Ang Pinakakinatatakutang Bahay na Inaalihan sa Pilipinas

Sa isang lungsod kung saan nakatayo ang isang lumang paaralan, naninirahan si Lis, isang binatang nasa huling taon ng high school. Tahimik ang kanyang buhay—hanggang sa isang umaga, nakita niya ang kanyang kapatid na si Melan na nakaupo sa pasilyo ng eskuwelahan. Malungkot ang mukha ng dalagita, at tanong nito, “Kuya, bakit hindi ka na umuuwi? Hindi mo ba kami namimiss?”

Bago pa man siya makasagot, dumating ang guwardiya at sinabing may tawag siya sa telepono. Sa kabilang linya, narinig niya ang tinig ng kanyang ama: “Lis, anak… patay na si Melan.” Nang lumingon siya muli, wala na roon ang kapatid. Gimbal, dali-dali siyang umuwi sa probinsya—isang bahay na matagal na niyang iniwasan.

Ang Pag-uwi

Pagdating niya, sinalubong siya ng kanyang ina na puno ng tuwa at luha. Subalit ang kanyang ama, mahigpit at malamig, ay tila walang pakialam. Nang tanungin niya kung bakit namatay si Melan, tumahimik lamang ito. Kinagabihan, ginanap ang burol. Habang nagsisidatingan ang mga tao, isang babaeng estranghera na nagngangalang Marita ang lumapit kay Lis. May iniabot itong papel at bumulong: “Anak, mag-ingat ka. Ang bahay na ito… nilalamon ang lahat ng nananatili.”

Hindi maalis ni Lis ang kaba. Gusto niyang silipin ang kabaong ng kapatid ngunit pinigilan siya ng kanyang ina. Sa hapunan, kumilos ang kanyang ama na parang walang nangyari, at inutos pang bumalik siya agad sa paaralan kinabukasan. Ngunit biglang may narinig na mga yapak sa itaas. Nagtanong si Lis, ngunit ang sagot lamang ng kanyang ama ay, “May sakit ang kapatid mo, iyon lang.”

Mga Unang Bangungot

Hindi makatulog si Lis. Sa gitna ng dilim, may humila sa kanya mula sa kama. Nang tingnan niya ang kama ni Melan, may nakabalot na kumot na animo’y may taong nakahiga. Nang tanggalin niya, wala naman pala. Ngunit sa dingding, may dumaan na anino. At sa isang iglap, humarap sa kanya ang multo ni Melan—galit, umiiyak, at sinisigawan siya: “Iniwan mo ako!” Hinila siya pababa ng hagdan, hanggang sa sumigaw siya at magising. Ngunit hindi iyon panaginip. Ang bahay ay gumagalaw, at bawat sulok nito ay may mga matang nakatingin.

Ang Lihim ng Ina

Kinabukasan, natuklasan ni Lis na hindi sakit ang dahilan ng pagkamatay ng kapatid. Sa huli, napilitang umamin ang kanyang ina: “Lis… nagpakamatay si Melan.” Pero hindi kumbinsido si Lis. Habang tumatagal, mas lalo niyang nararamdaman ang presensya ng mga espiritu. Naging mapanakit ang kanyang ama, laging sinasabihan siyang dapat maging “pinakamahusay” katulad niya noong kabataan. Ngunit sa gabi, mga anino ang nakapaligid sa kanila, mga bulong na nagmumula sa ilalim ng sahig, at isang nilalang na kumakain sa kanyang laman sa kanyang panaginip.

Ang Kuwento ni Marita

Muling binalikan ni Lis si Marita, na dating kasambahay sa bahay na iyon. Ikinuwento nito ang nakaraan: dati raw ay pag-aari iyon ng isang lalaking nag-umid ng kanyang buong pamilya gamit ang isang palakol matapos maangkin ng isang demonyo ang kanyang katawan. “Hindi bahay ito ng tao, Lis,” sabi ni Marita, “tirahan ito ng isang masamang espiritu na kumokontrol sa sinumang nakatira rito.”

Sa pamamagitan ng isang ritwal, nakita ni Marita ang kaluluwa ni Melan, nakagapos at duguan sa ilalim ng bahay. Ngunit malabo ang pangitain. Kailangan niya ng bagay na pagmamay-ari ng dalagita upang makita ang lahat. Bumalik si Lis at nakakita ng isang lumang larawan ni Melan, puno ng kakaibang simbolo. Habang hawak niya ito, bigla siyang naitulak ng isang hindi nakikitang kamay, at nang magmulat siya, nasa madilim na silong na siya ng bahay. Sa kanyang harap, muling sinasaktan si Melan. At ang nakakatakot—ang gumagawa nito ay siya mismo.

Nagising siyang pawisan at duguan.

Ang Tunay na Lihim

Muling nahuli ng kanyang ina si Lis na nagtatago ng damit na may dugo. “Anak, umalis ka na bago ka makita ng tatay mo,” pagsusumamo nito. Ngunit huli na. Nahuli sila ng ama, at galit na galit itong binugbog si Lis, ikinulong sa silong, at pinapalo gamit ang latigo. “Magiging malakas ka! Hindi ka pwedeng maging mahina!” sigaw nito.

Sa tulong ng ina, nakatakas si Lis. Sa lihim na lagusan sa likod ng aparador, natuklasan niya ang isang silid. Doon, isang batang multo ang nag-abot ng isang kahong itim. Sa loob nito, mga litrato—at ang katotohanan: si Lis ay hindi talaga lalaki. Siya at si Melan ay kambal na babae. Dahil sa sobrang galit ng ama sa kawalan ng anak na lalaki, napilitan si Lis na gupitin ang buhok at magpanggap bilang lalaki upang makaligtas sa kanyang poot. Si Melan, na walang proteksyon, ang naging biktima ng matinding karahasan.

Ang Pagbunyag ng Demonyo

Nagplano si Lis at ang kanyang ina kasama si Marita na ipatupad ang isang exorcism. Ikinulong nila ang ama sa isang upuan, pinalibutan ng tatlong salamin, at sinimulan ang ritwal. Biglang ngumisi ang lalaki: “Ako si Ael, alagad ng kadiliman. Ang bahay na ito ay akin simula’t sapul pa.”

Nang basahin ni Marita ang mga dasal, biglang pumutok ang mga salamin, at inihagis siya ng demonyo hanggang sa mamatay. Ang ama, ngayon ay ganap na sinapian, sumugod kay Lis. Ngunit bago siya mapatay, sinaksak siya ng kanyang ina gamit ang bakal. Bumagsak ang katawan ng lalaki—subalit ang kasamaan ay lumipat kay Lis.

Nagbago ang kanyang mukha, at mula sa kanyang bibig ay lumabas ang tinig ng demonyo: “Mahina ang ina mong iyon. Wala siyang nagawa.” Tumakbo ang ina, ngunit hinabol siya ni Lis na sinapian. Sa huli, tinapunan ng ina ng gasolina ang buong bahay at sinindihan. Nagliyab ang lahat, at sa apoy, napilitang lumabas ang demonyo mula sa katawan ng anak. Dali-daling iniligtas ng ina si Lis palabas bago tuluyang lamunin ng apoy ang buong bahay.

Ang Katapusan

Pagkatapos ng lahat, iniwan nila ang nasunog na bahay at lumipat sa probinsya ng lola. Unti-unting bumalik si Lis sa kanyang tunay na anyo bilang babae. Subalit sa kanyang mga panaginip, muling bumabalik ang tinig ni Melan at ang mga bulong ng demonyo.

Ang kuwento ay nagtapos sa isang tanong: Totoo nga bang nakatakas na sila, o baka naman ang demonyo ay nananahan pa rin, hindi na sa bahay—kundi sa kanilang mga puso?