Sa Gabing Kasal, Nang Itinaas Ko ang Kumot, Isang Katotohanang Nakayanig sa Aking Buong Katawan: Ang Tunay na Dahilan Kung Bakit Ibinigay ng Pamilya ng Aking Asawa ang $2 Milyong Mansyon sa Isang Mahirap na Katulad Ko

Hindi ko kailanman inakalang magiging akin ang lahat ng ito — ang marangyang kasal, ang kumikislap na mga ilaw, at higit sa lahat, ang asawang parang kinuha sa isang telenovela. Ako si Lia, dalawampu’t pitong taong gulang, at dating simpleng barista lamang sa isang maliit na café sa Quezon City. Ni sa panaginip ay hindi ko naisip na makakatuluyan ko ang anak ng isa sa pinakamayamang pamilya sa bansa — si Adrian Delos Reyes.

Ang mga tao sa paligid ay puro ngiti, pero sa likod ng mga iyon, ramdam kong may kakaiba. Sa bawat yakap ng pamilya ni Adrian, may lamig na tila may itinatagong sikreto. Ngunit bingi ako noon sa tuwa. Sino ba naman ako para magtanong?

Ang Alok na Hindi Ko Tinanggihan

Isang gabi, matapos ang ilang buwang panliligaw ni Adrian, inimbitahan niya ako sa isang mamahaling restawran sa BGC. Doon, sa gitna ng mga kandila at musikang piano, lumuhod siya sa harap ko at nag-alok ng kasal.

Halos mahulog ako sa upuan. Hindi ko alam kung iiyak ba ako o tatakbo palabas. Pero nang makita ko ang kislap sa mga mata niya, ang tunay na pagmamahal — oo, iyon ang nakita ko noon — nasabi ko ang salitang “oo.”

Makaraan ang ilang linggo, pinatawag ako ng kanyang mga magulang sa kanilang mansyon sa Forbes Park. Ang bahay pa lang ay parang palasyo — mga chandeliers, marmol na sahig, at harding mas malaki pa sa buong barangay namin.

“Lia,” sabi ng kanyang amang si Don Roberto, “alam naming galing ka sa simpleng pamilya. Pero mahal ka ni Adrian, at gusto naming suportahan ang buhay ninyong mag-asawa. Bilang regalo, ibibigay namin sa inyo ang aming lumang mansyon sa Tagaytay. Worth about two million dollars. Magiging inyo iyon.”

Hindi ako nakapagsalita. Naiiyak ako sa tuwa. Akala ko, iyon na ang pinakamagandang bagay na nangyari sa buhay ko. Pero sa loob-loob ko, may munting tanong: Bakit ganun kabilis? Bakit parang gusto nila akong ilayo?

Ang Araw ng Kasal

Ang simbahan ay puno ng mga bulaklak, at ang mga bisita ay puro kilalang tao. Pero habang naglalakad ako sa altar, may isang babaeng naka-itim sa gilid na nakatingin sa akin ng matalim. Hindi siya bisita — sigurado ako. Hindi ko siya kilala, pero para bang may gustong sabihin ang mga mata niya.

Pagkatapos ng kasal, dumiretso kami sa isang magarbong reception. Tumatawa si Adrian, masaya ang lahat, pero nang tumingin ako sa mesa ng kanyang mga magulang, kapansin-pansin na hindi man lang sila ngumiti. Lalong lumamig ang pakiramdam ko nang marinig kong bumulong si Don Roberto sa kanyang asawa:

“Matapos ngayong gabi, tapos na ang lahat.”

Hindi ko alam kung anong ibig niyang sabihin, pero pinilit kong huwag isipin. Ayokong sirain ang gabing iyon.

Ang Gabing Hindi Ko Malilimutan

Pagdating namin sa mansyon sa Tagaytay, ramdam ko agad ang bigat ng paligid. Napakatahimik, halos marinig ko ang tibok ng puso ko. May kakaibang amoy ang bahay — parang pinaghalong pabango at lumang kahoy.

“Lia,” sabi ni Adrian habang inaalalayan akong pumasok, “simula ngayon, atin na ito. Walang makakaistorbo sa atin.”

Ngumiti siya, pero parang may lungkot sa kanyang mga mata.

Nang maglaon, naghapunan kami sa dining area. Tahimik lang siya, halos hindi kumain. Sa kalagitnaan ng gabi, tumayo siya’t nagsabing gusto niyang maligo muna bago matulog. Naiwan ako sa kwarto, pinagmamasdan ang bawat sulok ng napakalaking silid.

Sa isang gilid, may lumang aparador na gawa sa narra. Bigla akong tinawag ng kutob ko na buksan iyon. At doon ko nakita — isang kahon na may mga lumang litrato.

Ang unang litrato: isang babaeng kamukhang-kamukha ko.
Ang pangalawa: si Adrian, yakap ang babaeng iyon, sa parehong lugar kung saan ako nakatayo ngayon.
Sa likod ng larawan, may nakasulat:

“Para kay Isabella, ang tanging babaeng minahal ko.”

Nanginginig ang mga kamay ko. Sino si Isabella? Bakit kamukha ko siya?

Ang Pagbunyag

Paglabas ni Adrian mula sa banyo, hindi ko na napigilan ang sarili ko.
“Adrian, sino si Isabella?”

Bigla siyang natigilan. Ang ngiti sa labi niya ay nawala, at napalitan ng takot.
“Lia… saan mo nakuha ang pangalang ‘yon?”

Ipinakita ko ang litrato. Nang makita niya, namutla siya. “Dapat… hindi mo ‘yan nakita.”

“Bakit? Sino siya?” halos pasigaw kong tanong.

Umupo siya sa kama, tinakpan ang mukha, at nagsalita ng mahina:
“Si Isabella… siya ang una kong asawa. At… namatay siya dito, sa kwartong ‘to.”

Parang may sumabog sa dibdib ko. Hindi ko alam kung anong mararamdaman — takot, selos, o awa.

“Pero bakit hindi mo sinabi sa akin? Bakit mo ako pinakasalan kung hindi ka pa nakaka-move on?”

“Hindi ‘yon ang dahilan, Lia,” sabi niya, halos pabulong. “Pinakasalan kita dahil… ikaw si Isabella.”

Napalayo ako. “Ano? Anong ibig mong sabihin?”

Ang Nakakatindig-Balahibong Katotohanan

Lumapit siya sa akin, hawak ang mga kamay ko na nanginginig.
“Namatay si Isabella tatlong taon na ang nakalipas sa aksidente. Hindi ko matanggap ang pagkawala niya. Araw-araw, dumadalaw ako sa café na malapit sa hospital kung saan siya dating nagtatrabaho. Hanggang isang araw, nakita kita — at akala ko, ako’y nababaliw. Dahil kamukhang-kamukha mo siya. Hindi lang sa mukha, pati sa mga kilos, sa boses… lahat.”

Habang nagsasalita siya, parang nabubura ang hangin sa paligid.

“Ang pamilya ko… naniwala silang ito ang paraan para ‘gumaling’ ako. Kaya nang ipakilala kita sa kanila, sinabi nilang kung ikakasal ako sa’yo, baka makalimutan ko na si Isabella. Pero…” bumagsak ang luha niya, “…hindi nila sinabi sa’yo ang buong totoo.”

“Anong totoo?” tanong ko, halos hindi ko na marinig ang sarili ko.

“Ang mansyon na ‘to… hindi ito regalo. Isa itong sumpa. Dito namatay si Isabella — at sa ilalim ng kwartong ito, nakalibing ang bangkay niya.”

Napatakbo ako palabas ng kwarto, pero nang buksan ko ang pinto, parang iba na ang paligid. Ang hallway ay tila humaba, at ang mga ilaw ay kumikislap-kislap. Sa bawat hakbang ko, may naririnig akong tinig — boses ng isang babae, mahina pero malinaw:

“Bakit mo ako pinalitan, Adrian?”

Ang Multo sa Mansyon

Kinabukasan, nagising akong mag-isa. Wala si Adrian. Ang buong bahay ay tahimik. Ngunit sa harap ng kama, may isang babae. Maputi ang balat, mahaba ang buhok, at nakasuot ng wedding gown na puno ng dugo.

“Isabella…” halos hindi ko mabigkas.

Ngumiti siya — pero malamig. “Hindi mo dapat kinuha ang lugar ko.”

“Ako… hindi ko alam—”

Lumapit siya, at sa bawat hakbang niya, parang lumalamig ang hangin.
“Ibinigay nila sa’yo ang mansyon hindi dahil mahal ka nila. Ginawa nila iyon para palayain ako. Dahil ikaw lang ang katulad ko. Ikaw ang kapalit ko.”

Nang hawakan niya ang kamay ko, biglang dumilim ang paligid. Bumagsak ako sa sahig, at ang huling narinig ko ay ang sigaw ni Adrian:

“Lia! Huwag mong tanggapin siya!”

Pagmulat sa Katotohanan

Nagising ako sa loob ng isang ospital. Sa tabi ko, si Don Roberto at ang asawa niya. Wala si Adrian.

“Nasaan si Adrian?” tanong ko.

Nagkatinginan silang dalawa. “Lia,” mahinang sabi ni Don Roberto, “wala na si Adrian. Namatay siya kagabi. Natagpuan siya sa basement ng mansyon… sa tabi ng puntod ni Isabella.”

Hindi ako nakapagsalita. Ang mga salita ay tila mga kutsilyong tumutusok sa puso ko.

Lumipas ang ilang linggo bago ko muling nagawang bumalik sa mansyon. Gusto kong tapusin ang lahat, gusto kong magpaalam. Pero pagpasok ko sa bahay, nakabukas ang ilaw sa kwarto namin. Sa kama, may nakalatag na kumot. At sa ibabaw nito — ang litrato naming mag-asawa, may nakasulat sa likod:

“Salamat, Lia. Sa wakas, pareho na kaming malaya.”

Epilogo

Hanggang ngayon, nananatili akong sa mansyon na iyon. Oo, ako pa rin ang nakatira doon. Marami ang nagsasabing dapat ko na raw ibenta, pero hindi ko magawa. Tuwing gabi, naririnig ko pa rin ang mga yapak ni Adrian, ang boses ni Isabella.

Minsan, pakiramdam ko ay hindi ako nag-iisa.
At minsan, kapag tumitingin ako sa salamin, hindi ko sigurado kung ako pa rin si Lia…
o si Isabella na muling nabuhay.