Ang Huling Hininga ng Pag-asa: Ang Pambihirang Kwento ng Isang Ina sa Death Row na Nagsilang ng Kanyang Anak Bago Harapin ang Kamatayan

Sa loob ng isang malamig at tahimik na selda sa death row, kung saan ang tanging maririnig ay ang pagaspas ng hangin at ang mabibigat na hininga ng mga naghihintay ng kanilang katapusan, isang pambihirang kwento ng buhay ang nabuo. Ito ang kwento ni Althea Reyes, isang dating head nurse, isang ina, at isang babaeng hinatulan ng kamatayan, na sa huling yugto ng kanyang buhay ay piniling lumikha ng isang bagong simula.

Bago siya naging bilanggo bilang 1314, si Althea ay isang babaeng may pangarap. Isang respetadong head nurse, asawa ni Mateo, at ina sa kanilang anak na si Diwa. Ngunit ang kanilang tahanan, na dapat sanang isang kanlungan ng pagmamahal, ay naging isang impiyerno sa lupa. Si Mateo, na kanyang pinagkatiwalaan, ay isang halimaw na nagkukubli sa likod ng isang maamong mukha. Ang kanyang pagmamahal ay napalitan ng pananakit, at ang pinakamasaklap sa lahat, ang kanyang kalupitan ay umabot hanggang sa kanilang inosenteng anak na si Diwa.

Ang pang-aabuso ay isang lason na unti-unting pumatay sa kaluluwa ni Althea. Ngunit nang ang kanyang anak na ang nasa panganib, isang primordyal na galit ang umusbong sa kanyang puso—ang galit ng isang inang handang pumatay para protektahan ang kanyang supling. Sa isang iglap, ang dating tagapag-alaga ay naging isang berdugo. Ang buhay ni Mateo ay nagwakas sa kanyang mga kamay, at kasabay nito, ang buhay na kanyang nakasanayan ay gumuho. Ang hatol ay mabilis at walang awa: kamatayan.

Ang death row ay isang lugar ng kawalan. Dito, ang pag-asa ay isang salitang banyaga. Ngunit para kay Althea, sa gitna ng pinakamadilim na kabanata ng kanyang buhay, isang kakaibang pagnanasa ang sumibol: ang pagnanasang maging isang ina muli. Hindi para takasan ang kanyang parusa, kundi para sa isang huling pagkakataon na mayakap ang isang buhay na nagmula sa kanya, isang huling pamana ng kanyang pag-iral.

Sa isang lugar kung saan ang bawat galaw ay binabantayan, ang kanyang plano ay tila imposible. Ngunit ang tadhana ay may sariling paraan. Nakilala niya si Andres, isang kapwa bilanggo na may sariling multo ng nakaraan—ang kabiguan niyang protektahan ang kanyang sariling kapatid. Sa pamamagitan ng isang maliit na butas sa bentilasyon na nag-uugnay sa kanilang mga selda, nagsimula ang isang pambihirang ugnayan. Sa tulong ni Andres, na nagbigay ng mga kinakailangang gamit para sa artificial insemination, isang binhi ng pag-asa ang itinanim sa sinapupunan ni Althea.

Isang araw, si Althea ay bumagsak. Nang dalhin siya sa klinika, isang ultrasound ang nagbunyag ng isang himala na yumanig sa buong piitan: si Althea, na nasa total isolation, ay labing-anim na linggong buntis. Ang balita ay kumalat na parang apoy. Paano nangyari ang imposible? Isang masusing imbestigasyon ang isinagawa. Sa huli, umamin si Andres sa kanyang ginawa, hindi para sa pansariling kapakanan, kundi dahil nakita niya kay Althea ang parehong pagnanasa na protektahan ang isang buhay na siya mismo ay nabigong gawin noon.

Ipinagtapat ni Althea ang kanyang dahilan sa warden na si De Leon. “Gusto ko lang pong maranasan ang maging isang ina sa huling pagkakataon,” sabi niya, na may luha sa kanyang mga mata. “Hindi ko po ito ginagawa para takasan ang aking sentensya.”

Sa gitna ng isang malakas na bagyo na pumutol sa lahat ng komunikasyon sa labas, dumating ang oras ng kanyang panganganak. Sa tulong ng military doctor na si Lieutenant Garcia at sa suporta ng mga opisyal ng kulungan tulad ni Major Santos, na nakakita sa tunay na puso ni Althea, isinilang ang isang malusog na sanggol na lalaki. Pinangalanan niya itong Lualhati—isang simbolo ng liwanag sa gitna ng kadiliman.

Ayon sa batas, ang kanyang parusa ay ipinagpaliban. Ngunit hindi ito ang hiniling ni Althea. “Anim na buwan lang po,” pakiusap niya. “Anim na buwan para mapasuso ko ang aking anak. Pagkatapos noon, handa na po ako.”

Ang sumunod na anim na buwan ay isang mapait na tamis na panahon. Bawat paggising ni Althea ay isang biyaya, bawat pagpapasuso kay Lualhati ay isang sagradong sandali. Sinulat niya ang lahat ng kanyang mga pangarap at payo para sa kanyang anak sa isang kuwaderno, isang koleksyon ng mga salitang magiging gabay ni Lualhati sa kanyang paglaki. Alam niyang kailangan niyang ihanda ang kanyang anak para sa isang buhay na wala siya. Ayaw niyang lumaki si Lualhati na dala ang anino ng kanyang krimen.

Nang dumating ang araw ng kanilang paghihiwalay, ang sakit ay hindi masukat. Inihanda niya ang mga gamit ni Lualhati para sa pag-aampon, bawat damit ay may kalakip na isang patak ng kanyang luha. Sa kanyang huling pagyakap, ibinulong niya ang lahat ng pagmamahal na kayang ibigay ng isang ina.

Dumating ang araw ng kanyang kamatayan. Humarap si Althea sa kanyang kapalaran nang may kapayapaan sa kanyang puso. Ang kanyang huling mga salita ay isang pasasalamat kay Major Santos. “Salamat po. Ngayon, ramdam ko nang ako ay isang ganap na ina.”

Si Lualhati ay lumaki sa isang ampunan. Makalipas ang ilang taon, isang sulat ang dumating sa piitan. Ito ay isang drawing mula sa isang batang lalaki, isang guhit na puno ng kulay, na may nakasulat na “Mama.” Ito ay mula kay Lualhati, isang patunay na ang pagmamahal ng isang ina, kahit na sa pinakamaikling sandali, ay kayang tumawid sa mga pader ng bilangguan at sa mga hangganan ng buhay at kamatayan. Ang kwento ni Althea Reyes ay hindi lamang isang kwento ng isang bilanggo, kundi isang walang hanggang testamento sa walang kapantay na kapangyarihan ng pag-ibig ng isang ina.