📰 BATA NG KAMAO: ANG GABING NAPAIYAK SINA MANNY AT JINKEE HABANG NILALABANAN NI JIMUEL ANG PINAKAMAPANGLIKHANG TUNGGALI NIYA

Sa loob ng kumukulong arena sa Las Vegas, kung saan ang ilaw ay tila mga nag-aapoy na bituin at ang sigawan ng tao ay parang alon na sumasalpok sa dalampasigan, isang gabing hindi inaakala ng mag-asawang Pacquiao ang magmamarka ng bago at nakakatindig-balahibong yugto ng kanilang buhay. Hindi sila naroon bilang mga alamat ng boksing—kundi bilang mga magulang na nanginginig sa kaba habang pinapanood ang panganay nilang anak na si Jimuel Pacquiao na haharap sa isang ring na mas mabangis kaysa kahit anong laban na sinuong noon ni Manny.

Sa kabilang sulok ng entablado, nakatayo ang kalaban niya: si Brendan Lally, isang Irish prospect na kilala sa tawag na “The Dublin Jackhammer.” Sa edad na 22, dala nito ang reputasyong tagahulog—isang boksingerong walang sinasanto, walang inuurungan, at walang sinumang tumagal sa kanya nang lampas sa round 5. Isang halimaw na may ngiti ng isang taong tiwalang mananalo.

Hindi iyon isang ordinaryong laban. Hindi iyon isang simpleng exhibition. Ito ang laban na magtatakda kung may puwang ba talaga si Jimuel sa mundong pinagharian ng kanyang ama.

ANG SIMULA NG MARAMDAMING GABI

Nang pumasok si Jimuel sa ring, gumuhit ang ilaw sa mukha niyang puno ng determinasyon ngunit bakas ang tensyon. Sa slow-motion na paglakad niya, parang unti-unting nabubura ang imahe ng batang naglalaro ng basketball sa GenSan, at napapalitan ng larawan ng isang mandirigmang handang harapin ang sarili niyang basa-sa-dugong kapalaran.

Sa VIP section, tahimik sina Manny at Jinkee. Kapansin-pansin ang pagkakapit ng kamay ni Jinkee sa braso ni Manny—mahigpit, parang pinipilit pigilin ang bagyong kumakalabog sa dibdib niya.

Hindi sila nagsasalita. Pero nagsisigawan ang lahat nang dumating ang entrance ni Brendan Lally, dala ang libu-libong fans na kumakanta ng mga Irish chants. Ang buong arena ay para bang battlefield ng dalawang nasyon.

At nang tumunog ang bell sa Round 1… doon nagsimula ang unos.

ROUND 1 – ANG UNANG PAGYANIG

Kumilos agad si Lally na parang gutom na leon. Sunod-sunod ang jabs, mabibigat, mabilis, at parang sinasadyang ipaalala kay Jimuel na: “Hindi ka tatay mo.”

Isang solidong kanan ang bumaon sa mukha ni Jimuel. Sa sandaling iyon, napasinghap ang buong arena—lalo na si Jinkee, na napahawak sa bibig niya, habang si Manny ay hindi kumurap, nakatitig sa ring na parang gusto niyang tumalon at depensahan ang anak.

Pero hindi umatras si Jimuel. Sa halip, kumagat siya sa mouthpiece, huminga nang malalim, at kumounter ng isang left hook na nagpayanig sa crowd.

Napasigaw si Manny:
“Yun! Ganyan! Kaya mo ’yan anak!”

Pero sa loob-loob niya, alam niyang malayo pa ang laban. At mas malayo pa ang panganib.

ROUND 2 – ANG PAGSABOG NG ARENA

Parang kumidlat si Lally na biglang umatake nang buo ang lakas. Dalawang beses na tinamaan si Jimuel ng malalakas na uppercut. Para siyang kandilang hinipan ng malakas na hangin ngunit hindi bumagsak.

Dito nagsimulang manginig ang kamay ni Manny.
Dito first time pumatak ang luha sa gilid ng mata ni Jinkee.

Hindi dahil sa takot lang—kundi dahil sa napagtanto nilang hindi na bata ang anak nila. At kahit na gusto nila siyang protektahan, wala silang magagawa. Ang ring ang humawak sa kinabukasan ni Jimuel, hindi sila.

At pagkatapos ng 30 segundong sunod-sunod na banatan, nang makahanap ng maliit na puwang si Jimuel, bigla siyang nagsuntok:

Jab. Jab. Right straight. Left hook.

Tumama lahat.

Nag-eccho ang sigawan ng mga Pilipino sa arena.

Sa wakas, napaatras si Lally.

At doon nagsimulang manginig ang buong ring.

ROUND 3 – ANG PANGYAYARING NAGPATAHIMIK SA LAHAT

Pagpasok ng round, nagbago ang mukha ni Lally. Hindi na siya nakangiti. Kita ang galit—o marahil respeto—sa mata niya.

At doon niya binitawan ang pinakamalakas niyang overhand right.

Tumama iyon sa panga ni Jimuel.

Tumilapon si Jimuel.

Nag-collapse ang arena sa katahimikan.

Si Jinkee—napasigaw:
“JIMUEL!!!”

Si Manny—nakatayo, parang tinamaan siya ng bala. Ang mukha niya—hindi galit, hindi kaba… kundi takot na hindi pa niya naramdaman sa buong karera niya.

Pero sa lahat ng nagulat… ang pinaka nagulat ay si Lally.

Dahil huminga nang malalim si Jimuel, gumapang papataas, at tumayo bago ang sampu.

At nang tumayo siya, hindi na siya ang batang kilala ng lahat. Siya ang mandirigmang may dugong Pacquiao.

ROUND 4 – ANG MULING PAGBABALIK

Pagbalik nila sa gitna ng ring, hindi na umaatras si Jimuel. Sinimulan niyang basagin ang depensa ni Lally. Mabilis. Malinis. Parang sinapian ng espirito ni Manny noong 2003.

At nang tumama ang isang perfect counter left hook ni Jimuel sa panga ni Lally…
Tumigil ang oras.

Bumagsak ang Irish fighter.

Nagwala ang mga tao.

Si Manny, napahawak sa mukha niya, parang hindi makapaniwala.
Si Jinkee—umiiyak habang tumatawa.
Hawak niya ang kamay ni Manny, nanginginig.

“Anak mo ’yan,” sabi niya, halos hindi makapagsalita.
“Anak natin,” sagot ni Manny, hindi maitago ang luha.

ROUND 5 – ANG DESISYONG NAGPAIYAK SA MUNDO

Pagpasok ng round, halatang laspag si Lally ngunit hindi sumusuko. Nagtangka siyang bumawi pero mas mabilis si Jimuel. Parang nakikita ng lahat ang evolution niya sa mismong harap nila.

Hanggang sa natira ang 47 seconds sa round—tumama si Jimuel ng sunod-sunod na kombinasyon:

Left hook.
Right straight.
Left uppercut.
Right hook.

At doon, tuluyang bumagsak si Lally.

Tinigil ng referee ang laban.

Tumunog ang bell.

Panalo si Jimuel Pacquiao.

At sa sandaling umakyat si Jimuel sa lona at tinaas ang kamao niya—doon tuluyang bumaha ang luha nina Manny at Jinkee.

Hindi dahil nanalo siya.
Kundi dahil nakita nila ang batang pinalaki nila, ang batang minsang natatakot lumangoy sa pool, ang batang takot sa injection, ang batang nangangarap lang maging katulad ng tatay niya…

Ngayon, nakatayo sa gitna ng mundo.
At sa wakas, may sariling pangalan.

ANG MOMENT NA NAGPAIYAK SA MAG-ASAWA

Nang lumapit si Jimuel sa kanila pagkatapos ng laban, nang sabihin niyang:

“Ma, Pa… ginawa ko ’to para sa inyo.”

Doon tuluyang bumigay si Jinkee.
Yakap niya ang anak na parang muling bumalik sa kanya ang mga taong lumipas.
Si Manny, nakasuot ng ngiti at luha, sabay sabi:

“Proud kami sa ’yo. Hindi dahil nanalo ka—kundi dahil hindi ka sumuko.”

At ang gabing iyon…
ay hindi lang gabi ng tagumpay.
Kundi gabi ng pagkilala—
na ang susunod na kabanata ng Pacquiao legacy…
ay nagsisimula pa lang.