Sa loob ng mahabang kasaysayan ng Legal Conference Center (LCC), bihirang-bihira ang araw na tulad nito—isang araw na tila hinugot mula sa pinakamasasabog na eksena ng teleserye, ngunit nangyari sa tunay na buhay. Sa mismong silid-pandinig kung saan inaasahan ang katahimikan, propesyonalismo, at paggalang, naganap ang isang pagtutunggalian na hindi na mabubura sa alaala ng sinumang nakasaksi.
Ang insidente ay nagsimula sa tila ordinaryong hearing ukol sa isang kontrobersyal na kaso ng corporate dispute. Sa umpisa, parang normal lang ang takbo ng lahat—mga dokumentong inaabot, mga salaysay na binabasa, at mga tanong na sinusunod sa tamang proseso. Ngunit unti-unting nagbago ang ihip ng hangin nang tumayo si Atty. Kaufman, kilala sa kanyang matapang at walang kinakampihan na estilo ng pagtatanong. Sa kabilang panig ng mesa naman ay si Atty. Conti, isang abogadong may reputasyong palaban, mabilis magsalita, at hindi nagpapahuli sa anumang argumento.
Noong una, mahinahon pa ang dalawang panig. Ngunit habang lumalalim ang diskusyon ukol sa ilang sensitibong dokumento, nagbago ang tono ng boses ni Atty. Kaufman. Unti-unti itong tumaas, tumalim, at naging mas matapang. Ang mga mata niya, tila apoy na handang sumiklab anumang oras. Pinipigilan pa sana ng presiding officer ang init ng ulo ng dalawang abogado, ngunit tila huli na.
“Kung may tinatago kayong impormasyon, mas mabuting aminin n’yo na ngayon pa lang!” mariing sigaw ni Atty. Kaufman, sabay hampas ng palad sa mesa. Nagulat ang lahat sa lakas ng tunog—parang pumutok na kahoy.
Hindi nagpatalo si Atty. Conti. Tumayo siya, hindi na alintana ang tensyon. “Wala akong tinatago! Huwag n’yo akong pagbibintangan sa harap ng lahat kung wala kayong matibay na basehan!” Ang bawat salita niya ay parang sibat na tumatama sa tensyon na unti-unting bumabalot sa silid.
Sa puntong iyon, mararamdaman na ang iritasyon ng presiding panel, ngunit kahit sila ay tila napatigil sa bilis ng eskalasyon ng pangyayari. Parang slow motion na tumayo si Atty. Kaufman, huminga nang malalim, at sinabing may hawak siyang dokumentong magpapabagsak umano sa argumento ng kabilang panig.
Nag-angat ng kilay si Atty. Conti. “Kung ganyan ka kadesidido, ilabas mo. Tingnan natin kung anong sinasabi n’yan.”
At doon na nga sumabog ang galit.
Sabay-sabay na nag-ingay ang mga recorder, ang mga bulungan ng mga audience, at ang paglikot ng media personnel na nasa likuran. Parang hindi hearing ang nagaganap—parang debate sa telebisyon na walang moderator. Ang bawat galaw, bawat salita, bawat tingin ay puno ng tensyon na tila sasabog anumang segundo.
Pagkalapag ni Atty. Kaufman ng dokumento sa mesa, mabilis itong kinuha ni Atty. Conti at tiningnan. Isang saglit na katahimikan ang bumalot sa silid. Kasunod nito, bigla siyang ngumiti—isang ngiting puno ng hamon.
“So ito pala ang ipinagmamalaki mo?” malamig niyang tanong. “Hindi mo ba alam na outdated ang dokumentong ’to? Isa ’tong lumang bersyon. Kung talagang gusto mong mapahiya ako, maghanap ka ng mas matibay dito.”
Mula sa ngiti ni Atty. Conti ay naging apoy ang mga mata ni Atty. Kaufman. “Huwag kang magpapaikot—alam mong hindi ’yan ang punto. Ang punto ay may mga inconsistency na hindi mo maipapaliwanag!”
Dito na nagkaroon ng sigawan, mabilis, sunod-sunod, at halos hindi na halos maunawaan ang mga salita. Ang mga tao sa loob ng LCC ay tila nanood ng labanang hindi nila inasahang masisilayan. May ilan pang nag-record gamit ang cellphone, umaasang mauna sa balita.
Isang opisyal ng LCC ang nagmamadaling lumapit upang pigilan ang dalawa, ngunit nahirapan siyang singitan ang mga argumento. Naging mainit ang mga palitan, at bawat segundo ay parang nagiging mas delikado. Sa gitna ng kaguluhan, wari’y may mga impormasyong muntik nang mailabas na hindi dapat marinig ng publiko.
Ang presiding officer, na kanina pa pinipigilan ang sarili, ay tumayo na rin. “Gentlemen, you are officers of the court! I will not tolerate this behavior!”
Ngunit bago pa man tuluyang matapos ang pangungusap ng opisyal, sabay na sumagot ang dalawang abogado—mahigpit, malakas, walang gusto magpaawat.
Sa puntong ito, naramdaman ng lahat na hindi lang ito simpleng bangayan. May malalim na tensyon sa ilalim nito—mga lumang isyu, personal na hindi pagkakaunawaan, o posibleng professional rivalry na matagal nang nakatago sa ilalim ng kanilang propesyonal na anyo.
Nang sa wakas ay napaghiwalay sila, parehong habol-hininga, parehong pulang-pula ang mukha, at parehong hindi pa rin handang sumuko. Kinailangan pang i-adjourn ang hearing nang mas maaga kaysa sa nakatakda.
Habang palabas ang mga tao, hindi pa rin humuhupa ang bulungan. “Ano kaya ang susunod?” “May lalabas kayang mas malaking rebelasyon?” “Babalik pa kaya sila nang hindi nag-aaway?”
Sa kabila ng lahat, isang bagay ang malinaw: ang araw na iyon ay hindi basta hearing. Ito ay isang pangyayari na yumanig sa mundo ng batas—isang pangyayaring magsisilbing usap-usapan, pagtatalunan, at paghihintay-hanggang-may-sumunod na kabanata.
At kung ano man ang susunod na mangyayari, mukhang hindi na ito matatapos sa simpleng argumento. May apoy na nagsimula—at hindi pa tiyak kung kailan ito mamamatay.
