KORTE SUPREMA KUMILOS: Ang Kasong Umuga sa Bansa, Wala Nang Takasan ang Hustisya
Tahimik ang silid ng Korte Suprema nang basahin ang desisyon—ngunit sa labas, parang lindol ang naging epekto nito sa buong bansa. Matagal nang nakabaon sa mga ulat, tsismis, at bulung-bulungan ang kasong kinasasangkutan ng isang sanggol na tinawag ng midya bilang Baby Em. Sa araw na iyon, tuluyan nang nabasag ang katahimikan.
Ayon sa rekord ng kaso, si Baby Em ay isinilang sa isang pampublikong ospital sa gitna ng kaguluhan at kakulangan ng sapat na pangangalaga. Ilang araw pa lamang siya sa mundo nang mapansin ng isang nurse ang mga palatandaan ng matinding kapabayaan. Sa halip na agarang aksyon, ang ulat ay naantala, ipinasa-pasa, at kalauna’y halos tuluyang nawala sa mga mesa ng awtoridad.
Lumipas ang mga buwan, at ang pamilya ni Baby Em ay patuloy na humingi ng tulong. Ang ina, na itinago sa pangalang Maria L., ay paulit-ulit na lumapit sa iba’t ibang ahensya. Ngunit sa bawat pintuang kanyang kinatok, tila pare-pareho ang sagot: “Iniimbestigahan pa.” Sa likod ng mga salitang iyon, unti-unting nauubos ang kanyang pag-asa.
Nagbago ang lahat nang isang independent journalist ang muling maghukay sa lumang kaso. Sa pamamagitan ng mga dokumentong hindi dapat nakalabas, nabunyag ang serye ng pagkukulang—mula sa lokal na ospital hanggang sa mga opisyal na may kapangyarihang kumilos ngunit piniling manahimik. Ang kwento ay mabilis na kumalat sa social media, nagdulot ng galit at panawagan para sa hustisya.
Dahil sa matinding presyon ng publiko, napilitan ang mga ahensya ng gobyerno na muling buksan ang kaso. Dito pumasok ang Korte Suprema. Sa isang bihirang hakbang, inakyat ang usapin sa pinakamataas na hukuman, na may layuning tukuyin kung sino ang tunay na may pananagutan—hindi lamang sa nangyari kay Baby Em, kundi sa sistemang pumayag na mangyari ito.
Sa pagdinig, isa-isang tinanong ang mga opisyal: Bakit naantala ang ulat? Sino ang nag-utos na huwag magsalita? At bakit tila may mga protektadong pangalan sa likod ng katahimikan? Habang lumalalim ang imbestigasyon, lumitaw ang koneksyon ng ilang indibidwal na may impluwensya—mga taong sanay na makaiwas sa pananagutan.
Ang desisyon ng Korte Suprema ay malinaw at mabigat. Idineklara nitong walang sinuman ang higit sa batas. Inatasan ang agarang pagsasampa ng kaso laban sa mga responsable, at ipinag-utos ang malawakang reporma sa sistema ng pag-uulat at pangangalaga sa mga sanggol. Para sa marami, ito ay tagumpay; para sa iba, simula pa lamang ng mas mahirap na laban.
Sa labas ng korte, nagtipon ang mga mamamayan—mga magulang, health workers, at aktibista—bitbit ang mga plakard na may iisang mensahe: “Hustisya para kay Baby Em.” Ang kwento niya ay naging simbolo ng libo-libong tinig na matagal nang hindi naririnig.
Ngayon, habang patuloy ang mga pagdinig at paparating na paglilitis, malinaw ang isang bagay: hindi na muling mababaon sa limot ang kasong ito. Ang desisyon ng Korte Suprema ay nagsilbing babala—na ang katahimikan ay hindi kailanman magiging pananggalang laban sa katotohanan.
At para kay Baby Em, bagama’t bata pa at walang kamalay-malay sa bigat ng nangyari, ang kanyang kwento ang nagmulat sa isang bansa. Isang paalala na ang hustisya, gaano man katagal, ay may paraan upang umabot—at kapag dumating ito, wala nang takasan.
