Imee Marcos sa DPWH? Ang GC na Naiwan, ang Leave na Nagdulot ng Katahimikan, at ang Pahayag ni Tito Sotto
Sa mundo ng pulitika, minsan ay sapat na ang isang mensahe—o ang pagkawala nito—upang magsimula ang isang apoy ng haka-haka. Ganito ang nangyari sa kuwentong umikot kamakailan: “Imee Marcos nasaaan ang DPWH?” Isang tanong na tila simple, ngunit umalingawngaw sa mga pasilyo ng kapangyarihan matapos banggitin ni Tito Sotto sa isang di-pormal na usapan ang umano’y katahimikan sa isang group chat (GC) na dati’y puno ng diskusyon.
Ayon sa kathang-isip na salaysay, may isang GC na binubuo ng mga beteranong pulitiko, tagapayo, at ilang opisyal na matagal nang nag-uusap tungkol sa direksiyon ng imprastruktura at koordinasyon ng mga proyekto. Sa GC raw na iyon, may mga ideya, opinyon, at plano na naglalakbay nang mas mabilis kaysa sa opisyal na memo. Ngunit isang araw, napansin ng ilan: wala ang pangalan ni Imee Marcos. May nagsabing nag-leave daw siya sa GC—isang galaw na agad nagpalalim ng misteryo.
Sa parehong panahon, kumalat ang bulung-bulungan na may papel si Imee Marcos na iniuugnay sa DPWH. Walang dokumento, walang kumpirmasyon—tanging mga tanong. Ang katahimikan ay mas lalong nagpalakas sa imahinasyon ng publiko. Sa pulitika, ang hindi sinasabi ay minsan mas malakas kaysa sa malinaw na pahayag.
Dito pumasok ang tinig ni Tito Sotto sa kuwento. Sa isang kathang-isip na panayam, sinabi niya, “Kung wala sa GC, natural lang na wala kang alam sa mga napag-uusapan.” Isang pahayag na tila payak, ngunit para sa mga nakikinig, may bigat. May mga nagtaka: sinasadya bang umiwas? O simpleng pagod sa walang katapusang diskusyon?
Sa kuwentong ito, si Imee Marcos ay inilalarawan bilang isang pulitikong marunong pumili ng laban. Ayon sa mga haka-haka, mas pinili raw niya ang tahimik na pag-obserba kaysa sa ingay ng digital na pulitika. Ang pag-leave sa GC, kung totoo man sa kathang-isip na mundong ito, ay simbolo ng distansya—isang hakbang palayo sa tsismis at palapit sa mas malalim na estratehiya.
Samantala, ang DPWH ay naging salamin ng lahat ng tanong. Sa artikulong ito, walang paratang, walang krimen, at walang opisyal na posisyon na itinatakda. Tanging ang ideya na ang imprastruktura, dahil sa laki at impluwensiya nito, ay laging magiging sentro ng interes. Kapag binanggit ang isang malaking pangalan, awtomatikong sumisiklab ang haka-haka.
Habang lumalalim ang kuwento, may mga karakter na lumitaw—mga tagapayo na nagbubulong sa mga corridor, mga kaalyado na nagkakanya-kanyang interpretasyon, at mga kritiko na handang magtanong. Ang GC, sa kathang-isip na ito, ay naging simbolo ng makabagong pulitika: mabilis, marupok, at madaling maputol ang koneksiyon.
May isang eksena kung saan, sa isang tahimik na gabi, may natanggap na mensahe ang isang tagapayo: “Huwag lahat ilagay sa chat.” Isang paalala na sa likod ng mga screen, may mas malalalim na usapan na hindi kailanman mababasa. Sa puntong ito, ang tanong kung “nasaan” si Imee Marcos ay hindi na lamang pisikal o posisyonal—ito ay tanong ng estratehiya.
Sa huli, muling nagsalita si Tito Sotto sa kuwento, binibigyang-diin na ang pulitika ay hindi lang tungkol sa pagiging present sa bawat usapan, kundi sa tamang timing ng pagsasalita. “May mga pagkakataong ang pag-alis ay hindi pagtakas,” aniya sa kathang-isip na pahayag, “kundi paghahanda.”
Ang artikulong ito ay nagtatapos sa isang bukas na tanong, gaya ng maraming kuwentong pulitikal: ang katotohanan ba ay nasa GC, sa opisyal na pahayag, o sa mga tahimik na desisyon sa likod ng kurtina? Sa mundo ng kapangyarihan, minsan ang sagot ay nasa pagitan ng mga linyang hindi naisulat—at sa mga mensaheng kusang binura.
Sa ganitong paraan, ang kuwentong “Imee Marcos at ang DPWH” ay nananatiling isang kathang-isip na salamin ng ating pagkahilig sa drama ng pulitika. Isang paalala na hindi lahat ng ingay ay katotohanan, at hindi lahat ng katahimikan ay kawalan ng alam.
