Sa mundo ng mga talent competition, kung saan madalas na nangingibabaw ang mga malalakas na boses at mga pasabog na pagtatanghal, mayroong mga espesyal na sandali kung saan ang isang kalahok ay hindi lamang dumating upang makipagkumpetensya, kundi upang ibalik ang isang pamana. Iyan ang kwento ni Rowel Carinho sa “The Clones” Grand Concert sa entablado ng maalamat na palabas sa telebisyon na Eat Bulaga. Hindi lamang siya isang mang-aawit; siya ang katauhan, ang “ka-voice” ng isa sa pinakadakilang ginintuang tinig, si Matt Monroe.

Ang “The Clones” ay hindi lamang isang simpleng singing contest. Ang layunin nito ay mas malalim: ang maghanap ng mga indibidwal na hindi lamang magaling kumanta, kundi may kakayahang tapat na gayahin ang boses ng mga sikat na artista, bilang isang buhay na pagpupugay sa kanilang musika. At sa gitna ng maraming talento, lumitaw si Rowel Carinho bilang isang pambihirang hiyas.

Pinuri si Rowel dahil sa kanyang natatangi at nakakagulat na pagkakahawig ng boses kay Matt Monroe, ang alamat mula sa United Kingdom, na binansagang “The Man with the Golden Voice” dahil sa kanyang mala-anghel na tinig at kakayahang magbigay-kahulugan sa mga ballad na tumatagos sa puso. Ang marangal na titulong iyon ay tila naipasa kay Rowel nang siya ay tumuntong sa entablado. Ang kanyang istilo ng pagtatanghal ay sumasalamin din sa kanyang idolo: isang kalmado, disiplinado, at kontroladong paraan, na nakatuon sa paghahatid ng damdamin sa bawat nota sa halip na simpleng pagpapakitang-gilas ng teknikal na husay.

Sa buong kumpetisyon, patuloy na naghatid si Rowel ng mga kahanga-hangang pagtatanghal, na nakakuha ng malakas na suporta mula sa manonood at mga positibong komento mula sa mga hurado. Maraming beses na nasabi ng mga hurado na para bang si Matt Monroe mismo ang naroroon sa entablado. Gayunpaman, hindi naging madali ang kanyang paglalakbay. Ang presyon na mapanatili ang kanyang kalidad laban sa iba pang mahuhusay na kalaban ay napakalaki.

Ang gabi ng Grand Concert finals ang sukdulan ng lahat. Pinili ni Rowel na awitin ang dalawang sikat na kanta ni Matt Monroe: ang “Walkaway” at “The Impossible Dream”. Ang kanyang pagtatanghal ay kasing galing pa rin ng dati, ngunit napansin ng ilang matatalas na manonood ang bahagyang kaba sa kanyang boses, marahil dahil sa bigat ng inaasahan mula sa milyun-milyong nanonood.

Sa huli, hindi nakuha ni Rowel Carinho ang pinakamataas na parangal. Ang titulo ng kampeon ay napunta sa “clone” ni Karen Carpenter. Gayunpaman, nakuha ni Rowel ang pinakamataas na boto mula sa mga manonood at pinarangalan bilang 2nd runner-up.

Para sa marami, maaaring ito ay isang kabiguan. Ngunit para kay Rowel, ito ay isang panalo sa ibang paraan. Itinuring niya ang hindi pagkapanalo bilang isang mahalagang pagkakataon upang muling ipakilala ang walang kamatayang musika ni Matt Monroe sa isang bagong henerasyon ng mga manonood. Para sa kanya, ang makatuntong sa entablado ng Eat Bulaga at makalikha ng magagandang alaala para sa manonood ay isang malaking gantimpala na.

At sa katunayan, hindi ito ang katapusan. Ipinahiwatig ng video ang isang magandang hinaharap na naghihintay para kay Rowel. Sa kanyang natatanging kakayahan, mayroon siyang malaking potensyal na magkaroon ng mga konsiyerto, maglabas ng mga album, magsagawa ng mga tribute show, at kahit na magtanghal sa ibang bansa. Ang kanyang paglalakbay ay isang buhay na patunay na ang isang pagkatalo ay hindi ang katapusan, kundi isang bagong simula.

Maaaring hindi si Rowel Carinho ang naging grand winner ng “The Clones”, ngunit nagtagumpay siya sa isang mas malaking misyon: muli niyang binuhay ang ginintuang tinig ni Matt Monroe, nag-iwan ng isang hindi malilimutang marka sa puso ng mga manonood, at pinatunayan na ang tunay na pamana ng musika ay hindi kailanman mamamatay.