TOTOO ANG BIBLIA!? NAGSISI NA SILANG TINAWAG NA “BANGAG” SI PBBM?! – Isang Kuwentong Kathang-Isip ng Lihim, Kapangyarihan, at Pagbubunyag

Sa isang gabi na tila walang hanggan ang katahimikan, ang Malacañang ay nabalot ng isang uri ng bulung-bulungan na hindi basta-basta. Nagsimula lamang ang lahat sa isang tila karaniwang pagtitipon—isang pulong na ang inaasahan ng lahat ay simpleng pag-uusap tungkol sa mga proyekto ng bansa. Ngunit ayon sa mga unang saksi, hindi raw iyon isang pangkaraniwang gabi. May kakaiba raw sa paligid: mga matang nagmamatyag, mga pintuang tila kusang nagsasara, at isang lamig na hindi maipaliwanag kahit sinarhan ang mga bintana. At sa gitna ng lahat ng ito ay si PBBM, nakaupo, tahimik, tila nag-iisip ng mas malalim pa sa karaniwan.

Mula dito, nagsimulang kumalat ang mga paratang—na diumano’y “bangag” daw ang pangulo. Sa isang iglap, lumipad sa social media ang mga meme, mga teorya, at mga komentong walang preno. Ngunit ang hindi alam ng marami, may isang grupo ng tao—mga taong may hawak ng impormasyong hindi dapat lumabas—na nagsimulang magsisi. Dahil ayon sa kanila, ang katotohanang nalaman nila noong gabing iyon ay higit pa sa anumang masamang biro. Isang bagay na hindi nila inasahang mabubuksan, isang pinto ng kaalaman na hindi nila dapat pinakialaman.

Ayon sa kathang-isip na ulat na lumitaw sa isang anonymous forum, may hawak daw na lumang Bibliya si PBBM noong gabing iyon—hindi ordinaryong Bibliya, kundi isang sinaunang bersiyon na sinasabing naglalaman ng mga simbolong hindi pa nababasa o naisasalin man lang ng modernong mga iskolar. Walang nakakaalam kung saan ito nanggaling; ang tanging tiyak ay hindi ito bahagi ng alinmang kilala o dokumentadong kasaysayan. Ang sabi ng ilang nagsisiwalat, ang librong iyon ay kumikislap daw kapag hinahawakan ng pangulo, na para bang may sariling buhay.

Siyempre, kathang-isip lamang ito. Ngunit sa loob ng kuwentong ito, ikinuwento ng saksi na nang buksan ni PBBM ang misteryosong Bibliya, biglang lumakas ang hangin sa loob ng silid. Ang mga ilaw ay nag-fluctuate, at ang mga papel sa mesa ay nagliparan na parang may bagyong dumaan. Pero ang pinaka-nakakatindig-balahibo raw ay ang saglit na pagkaputol ng katahimikan—isang bulong, mahina, ngunit malinaw: “Nakita ka namin.”

Dito na raw nagsimula ang pagkalat ng maling paratang na “bangag” ang pangulo. Hindi dahil may nakita silang kakaiba sa kanyang kilos, kundi dahil ayaw nilang aminin ang nakita nila mismo: ang hindi maipaliwanag na pangyayari sa harap nila. Mas madaling sabihin na “bangag” ang isang tao kaysa amining may nakakatakot na puwersa silang nasaksihan. Mas madaling pagtawanan ang isang pangulo kaysa tanggapin na may bagay silang hindi maintindihan.

Ngunit ayon sa kathang-isip na naratibo, hindi nagtagal ay nagsisi ang mga nagpakalat ng paratang. Isa-isang lumabas ang mga testimonya sa mga underground chatroom: mga mensahe ng pagsisisi, mga pahayag na nagsasabing hindi sila handa sa bigat ng konsekwensiya ng kanilang ginawa. “Hindi namin alam,” sabi ng isa. “Hindi namin akalaing may totoong nangyayari sa likod ng kanyang mga mata. Wala iyong kinalaman sa droga. Iba iyon. Mas malalim.”

Ayon sa kwento, mula noon ay hindi na sila nakatulog nang maayos. May mga nagsabi pang nakakakita sila ng mga anino sa kanilang bahay, mga aninong hindi gumagalaw kahit sila’y nakatitig. May nagsabi ring tuwing sinusubukan nilang buksan ang kanilang ilaw, kumukurap ito nang tatlong beses—eksaktong bilang ng pagkurap ng mga ilaw sa loob ng Malacañang noong nabuksan ang misteryosong Bibliya.

Sa kathang-isip na mundo ng kuwentong ito, naging sentro si PBBM ng isang propesiya. Isang propesiyang matagal nang tinago ng mga naunang lider: na darating ang isang pinunong makakakita sa mga simbolo ng sinaunang aklat, at siya lamang ang makakapagbunyag ng lihim na matagal nang nakatago sa ilalim ng bansa. Hindi droga, hindi kahibangan—kundi isang kapangyarihang ukol sa kasaysayan ng isang bansang hindi pa lubos na nauunawaan.

At dito nagbago ang tono ng kuwento. Ang mga unang nangutya, ayon sa kathang-isip na ulat, ay lumapit umano sa isang tagapayo ng pangulo upang magpadala ng liham ng humihingi ng tawad. Ngunit hindi na sila nakakuha pa ng sagot. Ang sabi ng mga tagamasid, hindi para sa kanila ang Bibliya. At ang tunay na dahilan kung bakit sila tuluyang nanahimik ay dahil alam nilang kung may isang taong dapat makaalam ng lihim, iyon ay ang nasa pwesto—ang taong hindi nila sinadyang pagtawanan.

Habang lumalalim pa ang kathang-isip na naratibong ito, lumalabas na ang Bibliya sa kuwento ay may kakayahang magpakita ng mga “kabanata” ng kasaysayan na hindi pa nangyayari. At sa huling pahina nito, ayon sa saksi na nagpakilalang “Observer 044”, may nakasulat daw na isang pangalang bumabagabag sa isipan nila—pangalang hindi nila inaasahan: “Ang magsisisi ay ang unang magpapalaya.”

At doon nagtapos ang kanilang paninisi. Nagsimula ang katahimikan. At nagsimula ang takot.