Ang Lihim na Ama

Sa malamig na baybayin ng Scotland, nakaupo si Lara Zobel (LZ) sa isang lumang bangko, yakap ang sarili at nanginginig sa hangin ng taglagas. Ang kanyang mga mata ay punô ng luha matapos ang nakakahiyang pangyayari sa bar—isang lugar na pinasok niya dahil sa desperasyon, umaasang makakahanap ng taong kayang gumanap na “ama” para sa kanyang anak na si Frankie, siyam na taong gulang at bingi mula pagkabata.

Hindi para sa kanyang sarili ang lahat ng ito. Ginawa niya ang lahat upang mapanatiling buo ang ilusyon ng isang ama para kay Frankie—isang amang naglalayag sa dagat at hindi kailanman nakauwi. Ngunit ngayong malapit nang dumaong ang barkong sinulat-sulat lamang niya sa mga huwad na liham, kailangan niya ng laman sa huwad na kwento.

Ang Pagdating ng Estranghero

Kinabukasan, ipinakilala siya ng may-ari ng karinderya sa isang lalaking nagngangalang Ethan. Matangkad, matikas, at may mga matang tila nakakapagsalita ng sariling mga lihim. Isang tunay na marinero, dumating lamang sa bayang iyon para magpahinga sa loob ng isang linggo.

“Kung isang araw lang ang kailangan mo,” sabi ni Ethan, “handa akong tumulong.”

Nag-alinlangan si LZ, ngunit nang makita niyang marunong itong ngumiti nang may lambing, ibinigay niya ang mga liham at litrato ni Frankie. Doon niya ipinaliwanag ang lahat: ang huwad na ama sa dagat, ang liham na siya mismo ang gumagawa, at ang pagdating ng barkong hindi niya akalaing totoo.

Tumango si Ethan. Wala siyang anak, ngunit ang paraan ng pagkukwento ni LZ ay tila sumundot sa isang bahagi ng kanyang kaluluwa na matagal nang natutulog.

Ang Unang Pagkikita

Dumating ang araw ng pagkikita. Nanginginig si Frankie sa kaba habang nakatayo sa pintuan. Nang makita niya si Ethan, tila huminto ang oras. Hindi siya agad nakalapit—ngunit nang ilabas ng lalaki ang isang aklat tungkol sa mga nilalang-dagat, nagningning ang mga mata ng bata.

Lumapit siya, at walang sabi-sabi, niyakap ang estranghero. Nanigas si Ethan, ngunit maya-maya ay ibinalik ang yakap—isang yakap na puno ng init na matagal nang hindi naramdaman ni Frankie.

Sa gilid, halos mabasag ang puso ni LZ. Ang tagpong iyon ay maganda, ngunit alam niyang isa lamang itong kasinungalingan na unti-unting lalason sa kanila.

Ang Pagtakas sa Katotohanan

Sumunod na araw, naglakad-lakad sila bilang isang pamilya. Nagpunta sa aklatan, naglaro sa dalampasigan, at nagtungo pa sa aquariyum kung saan tuwang-tuwa si Frankie sa mga kabayong-dagat. Doon, nagbigay si Ethan ng maliit na bato kay Frankie. “Ito ang iyong panalo sa dagat,” aniya. Sa halip na itapon, itinago ng bata sa bulsa.

Ngunit habang tumatagal, mas lalong lumalapit ang loob ni Ethan sa bata, at pati si LZ ay nadadala. Nang sumayaw sila sa pista ng baryo, halos malimutan niyang lahat ay peke. Sa unang pagkakataon sa mahabang panahon, muli siyang ngumiti ng totoo.

Ngunit ang mga alaala ng nakaraan ay laging nakahabol. Sa isang sandali ng kahinaan, natanong ni Ethan:

“Bakit iniwan kayo ng asawa mo?”

At doon, unti-unting inamin ni LZ: ang tunay na asawa—isang lalaking marahas, pabagu-bago, at siyang dahilan kung bakit nabingi si Frankie. Umalis siya hindi para sa sarili, kundi para protektahan ang kanyang anak.

Ang Pagbabalik ng Halimaw

Isang gabi, lumabas sa pahayagan ang mukha ni LZ. Ang kanyang dating asawa, malubha na ang karamdaman, at desperadong hinahanap sila upang makita si Frankie sa huling pagkakataon.

Natigilan si LZ. Dapat ba niyang harapin muli ang bangungot?

Nagpunta siya sa ospital. Sa una, maamo ang salita ng dating asawa, humihingi ng tawad. Ngunit nang ipahiwatig niyang hindi niya dadalhin si Frankie, bumalik ang dating halimaw sa boses nito—mura, pananakot, galit. Nanginig si LZ, at lalo niyang tiniyak: hindi kailanman dapat makita ng anak ang lalaking ito.

Ngunit paano ipapaliwanag sa bata?

Ang Pinakamasakit na Kasinungalingan

Pag-uwi, tinipon niya ang lakas ng loob at kinausap si Frankie.
“Anak,” bulong niya, “may sakit ang iyong ama… at baka hindi mo na siya makikita kailanman. Pero minahal ka niya, higit sa lahat.”

Tumango lamang ang bata. Ngunit nang pumasok ito sa silid, nakita niyang lihim itong nagsusulat ng liham at gumuguhit ng kabayong-dagat para sa ama. Ang huling regalo ng isang anak na kailanman ay hindi nakapagsalita ng salitang ‘Itay’.

Ang Pag-alis ni Ethan

Samantala, dumating na ang oras ni Ethan upang bumalik sa dagat. Hindi niya alam kung bakit mabigat ang kanyang dibdib. Bago siya umalis, binigyan siya ni Frankie ng inukit na kabayong-dagat.

“Babalik ka ba?” hirap ngunit malinaw na tanong ng bata—ang unang salita nitong binigkas matapos ang mahabang panahon.

Nanlumo si Ethan. Hindi siya makapagsinungaling. “Hindi ko alam,” tugon niya.

Ngunit sabay nilang iniunat ang kanilang mga daliri at nagbitaw ng pangakong kahit saan sila mapunta, mananatiling magkadikit ang kanilang mga puso.

Umalis si Ethan na hindi kinuha ang perang ibinigay ni LZ. Naiwan itong nakapatong sa mesa—patunay na ang lahat ng kanyang ginawa ay hindi isang transaksyon, kundi isang damdamin.

Ang Huling Liham

Makalipas ang ilang linggo, dumating ang balita: patay na ang dating asawa ni LZ. Sa wakas, tapos na ang habol ng nakaraan. Ngunit may isang liham na naiwan sa post office—hindi mula sa kanya, kundi mula kay Frankie para kay Ethan.

Isinulat doon ng bata na alam niyang hindi tunay na ama si Ethan. Alam niya mula pa noon, ngunit pinili niyang magpanggap upang hindi masaktan ang ina. Ikinuwento rin niya na sa unang pagkakataon, itinapon niya ang “batong panalo” sa dagat—at tumalbog ito ng tatlong beses. “Para sa iyo, Itay,” nakasulat sa liham.

Napaluhod si LZ, hawak ang liham na iyon. Noon lamang niya naintindihan: ang mga kasinungalingang itinayo niya ay hindi kailanman nakaligtas kay Frankie. Ngunit pinili ng bata na huwag siyang saktan.

Dalawang kasinungalingan, magkaibang layunin, ngunit iisa ang pinagmulan—pagmamahal.

Epilogo

Sa paglubog ng araw sa baybayin, magkatabi sina LZ at Frankie, tahimik na nakatingin sa kalangitan. Hindi na nila kailangang magsalita. Ang dagat ang saksi na kahit ang mga huwad na kwento ay maaaring maging tunay—kung ang pinagmulan nito ay pusong handang magsakripisyo.

At sa malayo, sa alon ng karagatan, isang barko ang naglayag. At bagama’t hindi nila alam kung babalik pa si Ethan, nanatili ang isang lihim na pag-asa: na minsan, kahit panandalian, nakaranas sila ng buo at masayang pamilya.