COCOY LAUREL PUMANAW NA! MGA HULING SANDALI BAGO TULUYANG MAMAALAM, ISINIWALAT NG PAMILYA ANG LIHIM NA PINAGDAANAN NG YUMAO NA MAESTRO NG ENTABLADO AT MUSIKA

Sa bawat entabladong kanyang tinindigan, sa bawat himig na kanyang inawit, at sa bawat pusong kanyang inantig, isang pangalan ang hindi mawawala sa kasaysayan ng sining at musika ng Pilipinas: Cocoy Laurel. Ngunit ngayong taon, sa edad na 72, tuluyan nang namaalam ang Maestro na minsang naging ilaw at inspirasyon sa mga kabataan, mga kapwa artista, at mga pamilyang Pilipino.

Ang balitang ito’y tila kidlat sa gitna ng tahimik na gabi—maraming kaibigan, tagahanga, at kapamilya ang hindi makapaniwala. Paano nga ba namaalam ang isang Cocoy Laurel na sa loob ng higit limang dekada ay tila walang kapaguran sa pagbibigay saya sa entablado at telebisyon? Ano ang mga huling sandaling nasaksihan ng kanyang pamilya at mga malalapit na kaibigan? Ito ang buong kwento.

ANG LALAKING NASA LIKOD NG ENTABLADO AT SPOTLIGHT

Si Victor “Cocoy” Laurel ay hindi lamang anak ng isang kilalang pamilya—isa siyang haligi ng OPM at teatro sa bansa. Mula sa kanyang kabataan, namayani ang kanyang talento sa pagkanta at pag-arte. Itinuturing siyang isa sa mga unang tunay na ‘leading man’ sa musical theater noong panahon na kakaunti pa lamang ang nagtatangkang umarte at umawit nang sabay.

Ilang henerasyon ng Pilipino ang nagkagusto sa kanyang mga pagtatanghal sa The King and I, Miss Saigon, West Side Story, at marami pang iba. Para sa mga baguhang artista, si Cocoy Laurel ang pamantayan ng disiplina at dedikasyon sa entablado.

ISANG SIKRETONG LABAN

Ngunit sa likod ng mga palakpak at magagarbong ilaw, tahimik palang lumalaban si Cocoy sa isang malubhang sakit. Ayon sa malapit na pamilya, pinili nilang huwag nang isapubliko ang buong detalye ng kanyang karamdaman. Hindi raw ito dahil sa hiya o pag-iwas, kundi isang paraan ni Cocoy na mapanatili ang imaheng masayahin at matatag sa mata ng publiko.

“Hindi siya humingi ng awa. Kahit masakit na, nakangiti pa rin. Lagi niyang sinasabi, ‘Ipagdasal mo na lang ako, wag mo akong kaawaan,’” pahayag ng isang malapit na kaibigan.

ANG MGA HULING GABI: PAGPAPASALAMAT AT PAGPAPATAWAD

Bago tuluyang namaalam si Cocoy, isang video ang kinunan ng pamilya para sa kanyang kaarawan. Kahit hirap magsalita, pinilit niyang magpasalamat sa mga bumati at sumuporta sa kanya sa loob ng maraming taon. Sa maikling mensahe, naramdaman ng lahat ang lalim ng pasasalamat at pagmamahal ng isang taong alam na niya na ang kanyang oras sa mundo ay numinipis na.

“Gusto ko lang magpasalamat sa lahat ng nakaalala sa kaarawan ko… maraming, maraming salamat sa inyong pagmamahal…” — ang kanyang mahinang tinig na bumasag sa katahimikan ng silid-hospital na puno ng pamilya at malalapit na kaibigan.

ANG PAGLUHA NG MGA MAHAL SA BUHAY

Ang kanyang pamangkin na si Nicole ay isa sa mga pinakamasakit ang naramdaman sa huling sandali. Ibinahagi niya sa social media ang isang madamdaming liham:

“Ninong Kokoy, hawak ko ang kamay mo noong gabing iyon bago ka tuluyang magpaalam. Salamat sa lahat ng aral at pagmamahal mo. Ikaw ang nagturo sa akin kung paano kumanta mula sa puso. Ikaw ang nagturo sa akin na ang musika ay dasal din. Ngayon, alam kong kasama ka na ni Jesus, at habang buhay kitang ipagmamalaki.”

ANG PAMANA: KANTA, ARAL, AT DI-MALILIMUTANG KWENTO

Para sa mga naiwan, higit pa sa alaala ang iniwan ni Cocoy. Bawat estudyante na kanyang tinuruan, bawat kabataang umakyat sa entablado na dala ang kanyang mga payo, at bawat taong bumitaw ng tiket para lang marinig siyang umawit—lahat ito ay nagpapatunay na hindi kailanman mamamatay ang kanyang sinimulan.

“Ang musika niya, parang dasal. Hindi mo maririnig na pilit. Lahat totoo. Kaya hanggang ngayon, naririnig pa rin siya sa boses ng mga batang artista,” ani ng isang batikang director na minsang nagtrabaho sa kanya.

ANG BUROL AT ANG HULING PAMAMAALAM

Nakaayos na sa Heritage Park ang mga detalye ng kanyang burol. Bagama’t pribado ito para sa pamilya at piling malalapit na kaibigan, inaasahan ang isang public tribute concert sa mga darating na buwan bilang pag-alala sa kanyang di-matatawarang kontribusyon sa musika at teatro.

ANG LIHIM NA IKINAMATAY?

Maraming haka-haka ang kumalat. May nagsabi ng komplikasyon sa baga, mayroon ding bumanggit ng sakit sa puso. Ngunit sa huli, nanatiling tahimik ang pamilya. Ang nais lamang nila ay alalahanin si Cocoy bilang isang mabuting anak, kapatid, guro, kaibigan, at alagad ng sining—hindi bilang biktima ng isang sakit.

PAGBABALIK-TANAW: MGA BINTANA NG NAKARAAN

Kung ikaw ay isang fan, tiyak may baon kang sariling kwento kung paano ka naantig ng kanyang boses o palabas. Sino ba ang hindi napaluha sa kanyang bersyon ng If Ever I Would Leave You? Sino ang hindi namangha sa kanyang flawless performance sa mga gala shows na puno ng mga kilalang tao? Sino ang makakalimot sa kanyang mga standing ovation na ilang minuto ang tinagal?

HINDI PAMAMAALAM, KUNDI PAGPAPATULOY

Sa huli, ang pagpanaw ni Cocoy Laurel ay paalala na ang tunay na artist ay hindi namamatay. Naninirahan sila sa bawat awit na maririnig, sa bawat kwento na ipapasa, at sa bawat pusong hindi magsasawang magbalik-tanaw.

Para sa marami, hindi ito “goodbye” kundi isang curtain call—isang paalala na sa mundo ng sining at musika, ang mga tunay na Maestro ay hindi basta-basta tinatakpan ng kurtina ng kamatayan.

Maraming salamat, Cocoy Laurel. Mula sa entablado ng mundo hanggang sa entablado ng langit, palakpakan ka naming lahat, Maestro. 🎭🎤🙏✨