Maagang umulan nang araw na iyon, banayad na kumakapit ang hamog sa mga bintana ng maliit na bahay sa gilid ng bukirin. Sa loob, abala si Elena sa paghahanda ng agahan habang tinititigan ang larawan sa mesa—isang litrato ng isang batang lalaking bagong silang, nakabalot sa puting kumot.

Lumapit si Marco, ang kanyang labing-anim na taong anak, hawak ang isang lumang kahon. “Ma, nakita ko ’to sa ilalim ng kama,” sabi niya, medyo nag-aalinlangan. “Pwede ko bang buksan?”

Napalunok si Elena. “Ah… baka ibang araw na lang, anak.”

Ngunit mahigpit ang kapit ng binatilyo. “Ma, please. May mga sulat at papel sa loob… at may pangalan na hindi ko kilala.”

Nanginginig ang mga kamay ni Elena. Sa loob ng kahon ay nakalagay ang lumang birth certificate, ilang litrato, at isang sulat na nakatiklop nang maayos. Hindi iyon para sa kanya, kundi para kay Marco—mula sa babaeng hindi pa niya nakikilala.

“Anak,” mahina niyang sabi, “kailangan mo na sigurong malaman ang totoo.”

Umupo si Marco, bakas sa mukha ang kaba.

“Hindi ako ang nagluwal sa’yo,” dahan-dahang sinabi ni Elena, halos bumulong. “Inampon kita noong sanggol ka pa. Iniwan ka sa pintuan ng health center kung saan ako nagtatrabaho noon. Wala ni isang bakas kung sino ang magulang mo.”

Sandaling tumigil ang mundo kay Marco. Tahimik siyang nakatingin sa sahig, habang umiiyak nang hindi pinapansin ang mga luha.

“Bakit mo itinago?” mahina niyang tanong.

“Dahil takot akong mawalan ka,” sagot ni Elena, nanginginig ang tinig. “Mahal na mahal kita, anak. Ikaw ang lahat sa akin.”

Naglakad palabas si Marco, dala ang kahon. Naiwan si Elena, pinupunasan ang mga luha habang pinagmamasdan ang pagbuhos ng ulan.

Makalipas ang ilang oras, bumalik si Marco, basang-basa sa ulan. May hawak siyang maliit na supot na may laman na rosas at isang simpleng keychain na may nakaukit: Para kay Mama.

“Ma,” sabi niya, halos hindi marinig sa lakas ng ulan. “Kung sino man ’yung nagluwal sa akin… siya ang nagbigay ng buhay ko. Pero ikaw ang nagturo kung paano mabuhay. Hindi ko kailangan hanapin kung sino siya. Ikaw ang Mama ko.”

Napasigaw sa tuwa at pag-iyak si Elena, agad na niyakap ang anak. Ang init ng yakap nila ay tila bumura sa lamig ng paligid.

Kinabukasan, inanyayahan ni Marco si Elena na sumama sa kanyang paaralan. Doon, ipinakilala niya ito bilang “ang pinakamagaling at pinakamabait na nanay sa buong mundo.” Namula si Elena, halos hindi makapagsalita sa harap ng mga kaklase ni Marco, ngunit naramdaman niya ang kakaibang ginhawa at pagmamalaki.

Lumipas ang mga linggo, at lalo pang naging matatag ang kanilang samahan. Madalas silang maglakad sa bukid tuwing dapithapon, pinapanood ang paglubog ng araw habang nagkukwentuhan tungkol sa mga pangarap ni Marco—ang gustong maging guro, at ang pangarap na isang araw ay makapagtayo ng libreng paaralan para sa mga batang walang tirahan.

Isang gabi, habang sabay silang nag-aayos ng hapag, biglang inilabas ni Marco ang isang sobre. “Ma,” nakangiti siyang sabi, “may ipapakita ako.”

Sa loob ay may simpleng liham na isinulat niya:

> “Ma, salamat dahil pinili mo akong mahalin kahit hindi mo ako kadugo. Hindi ako perpekto, pero sisikapin kong suklian ang bawat sakripisyo mo. Balang araw, ako naman ang mag-aalaga sa’yo gaya ng pag-aalaga mo sa akin.”

Niyakap ni Elena ang anak nang mahigpit, pinipigilan ang muling umiyak. Sa puso niya, alam niyang hindi dugo ang bumubuo sa pamilya, kundi ang pagpiling magmahal araw-araw.

At habang tinitingnan nila ang langit na unti-unting pinupuno ng mga bituin, alam nilang ang kanilang kwento—isang lihim na dati’y kinatatakutan ni Elena—ay nagbunga ng mas matibay na ugnayan.

Hindi sila perpekto, pero totoo ang kanilang pagmamahalan. At sa ilalim ng malamig na hangin ng gabi, nagpasalamat si Elena na minsang natagpuan niya ang isang sanggol sa pintuan ng health center—isang sanggol na ngayon ay naging pinakamagandang biyaya ng kanyang buhay.