Sa ilalim ng kumikislap na mga ilaw ng Okada Manila Grand Ballroom, tahimik na pumasok si Lorna Tolentino—walang taping schedule, walang hinahabol na eksena, tanging isang imbitasyon na kanyang tinanggap: ang 35th anniversary ng Wacoal. Ngunit sa mundong ginagalawan ng mga beteranang aktres, bihirang manatiling simple ang isang gabi. Sa bawat hakbang ni Lorna, may kasamang bulong, may kasamang tingin, at may kasamang tanong: ano ang susunod na yugto para sa isang babaeng matagal nang nasa rurok ng industriya?

Tatlong taon na bilang Wacoal icon, dala ni Lorna ang imahe ng katatagan at elegansiya. Sa gabing iyon, nakangiti siyang humarap sa mga kamera, tila walang bigat ang mundo. Ngunit ayon sa mga kathang-isip na saksi, may kakaibang lalim ang kanyang mga mata—parang may iniisip na higit pa sa selebrasyon. Ang kanyang presensya ay hindi lamang pagpupugay sa isang tatak, kundi paalala ng kanyang patuloy na impluwensiya sa telebisyon at pelikula.

Kilala si Lorna bilang isa sa mga haligi ng “Batang Quiapo,” ang top-rating primetime series ng ABS-CBN. Araw-araw, inaabangan ang kanyang karakter—matapang, komplikado, at may sari-sariling plot na humahabi sa mas malawak na kuwento. Ayon kay Lorna, ang tagumpay ng palabas ay nakasalalay sa balanse: kung hindi gagana ang bawat karakter, babagsak ang buong naratibo. Sa kabutihang-palad, “kinagat” ng manonood ang kanilang mga istorya.

Isa sa pinakainit na usapin ay ang kanyang TV partnership kay Lito Lapid. Sa kabila ng kawalan ng seryosong romansa sa istorya, naging usap-usapan ang kanilang tambalan. Para sa ilan, ito’y sariwang dinamika; para sa iba, isa lamang itong taktika ng palabas. Sa kathang-isip na panayam, inamin ni Lorna na game siya sa tandem—hindi bilang romansa, kundi bilang pagsubok sa kanyang kakayahan bilang aktres. “Trabaho lang,” aniya sa isang bulong-bulongang tagpo, “at respeto sa kuwento.”

Hindi lahat ay sang-ayon. Ayon sa mga bulong, ang kanyang talent manager na si Lolit Solis ay hindi umano pabor sa romantikong direksiyon ng tambalan. Ngunit sa istilong matagal nang kilala kay Lorna, pinili niyang huwag palakihin ang isyu. Isang kibit-balikat, isang ngiti—at balik sa trabaho. Para sa kanya, ang mahalaga ay ang reaksyon ng manonood at ang integridad ng palabas.

Habang patuloy ang intriga sa telebisyon, tahimik namang gumalaw si Lorna sa likod ng kamera. Kamakailan, nakipagsapalaran siya sa pagdadala ng mga banyagang pelikula sa Pilipinas. Kasama ang kapwa aktres na si Sylvia Sanchez, bumiyahe siya patungong Cannes, France—isang hakbang na ikinagulat ng marami. Hindi lamang sila nanood ng trailers; sila’y namili, nagsuri, at nakipag-negosasyon.

Mula Mayo 12 hanggang Mayo 26, dalawang linggo ng matinding pagod at desisyon ang kanilang hinarap. Sa kathang-isip na salaysay, inilarawan ni Lorna ang Cannes bilang isang arena ng mga ideya at interes. “Mahirap,” wika niya. “Kailangan mong hulaan ang panlasa ng Pilipinong manonood.” Hindi sapat ang sikat na pangalan; kailangan ang tamang kuwento.

Pinili nilang mag-focus sa animation films—anim na pelikulang may potensyal na akitin ang mga bata at ang kanilang mga magulang. Kabilang dito ang mga pamagat na “Tooth Fairy” at “Panda Bear in Africa,” pati na ang dalawang Japanese animation na, ayon kay Lorna, ay malakas sa streaming platforms. May dalawa pang pelikulang inaayos para sa exhibition—mga proyektong nangangailangan ng tiyaga at papeles.

Hindi naging madali ang pagpili. Gusto man nila ang Korean films, napakamahal na umano ng pre-selling—parang real estate ang bentahan. Sa huli, pinili nila ang mas “come-on” sa pamilya. Sa kathang-isip na pagninilay, sinabi ni Lorna na ang mga bata ang magdadala ng mga magulang sa sinehan—isang estratehiyang matagal nang epektibo.

Bukod sa animation, nakabili rin ang kanilang outfit ng “Monster,” isang drama-thriller art film, at “Silent Night,” isang action flick mula sa direksiyong ni John Woo. Ang mga pelikulang ito, ayon sa kuwento, ay sumasalamin sa tapang ni Lorna na sumugal sa iba’t ibang genre—hindi lamang bilang aktres, kundi bilang negosyante.

Sa kabila ng mga tagumpay, may mga hamon. Inaayos pa ang corporation at SEC papers, tanda ng seryosong hakbang sa industriya. Para kay Lorna, ang pakikipagsosyo kay Sylvia ay hindi lamang negosyo; ito’y pakikipagkaisa ng dalawang babaeng may iisang bisyon.

Sa pagbabalik niya sa Maynila, sinalubong si Lorna ng parehong paghanga at intriga. May mga tanong tungkol sa kanyang priyoridad, sa kanyang mga desisyon, at sa direksiyon ng kanyang karera. Ngunit sa bawat tanong, may malinaw na sagot ang kanyang mga kilos: patuloy na pag-usad.

Sa gabing iyon sa Okada, habang tinatanggap ang pagbati at palakpakan, malinaw ang isang bagay—si Lorna Tolentino ay hindi lamang nabubuhay sa alaala ng kanyang mga parangal. Siya’y aktibong humuhubog ng susunod na kabanata, handang harapin ang intriga, negosyo, at sining nang may parehong tapang at dignidad.

At kung may mga bumubulong man sa likod ng kislap, para kay Lorna, bahagi iyon ng entablado. Ang mahalaga, ang kuwento ay nagpapatuloy—masalimuot, makulay, at hindi matatawaran.