang dahilan, biglang umusbong ang isang matinding sagutan na umalingawngaw sa bawat dingding ng gusali. Ang mga staff, security personnel, at ilang dumalo sa pulong ay nanahimik matapos marinig ang salitang nagpasiklab ng lahat: “WALA KANG SILBE JAN.”

Ayon sa isang insider na nag-request na huwag pangalanan, nagsimula ang lahat nang magtanong si Sen. Tito Sotto tungkol sa direksyon ng isang panukalang may kaugnayan sa transparency sa pamahalaan. Kalma pa ang tono, pero ramdam daw na may bahid ng pagsingil. Naka-angat ang kilay ni Sotto habang nakatitig kay Sen. Alan Peter Cayetano, na noon ay nagrerebyu ng dokumentong nasa harapan niya.

“Senador Cayetano, ano ba talaga ang plano natin dito?” tanong ni Sotto, diretso, walang pasikot-sikot. “Para tayong paikot-ikot. Sabihin mo nga, saan tayo papunta?”

Hindi pa man sumasagot si Cayetano, naroon na ang mabigat na katahimikan. May ilang senador na napatingin sa isa’t isa, tila inaabangan kung sino ang unang bibigay sa tensyon.

Ngunit nang magsalita si Cayetano, nagbago ang ihip ng hangin.

“Kung paulit-ulit kang nagtatanong pero hindi mo naman iniintindi ang sagot, paano tayo uusad?” sabi ni Cayetano, medyo madiin ang boses. “Kung ganyan ang takbo, wala kang silbe jan.”

At iyon ang sandaling nagpaikot ng mundo ng lahat sa loob ng kuwarto.

Halos sabay-sabay na napabulalas ang ilang presensiya:
“Sir!”
“Senator!”
“Sir, hindi po yata—”

Pero huli na. Tumatayo na si Tito Sotto, mabagal ngunit bakas sa mukha ang pagkagulat at galit na pilit niyang pinipigilan. Ang dating host-comedian na sanay sa biruan, ngayon ay tila ibang tao: matigas ang panga, nakatingin kay Cayetano na para bang sinusukat ang lakas nito.

“Alan,” malamig na sabi ni Sotto. “Hindi ka dapat nagsasalita nang ganyan. Kung may gusto kang linawin, sabihin mo nang maayos.”

Ngunit hindi na napigilan ang pagsabog ng tensyon.

Biglang tumayo si Sen. Bato dela Rosa mula sa kabilang dulo ng mesa. Laglag ang ballpen na hawak niya, at parang umusok ang ulo habang lumalapit. Hindi raw nito matiis ang narinig.

“Hoy, huwag mong ginaganun si Tito Sen!” malakas na wika ni Bato. “Hindi mo pwedeng sabihing walang silbe—hindi ka dapat ganyan sa kasama mo dito!”

Ayon sa insider, kung hindi raw agad namagitan ang ilang senador, malamang ay nagtulakan na ang tatlo. Kitang-kita raw ang pagkakuyom ng kamao ni Bato, habang si Cayetano naman ay tumaas ang dalawang kamay, tila nagsasabing “kalma lang.”

Pero hindi iyon nakapagpakalma kay Bato.

“Kung may problema ka, sabihin mo nang diretso sa amin!” sigaw pa nito. “Hindi yung ganyan kalakas ang salita mo na parang hindi mo kami kasama sa iisang bangka!”

Habang pare-parehong mainit ang ulo, may isang bagay daw ang pinaka-nakabigla: hindi nakapagsalita si Tito Sotto. Natulala siya—hindi dahil sa takot, kundi dahil sa biglaan ng pangyayari. Ayon sa isa pang saksi, hindi raw sanay si Sotto na kinakausap nang ganoon, lalo na sa loob ng Senado kung saan kadalasan ay may respeto ang bawat miyembro.

Makalipas ang halos tatlumpung segundo ng nakakabinging katahimikan, nagsalita rin si Sotto.

“Kung ganito ang magiging tono natin sa isa’t isa,” mababang sabi nito, “wala tayong mararating. Wala.”

Nagpatuloy ang pulong pero sira na ang tiwala, at ramdam ng lahat ang bigat sa hangin. Ang ilang staff na nasa labas ng pinto ay nagsimulang magtanong-tanong, at kumalat na ang bulong-bulungan:

“May away ba sa loob?”
“Sino ang sumigaw?”
“Si Bato daw nakialam?”

At hindi pa doon natapos ang drama.

Pagkatapos ng pulong, una raw lumabas si Cayetano, mabilis ang lakad, hindi nagpapainterview. Sumunod si Bato, pero bago ito tumungo sa elevator, narinig pa raw siyang nagsalita sa staff:

“Kaya nga ako naiinis, eh. Hindi kailangan ng init ng ulo dito. Respeto lang dapat.”

Si Sotto naman, walang kibo, dahan-dahang lumabas. Nang tanungin siya ng ilang reporter kung ano ang nangyari, isang malalim na buntong-hininga lang ang isinagot niya.

“Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip niya,” sabi ni Sotto habang lumalakad. “Pero sana ’wag nang maulit.”

Marami ang nag-aabang ngayon kung paano tatapalan ng Senado ang nabutas na samahan. Ang isyu ay hindi lamang tungkol sa isang salita — kundi kung paano ito nagpahiwatig ng mas malalim na tensyon sa pagitan ng ilang miyembro. Marami ang nagsasabing maaaring may mas malalim pang alitan na sumisiklab sa likod ng kamera, at ang insidenteng ito ay isang pahiwatig lamang ng pumutok na presyon.

Habang patuloy ang reaksyon ng publiko, may ilan ding analyst ang nagbigay komento. Ayon sa kanila, hindi karaniwang nagkakaroon ng ganito kainit na banggaan sa Senado, lalo na sa mga beteranong tulad nina Sotto at Cayetano. Si Bato, na kilala sa pagiging diretso at may tapang, ay hindi rin nakayanan ang tensyon at napasigaw na rin.

Ang tanong ngayon: magkakatawanan ba sila pagkatapos nito, o may bagong linyang nabuo na hindi na mabubura?

Habang lumalalim ang gabi, patuloy na nagvaviral ang mga kuwentong tumutulo mula sa loob ng pulong. May nagsasabing may part two pa raw sa susunod na sesyon. May nagbiro namang baka raw kailangan na ng Senate mediation team.

Ngunit sa kabila ng lahat, isang bagay ang malinaw:
Ang salitang “WALA KANG SILBE JAN” ay kumalabog sa Senado tulad ng kulog—at ang alingawngaw nito ay matagal pang maririnig.