Sa buhay, minsan ang pinakamalalim na ugnayan ay nabubuo mula sa mga hindi inaasahang pagkakataon. Ito ang kwento ng isang lalaki na namumuhay sa mga araw ng katahimikan at ng isang German Shepherd na nagngangalang Riko, isang nilalang na nakaranas ng kalupitan ng mundo. Ang kanilang pagkikita ay hindi lamang isang simpleng kwento ng pag-aampon ng isang tao sa isang hayop, kundi isang mahiwagang paglalakbay kung paano natagpuan, pinagaling, at iniligtas ng dalawang malungkot na kaluluwa ang isa’t isa, na nagsusulat ng isang bagong kahulugan para sa pagkakaibigan at katapatan.
Ang ating pangunahing tauhan ay isang lalaki na nasa edad na kung saan ang ingay ng buhay ay tila lumipas na, nag-iwan ng isang tahimik na puwang. Ang bawat araw niya ay lumilipas nang regular ngunit kulang sa kagalakan. Ang kanyang tahanan, bagama’t puno ng mga materyal na bagay, ay hungkag sa espirituwal na aspeto. Ang kalungkutan ay parang isang makapal na hamog na bumabalot sa lahat. Hindi niya sinasadyang maghanap ng isang kasama, hanggang sa isang araw, nagkrus ang landas nila ni Riko.
Natagpuan niya si Riko sa isang lokal na animal shelter. Ang magandang German Shepherd na iyon ay hindi tulad ng ibang mga aso na masayang nagwagayway ng kanilang mga buntot para makuha ang atensyon. Si Riko ay nakahiga lamang sa isang sulok, nakabaluktot, at ang kanyang mga matang kulay-amber ay puno ng malalim na kalungkutan at takot. Ayon sa mga tagapangalaga, si Riko ay inabandona, minaltrato, at nawalan na ng lahat ng tiwala sa mga tao. Hindi niya hinahayaang may lumapit, at anumang pagtatangka ay nagdudulot lamang sa kanya ng higit na pagkataranta.
Mayroong isang bagay sa mga mata ni Riko na umantig sa puso ng lalaki. Marahil ay nakita niya roon ang isang bahagi ng kanyang sarili—isang kalungkutan, isang sakit na hindi masabi. Sa halip na umalis, nagpasya siyang bigyan si Riko ng isang pagkakataon, na siya ring pagbibigay ng pagkakataon sa kanyang sarili.
Ang mga unang araw ni Riko sa bagong tahanan ay isang malaking pagsubok. Tumanggi itong kumain, nagtago sa ilalim ng mesa, at nanginginig sa tuwing lalapit ang kanyang amo. Ngunit hindi sumuko ang lalaki. Nauunawaan niya na upang maghilom ang isang malalim na sugat, kailangan ng walang katapusang oras at pasensya. Simpleng umupo lamang siya roon, sa iisang silid, minsan ay nagbabasa ng libro, minsan ay tahimik na nakatingin sa labas ng bintana. Hindi siya namilit, hindi humingi, ipinakita lamang niya na ang kanyang presensya ay ligtas.
Dahan-dahan, unti-unti, nagsimulang lumitaw ang himala. Isang araw, palihim na kinain ni Riko ang pagkain nang akala niya ay hindi nakatingin ang kanyang amo. Pagkaraan ng ilang araw, bahagyang gumalaw ang kanyang buntot nang marinig niya ang malumanay na boses ng lalaki. At pagkatapos ay dumating ang pinakahihintay na sandali: isang gabi, habang nakaupo ang lalaki sa kanyang silya, dahan-dahang lumapit si Riko, nag-atubili saglit, at pagkatapos ay marahang isinandal ang kanyang ulo sa kamay ng lalaki. Sa sandaling iyon, walang salitang binigkas, ngunit isang kasunduan ng tiwala ang nilagdaan. Tumulo ang luha sa mga pisngi ng lalaki.
Mula noon, isang di-mapaghihiwalay na pagkakaibigan ang nabuo. Si Riko ay naging isang tapat na anino na sumusunod sa kanyang amo saan man siya magpunta. Sabay silang namamasyal sa parke tuwing umaga, sabay na umuupo sa tabi ng apoy tuwing malamig na gabi ng taglamig. Dinala ni Riko ang tawa at buhay sa tahanang dating malamig. Ang kanyang masayang pagtahol tuwing umuuwi ang lalaki, ang paraan ng pagpapatong niya ng kanyang paa sa balikat nito bilang isang anyo ng pag-alo kapag nalulungkot ito—lahat ay pumuno sa puwang sa puso ng lalaki.
Ngunit hindi lamang kagalakan ang dinala ni Riko, iniligtas din siya nito. Ang presensya ni Riko ay nagtulak sa kanya na lumabas, makipagkilala sa ibang mga may-ari ng aso, at muling kumonekta sa mundo sa paligid. Ang pag-aalaga kay Riko ay nagbigay sa kanya ng isang layunin, isang dahilan upang bumangon tuwing umaga. Tinuruan siya ng aso tungkol sa pag-ibig na walang kondisyon, tungkol sa pagpapatawad, at tungkol sa kahanga-hangang kakayahan ng isang kaluluwang minsang nasaktan na maghilom. Napagtanto ng lalaki na, habang inaakala niyang inililigtas niya si Riko, sa katotohanan, si Riko ang nagligtas sa kanya mula sa bilangguan ng kalungkutan.
Naging masaya sila sa loob ng maraming taon, isang perpektong larawan ng pagkakaisa sa pagitan ng tao at hayop. Si Riko, mula sa isang takot na aso, ay naging isang may tiwala sa sarili, tapat, at mapagmahal na kasama. Ngunit ang oras ay isang agos na hindi mapipigilan. Tumanda si Riko, bumagal ang kanyang mga hakbang, at hindi na kasing talas ng dati ang kanyang mga mata. Ang lalaki ay nanatili sa kanyang tabi sa mga huling araw nito, inalagaan siya nang buong pagmamahal, tulad ng kung paano nanatili si Riko sa kanyang tabi.
Ang pagpanaw ni Riko ay nag-iwan ng malalim na sakit, ngunit sa pagkakataong ito, hindi na nag-iisa ang lalaki. Ang alaala ni Riko, ang kanyang katapatan at walang hanggang pagmamahal, ay naging isang walang katapusang pinagmumulan ng lakas. Ang kanilang kwento ay isang malakas na paalala na minsan, ang pinakamatalik na kaibigan ay hindi dumarating sa anyong tao. Sila ay mga anghel na may apat na paa na ipinadala upang ituro sa atin ang pinakamahalagang aral tungkol sa buhay.
Si Riko ay hindi lamang isang aso. Siya ay isang kaibigan, isang manggagamot, isang tagapagligtas. At ang pamana na kanyang iniwan ay isang dalisay na pag-ibig, isang patunay na kahit magwakas ang isang buhay, ang tunay na pagkakaibigan ay mananatiling buhay magpakailanman sa puso.
