Ang Kwento ng Isang Sundalo at ang Sakit ng Pagkakanulo ng Asawa

Ako si Romel, 33 taong gulang, isang sundalo na nakatalaga sa Mindanao. Anim na taon na akong nagsisilbi sa bayan, sanay na ako sa putok ng baril, amoy pulbura, at sa lahat ng panganib na dulot ng digmaan. Pero kahit gaano ako katapang sa harap ng kalaban, may isang bagay na hindi ko kayang labanan, at iyon ay ang sakit ng pagtataksil.

May asawa akong si Rica, 28 taong gulang. Maganda, maamo, at masayahin. Nagpakasal kami bago ako madestino sa Mindanao. Wala pa kaming anak, pero pareho namin itong pinapangarap. Siya ay isang cashier sa isang mall sa Iloilo, at ako naman ay patuloy na naglilingkod sa bansa. Bago ako umalis, sinabi niya sa akin,

“Mag-ingat ka ha. Huwag kang magkakagusto sa iba. Ako lang dapat.”

Ngumiti lang ako. Hindi ko alam na darating ang araw na ako pala ang masaktan.

Ang Unang Mga Palatandaan

Habang nasa Mindanao ako, madalas kaming walang signal. Kapag nagkakaroon ng pagkakataon, tinatawagan ko siya. Ngunit habang tumatagal, naramdaman ko na parang lumamig siya. Hindi na siya kasing excited sa mga tawag namin. Kadalasan ay sasabihin niya,

“Pagod ako, mamaya na lang.”

Nabalitaan ko mula sa mga kaibigan namin na may katrabaho raw siya na madalas kasabay kumain, madalas kausap, at minsan pa nga ay hinahatid pa siya pauwi. Pero dahil mahal ko siya, hindi ko agad pinansin. Sabi ko sa sarili ko,

“Hindi ‘yan si Rica. Alam ko, tapat siya sa akin.”

Ang Araw ng Pagbabalik

Hanggang sa dumating ang bakasyon ko. Uuwi na ako ng Iloilo at excited akong yakapin siya. Pero pag-uwi ko, iba na siya. Wala nang yakap, wala nang halik. Parang ayaw na niyang makita ako. Laging mainit ang ulo niya. Wala akong ginagawang mali, pero parang may bigat na sa kanya kapag ako’y nandoon.

Isang gabi, hindi ko sinabi sa kanya na susunduin ko siya sa trabaho. Tahimik akong pumunta sa mall, sumakay ako sa motor ng tropa kong si Mario. Naghintay ako sa labas hanggang sa lumabas siya.

Hindi ko makapaniwala sa nakita ko. May isang lalaki na nakamotor, maayos ang bihis, at ngumiti pa sa kanya. Sinakyan siya nito at niyakap pa siya sa bewang.

Doon ako nanginig sa galit. Sinundan namin sila. Pagdating sa kanto bago sa amin, bumaba siya. Umalis ang lalaki, pero bago ito umalis, hinalikan pa siya sa labi. Dito ko napatunayan na totoo ang mga balita.

Parang binuhusan ako ng malamig na tubig. Parang may kutsilyo na tumarak sa dibdib ko. Sundalo ako. Marunong akong tiisin ang sakit ng sugat, pero ang sakit ng pagtataksil, walang gamot.

Ang Laban na Hindi Nakikita

Umiiyak ako habang nakasakay sa motor. Hindi ko alam kung sisigaw, magwawala, o haharapin sila. Pero hindi ko ginawa. Pinili kong manahimik. Hanggang ngayon, hindi niya alam na alam ko na ang lahat.

Gabi-gabi, hindi ako makatulog. Tinitingnan ko siya habang natutulog, iniisip ko kung kailan siya nagsimulang magbago. Minsan gusto kong magalit, gusto kong sumbatan, pero sa halip, umiiyak lang ako nang tahimik.

Minsan naiisip ko, mas madali pang mamatay sa digmaan kaysa mamatay sa sakit ng puso. Hindi lahat ng sundalo matapang lang sa gera. May mga sundalong marunong ding magmahal nang tapat. At minsan, ang pinakamahirap na laban ay hindi ‘yung may barilan o granada, kundi ‘yung laban sa sariling damdamin kapag niloko ka ng taong pinakamamahal mo.

Ang Pagpili ng Tamang Hakbang

Ang pag-ibig ay hindi sukatan ng kahinaan. At ang pag-iyak ng lalaki ay hindi kabawasan sa pagiging matapang. Sapagkat ang tunay na tapang ay ang pagpigil sa sarili, kahit kaya mong manakit.

At ako, si Romel, isang sundalo. Sugatan sa puso, pero buo pa rin sa loob. Dahil kahit sinira ako ng pag-ibig, pipiliin ko pa ring maging mabuting tao. Pero hanggang ngayon, kami pa rin ng asawa ko. Natatakot akong sabihin sa kanya na nahuli ko siya at baka maghiwalay kami. Anong magandang gawin ko?