China, Nagmakaawa sa Japan Para Itigil ang Missile Deployment: Senyales ng Strategic Panic sa Gitna ng Pagkakaisa ng mga Kaalyado

Sa loob ng maraming taon, nasanay na ang mundo na makita ang China bilang isang dambuhala at walang takot na puwersa sa Asya, isang bansa na bihirang yumuko o humingi ng pakiusap, lalo na sa mga karibal nito. Ngunit sa nakalipas na mga linggo, kumalat ang isang balita na tila yumanig sa dinamika ng kapangyarihan sa buong rehiyon: Ang China, ang tinaguriang ‘Dragon’ ng Asia, ay sinasabing nagmamakaawa sa Japan upang itigil ang pagpapatupad ng depensa nito sa isang maliit ngunit napakahalagang isla—ang Yonaguni.

Ang pangyayaring ito ay hindi lamang simpleng usaping diplomatiko. Ito ay isang malinaw na senyales ng ‘Strategic Panic’ sa Beijing, na nagpapakita na ang kanilang matagal nang dominasyon at kalayaan sa paggalaw sa rehiyon ay unti-unti nang nalalagay sa peligro. Ang pag-aalala ng China ay hindi tungkol sa kapayapaan o tensyon, kundi sa katotohanang nakikita nila ang kanilang sarili na nalalapit sa isang sitwasyong kung saan sila ay maaaring makulong o hindi na makakilos nang malaya sa kanilang sariling backyard.

Ang Yonaguni: Munting Isla, Dambuhalang Depensa

Para sa karaniwang tao, ang Yonaguni Island ay tila isang maliit at malayo na bahagi lamang ng Japan. Ngunit kung titingnan sa mapa, malinaw na ang lokasyon nito ay isang geopolitical goldmine. Ito ay humigit-kumulang 110 kilometro lamang ang layo mula sa Taiwan, ang pulo na matagal nang puntirya ng China.

Ang desisyon ng Japan na maglagay ng mga advanced na missile systems at electronic warfare units sa Yonaguni ay nagbago sa lahat. Ang mga sistemang ito ay hindi lamang kayang abutin ang Taiwan, kundi pati na rin ang mga kritikal na bahagi ng mainland China. Sa simpleng paliwanag, kapag naitatag ang mga depensang ito, epektibong makokontrol ng Japan at ng kaalyado nitong Amerika ang paggalaw ng pwersang Tsino sa mga importanteng daluyan ng dagat at himpapawid. Ito ay magiging isang napakalaking balakid sa anumang plano ng China na magsagawa ng aksyong militar laban sa Taiwan.

Kaya naman, hindi na kataka-taka kung bakit nag-alala ang China. Ang mga missile deployment na ito ay naglalagay sa kanila sa isang posisyong mapipilitan silang maging mas maingat at mas limitado sa kanilang mga aksyon. Ang kanilang pakiusap sa Japan na itigil ang deployment, sa ngalan umano ng pagbabawas ng tensyon, ay isang malambot na pabalat sa kanilang tunay na pangamba: ang mawalan ng kapangyarihang magdikta at kumilos nang arbitraryo.

Ang A2/AD Strategy: Ang Kadenang Ikinukulong sa Dragon

Ang deployment sa Yonaguni ay isang mahalagang bahagi ng tinatawag na Anti-Access/Area Denial (A2/AD) strategy na inilalatag ng US at mga kaalyado nito. Ang A2/AD ay isang estratehiyang idinisenyo upang pigilan ang isang kalaban na makapasok sa isang partikular na rehiyon (Anti-Access) at limitahan ang kanilang kalayaan sa paggalaw sa loob ng rehiyon na iyon (Area Denial).

Sa konteksto ng Asya, ang layunin ng A2/AD ay hadlangan ang China na magkaroon ng dominasyon sa First Island Chain—isang hanay ng mga isla na umaabot mula sa Japan, Taiwan, hanggang sa Pilipinas. Ang paglalagay ng mga missile sa Yonaguni ay naglalatag ng isang virtual na “kadena” na pumipigil sa mga barko at eroplano ng China na makalusot nang walang panganib. Dahil dito, ang dating ‘malayang dagat’ para sa China ay nagiging isang lugar na puno ng peligro at paghihigpit, na direktang sumasalungat sa kanilang ambisyon na makontrol ang rehiyon.

Ang Paghahanap ng Tulong sa Europa: Senyales ng Pagkapit sa Patalim

Ang lalim ng panic ng China ay hindi lamang makikita sa kanilang paglapit sa Japan, kundi pati na rin sa kanilang pagmamadaling humingi ng tulong sa Europa. Ayon sa mga ulat, nakiusap din ang China sa France, layunin na gamitin ang impluwensya ng Paris upang kumbinsihin ang Japan at ang mga NATO allies na huwag ipagpatuloy ang deployment ng missile.

Ang hakbang na ito ay nagpapakita ng dalawang bagay. Una, alam ng Beijing na hindi nila kayang harapin ang Japan at ang mga kaalyado nito nang nag-iisa. Ikalawa, sinusubukan nilang paghiwalayin ang Japan mula sa suporta ng Kanluranin at hatiin ang lumalaking koalisyon na sumasalungat sa kanilang agresyon. Ang dating matapang at palaging handang lumaban na China ay ngayon ay natuto nang lumingon sa iba para sa diplomatikong tulong—isang malaking pagbabago sa tindig ng isang superpower. Ang paglapit sa Europa ay malinaw na senyales na nakikita ng China na malalagay sila sa disadvantage kapag nagkaisa ang mga malalakas na bansa laban sa kanila.

Ang Pilipinas sa Frontline: Mula Kapitbahay Tungo sa Malaking Target

Habang umiinit ang tensyon sa hilaga, ramdam na ramdam din ang epekto nito sa Southeast Asia, lalo na sa Pilipinas. Sa mata ng Beijing, ang Pilipinas ay hindi na lamang basta kapitbahay. Dahil sa Enhanced Defense Cooperation Agreement (EDCA) sa pagitan ng Manila at Washington, ang mga strategic military base sa Cagayan, Isabela, at Palawan—ang mga lalawigan na nakaposisyon sa frontline ng West Philippine Sea at malapit sa Taiwan—ay maaari nang gamitin ng pwersa ng Amerika.

Ito ang dahilan kung bakit nagiging isang ‘malaking target’ ang Pilipinas. Ayon sa mga military experts, ang mga long-range missile systems ng China, tulad ng DF-21 at ang mas nakakatakot na DF-26 (na tinaguriang ‘Guam Killer’), ay kayang abutin ang mga base militar ng US at EDCA sites sa ating bansa. Ang katotohanang ito ay nagdudulot ng kaba, dahil ilang minuto lang matapos pindutin ang button sa China, ay maaari nang umulan ng apoy sa ating rehiyon.

Ngunit sa kabila ng banta, ang Pilipinas at ang mga kaalyado nito ay nagpapakita ng mas malakas at mas maayos na pagpaplano at pagkakaisa.

Ang Rumaragasang Alyansa: India at France, Kaisa sa West Philippine Sea

Ang tugon sa pananakot ng China ay hindi lamang depensa, kundi pagpapakita ng lakas at pagkakaisa. Sa halip na tulungan ang China, nagpadala ang France ng mga barkong pandigma sa Asya at nakipagsabayan pa sa isang malaking military drill kasama ang Philippine Navy at ang Indian Navy sa West Philippine Sea.

Ang tinatawag na Maritime Partnership Exercise na ito ay nagpadala ng isang malinaw at nag-iisang mensahe sa China: Ang West Philippine Sea ay teritoryo ng Pilipinas, at hindi kami natatakot. Ang paglahok ng India ay may matinding simbolismo. Sa matagal na panahong may alitan ang India at China sa kanilang hangganan sa Himalayas, ang pagdating ng Indian destroyers sa WPS ay isang malinaw na babala: Ang China ay napapalibutan na, at hindi na nila makokontrol ang galaw ng mga bansang desidido nang tumindig para sa soberanya.

Kasama ang America, Japan, Australia, France, at India, ang Pilipinas ay hindi na nag-iisa. Ang pagkakaisa ng mga bansang ito ay nagpapatunay na seryoso ang rehiyon sa pagpapalakas ng depensa at pagpapakita na handa silang harapin ang anumang potensyal na agresor. Ang mga drills ay hindi lamang basta training; sinasanay nito ang mga sundalo sa tamang komunikasyon at interoperability upang maging handa sa oras ng pangangailangan.

Isang Bagong Balanse ng Kapangyarihan sa Asya

Ang pagmamakaawa ng China sa Japan ay hindi lamang isang simpleng ulat. Ito ay isang palatandaan na nagbabago na ang balanse ng kapangyarihan sa Asya. Ang China, na dati ay kumikilos nang malaya at madalas gumamit ng pananakot, ay ngayon nakakaramdam na ng matinding pressure. Unti-unti nang nasasara ang daanan nila sa Pacific, at nasa harap na nila ang pinagtibay na depensa ng mga kaalyado.

Para sa ordinaryong Pilipino, ang mga pangyayaring ito ay nangangahulugang kahit delikado ang sitwasyon, ang depensa ng bansa ay patuloy na pinapalakas at sinusuportahan ng malalaking pwersa sa mundo. Patuloy ang modernization ng Armed Forces of the Philippines (AFP), kabilang ang paparating na BrahMos missiles mula sa India at ang pagkuha ng mga bagong fighter jets. Ang tono ng gobyerno at militar ay malinaw: Ipagtatanggol namin ang bawat pulgada ng teritoryo ng bansa.

Ang kaganapan sa Yonaguni ay nagpapakita na ang pagkakaisa ay ang pinakamalakas na sandata laban sa agresyon. Sa halip na magpatalo sa pananakot, ang mga bansa sa rehiyon ay nagtutulungan, na naglalatag ng isang matibay na pader laban sa sinumang nais mang-agaw ng teritoryo. Ang “Strategic Panic” ng China ay hindi lamang nagpapakita ng kanilang kahinaan; nagpapakita rin ito ng tagumpay ng alyansa na nilalayon nating protektahan ang ating soberanya at interes. Ang tanong na lang ngayon ay: Hanggang kailan kakayanin ng China ang pressure na ito bago nila tuluyang harapin ang bagong, nagkakaisang Asya?