Sa isang mundong madalas ay pinapatakbo ng lohika at katwiran, may mga pagkakataong ang tadhana mismo ang gumagawa ng paraan upang pagtagpuin ang mga landas na matagal nang nagkahiwalay. Ito ang kuwento ni Alejandro, isang tanyag at matagumpay na real estate tycoon na ang buhay ay nababalot ng anino ng kalungkutan mula nang pumanaw ang kanyang pinakamamahal na asawang si Carmela. Ngunit ang inakala niyang katapusan ay simula pa lamang pala ng isang paglalakbay na susubok sa kanyang katatagan, pananampalataya, at pag-ibig.

Ang Gabi na Nagpabago ng Lahat

Isang gabi, habang bumubuhos ang malakas na ulan sa abalang lansangan ng Quezon City, walang kamalay-malay si Alejandro na ang kanyang ordinaryong pag-uwi ay magiging isang pambihirang pagkakataon. Sa gitna ng rumaragasang sasakyan at malamig na hangin, napansin niya ang isang munting pigura—isang batang babae na nanginginig sa gilid ng daan, sinisikap na sumilong mula sa bagsik ng panahon. Sa kabila ng kanyang karaniwang pag-iwas sa mga ganitong sitwasyon, may kung anong puwersa ang humatak sa kanya papalapit sa bata. Ang mga mata nito, puno ng takot at pangungulila, ay tila may dalang isang pamilyar na hiwaga.

Nilapitan niya ang bata at nalamang ang pangalan nito ay Rosario. Sa kanyang murang edad, pasan na niya ang bigat ng pag-iisa. Iniwan daw siya ng kanyang inang si Lourdes upang maghanap ng trabaho at bumili ng tinapay, ngunit hindi na ito bumalik. Ang tanging tangan ni Rosario ay isang luma at lukot na larawan ng kanyang ina, ang nag-iisang paalala ng pagmamahal na kanyang inaasahan.

Nang iabot ni Rosario ang larawan kay Alejandro, isang dagitab ang tila gumulat sa kanyang buong pagkatao. Ang babae sa larawan ay hindi si Lourdes. Ito ay si Carmela, ang kanyang asawa, ang babaeng anim na taon na niyang ipinagluluksa at inakalang kinuha na ng kamatayan sa isang malagim na aksidente sa sasakyan. Paano ito nangyari? Ang babaeng matagal na niyang iniyakan ay buhay pala? Ang mga tanong ay bumuhos sa isip ni Alejandro, kasabay ng pagbuhos ng ulan na tila nakikidalamhati sa kanyang pagkalito.

Ang Paghabi ng mga Pira-pirasong Alaala

Determinado si Alejandro na tuklasin ang katotohanan. Dinala niya si Rosario sa kanyang tahanan at doon, unti-unting nabuo ang isang larawan ng nakaraan na hindi niya sukat akalain. Ikinuwento ni Rosario na madalas niyang marinig ang kanyang ina na binabanggit ang pangalang “Alejandro” sa panaginip, kasabay ng mga katagang, “Huwag mo akong iwan.” Ito ang mismong mga salitang binitiwan ni Carmela sa kanya noon. Ang bawat detalye mula kay Rosario ay nagsilbing susi na nagbukas sa mga pinto ng pag-asa sa puso ni Alejandro.

Hindi siya nag-aksaya ng panahon. Kasama si Rosario, naglakbay sila patungo sa probinsya kung saan sinasabing naninirahan ang ina nito. Ang bawat lugar na kanilang madaanan—ang tulay na kawayan, ang bakanteng lote kung saan nagtitinda ng kakanin si “Lourdes”—ay nagpatibay sa paniniwala ni Alejandro na malapit na niyang mahanap ang babaeng bumubuo sa kanyang mundo.

Sa isang maliit na sari-sari store, nakilala nila si Lola Elena, isang matandang babae na may matalas na alaala. Kinumpirma niya ang lahat ng hinala ni Alejandro. Ang babaeng kilala bilang Lourdes ay walang iba kundi si Carmela. Ayon kay Lola Elena, si Carmela ay dumanas ng matinding amnesia matapos ang aksidente. Walang pagkakakilanlan at walang maalala, siya ay napadpad sa probinsya, buntis kay Rosario.

Ang Kadiliman sa Likod ng Katotohanan

Ngunit ang kuwento ay may mas madilim na bahagi. Isang lalaki na nagngangalang Ramon ang nakakita kay Carmela. Sa halip na tulungan, sinamantala ni Ramon ang kanyang sitwasyon. Binigyan niya ito ng bagong pangalan, Lourdes, at itinago sa lahat ang tunay nitong pagkatao. Sa loob ng anim na taon, si Carmela at Rosario ay namuhay sa ilalim ng kanyang kontrol, dumanas ng paghihirap at pang-aabuso. Ginamit ni Ramon ang kawalang-malay ni Rosario upang makatakas sa kanyang mga pagkakautang, habang si Carmela ay nanatiling bilanggo sa isang buhay na hindi kanya.

Ang pagtuklas na ito ay nagdulot ng matinding galit at sakit kay Alejandro. Hindi lamang niya kailangang bawiin ang kanyang asawa mula sa kawalan ng alaala, kailangan din niyang iligtas ito mula sa mga kamay ng isang halimaw.

Ang Pagtindig ng Pag-ibig Laban sa Kasamaan

Paulit-ulit na binisita ni Alejandro si Carmela, bitbit ang mga alaala ng kanilang nakaraan. Kinakantahan niya ito ng lullaby na dati nilang inaawit. Ipinapaalala niya ang kanilang mga pangarap at pagmamahalan. Sa bawat pagdalaw, tila may mumunting kislap na bumabalik sa mga mata ni Carmela. Dahan-dahan, ang mga pira-pirasong alaala ay nagsimulang magkabit-kabit, hanggang sa isang araw, nasambit niyang muli ang kanyang tunay na pangalan—Carmela.

Ngunit ang kanilang muling pagsasama ay hindi naging madali. Nang malaman ni Ramon ang plano ni Alejandro, naging desperado ito. Dinukot niya si Rosario at humingi ng malaking halaga at mga ari-arian kapalit ng kaligtasan ng bata. Ang lahat ay humantong sa isang mapanganib na komprontasyon sa isang abandonadong bodega ng bigas.

Doon, nagharap si Alejandro at Ramon. Hawak ni Ramon si Rosario, may patalim na nakatutok sa leeg ng bata. Ngunit hindi nagpatinag si Alejandro. Sa tulong ng kanyang tapat na assistant na si Miguel at ng mga pulis, nasukol nila si Ramon. Sa isang iglap, matagumpay na nailigtas si Rosario, at si Ramon ay nahuli upang pagbayaran ang kanyang mga kasalanan.

Sa wakas, pagkatapos ng anim na taon ng sakit, pagluluksa, at kawalan ng pag-asa, muling nabuo ang pamilya ni Alejandro. Bumalik sila sa Quezon City—si Alejandro, si Carmela na ganap nang nanumbalik ang alaala, at si Rosario na sa unang pagkakataon ay mararanasan ang buhay na may kumpletong at mapagmahal na mga magulang. Ang kanilang kuwento ay isang patunay na kahit gaano katagal magkahiwalay at kahit gaano kadilim ang daan, ang tunay na pag-ibig ay palaging makakahanap ng paraan upang umuwi at maghilom.