EMMAN ATIENZA, 19 — ANG HULING LIWANAG BAGO ANG HATINGGABI: MGA SANDALING NAKALIGTAS SA MATA NG PUBLIKO, AT ANG MENSAHENG NAGPAANTIG SA PUSO NG PILIPINAS
Babala sa mambabasa: Ang artikulong ito ay tumatalakay sa biglaang pagpanaw ng isang kabataan at sa mga pahiwatig ng matinding emosyonal na paghihirap. Kung ikaw o may kilala kang nangangailangan ng tulong, makikita mo sa ibaba ang mga libreng linya ng suporta.
Sa isang umagang tila tumigil ang oras, bumulaga sa social media ang pinakamabigat na balita: pumanaw si Emman Atienza, 19, anak ng kilalang TV personality na si Kim “Kuya Kim” Atienza. Kinumpirma ng pamilya ang pagpanaw sa isang tahimik na pahayag na punô ng pagmamahal at pag-alala, habang binaha ng pakikiramay ang internet—mula sa mga artista, kaibigan, hanggang sa libo-libong kabataang minsang nahipo ng kanyang mga salita at ngiti.
Sa mga ulat sa abroad at entertainment press, nakumpirmang namaalam si Emman sa Los Angeles. Sa gitna ng pagsabog ng balita, pinili ng pamilya ang dignidad at katahimikan, habang ang publiko ay kumapit sa ilang linya ng mga pahayag at litrato—mga piraso ng kuwento na tila gustong buuin ang isang mosaic ng isang kabataang naging liwanag para sa iba.
“Tahimik, matalino, may ngiti”—pero ano ang hindi nakita ng marami?
Sa likod ng kamera at kilig ng social feeds, si Emman ay inilarawan ng mga kaibigan bilang taong laging may yakap sa pamamagitan ng salita: musika, litrato, paglalakad sa kalikasan; maliliit na sandaling pinipigang maging sining. Ngunit tulad ng maraming kabataan sa panahong ito, dumaan din siya sa bagyong hindi laging nakikita sa frame: pressure, expectations, at ang walang humpay na ingay ng social media.
May mga ulat na ilang linggo bago ang paglisan, pinili muna niyang magpahinga sa social media—isang pagtatapat na nahihirapan na siyang makahanap ng kagalakan at pagiging totoo sa harap ng camera, sa gitna ng bullying at matitinding mensahe mula sa ilan. Ang hakbang na iyon—para sa iba’y simpleng digital detox—ay para sa kanya marahil isang pagsubok na hanapin muli ang sarili.
Hindi maikakaila: nakakaubos ang mabuhay nang palaging nakamasid ang mundo. Sa bawat post ay may pagsusuri; sa bawat ngiti ay may tanong na “totoo ba ‘yan?” Sa puntong ito, nauunawaan natin kung bakit mas pinili ng pamilya at malalapit na kaibigan na panghawakan ang mga alaala sa halip na detalye—dahil ang kwento ni Emman ay higit sa isang headline. Ito ay taong minahal, anak na ipinagmamalaki, kaibigang nagbigay-lakas, at kabataang nagbukas ng usapan sa kalusugang pangkaisipan.
Ang gabing tumahimik, at umagang umalingawngaw
Sa mga pahayag na inilapit sa media, malinaw ang tono: pagmamahal at pag-alaala. Walang paninisi. Walang drama. Mga salitang pilì at may dignidad—parang yakap na ayaw nang dagdagan pa ang bigat na pasan ng pamilya. Sa gitna nito, sinariwa ng marami ang mga masisiglang clip ni Emman: rock climbing, biyahe, tawa kasama ang mga kaibigan. Sa reel ng kanyang huling mga sandali online, hindi mo maririnig ang unos—tanging hangin, araw, at musika.
Subalit ang ganitong kwento—lalo na kung kabataan ang bida—ay laging may hindi nasasabi. Hindi ito simpleng palaisipan na kayang resolbahin ng iisang caption o komento. Ito ay serye ng maliliit na senyas na minsan ay hindi natin naririnig dahil natatabunan ng maingay na mundo. Sa mga “Okay lang ako,” may “Sana marinig mo ako.” Sa mga “May plano pa tayo,” may “Pagod na ako.”
Ang katotohanan: hindi natin palaging nakikita ang pain. At kung minsan, ang pinakamatingkad na ngiti ang pinakamatapang na sandata laban sa unos sa loob.
Ang pag-iyak ng bansa—at ang aral na iniwan
Milyon ang nakidalamhati, nag-trending ang mga hashtag ng pakikiramay, at nagbaha ang mga kuwento ng kabataang nagsabing “salamat, Emman, sa tapang mong pag-usap tungkol sa totoong nararamdaman.” Sa gitna ng kalungkutan, may nagningning na isang aral: makinig. Hindi para sumagot, kundi para umalalay. Hindi para hukuman, kundi para unawain.
Maging si Kuya Kim—na pamilyar sa publiko bilang atleta, tagapagbalita, at ama—ay nagpaabot ng mensaheng puno ng pag-ibig at paggalang sa anak na minahal niya nang buo. Ang simpleng linya ng isang magulang, sa oras ng pinakamalaking pagkawala, ay nagmarka sa puso ng sambayanan.
At dito nagsimulang magtanong ang marami: paano tayo magiging ligtas na puwang sa isa’t isa? Paano natin hahawakan ang mga kaibigang tahimik pero mabigat ang bitbit? Paano tayo sasabay sa mga mahal natin—hindi para itulak, kundi para akayin pabalik sa liwanag?
Isang alaala, hindi bilang sensasyon—kundi sandata ng pag-asa
Kung may huling mensahe mang iniwan sa atin ang kwento ni Emman, ito marahil ang katapangan na maging totoo. Totoo sa saya, totoo sa pagod, totoo sa takot. Sa panahong ginagantimpalaan ng “likes” ang lagi at laging masaya, ang pagpili ng pahinga ay isang uri ng kagitingan. At ang pagsasabi ng “Hindi ako okay” ay hindi kabawasan—isa itong pagsagip.
Ang pamilya, sa halip na magtago, ay piniling isulong ang kabutihan: hikayatin ang kabataan na maghanap ng kausap, itaguyod ang kabaitan at malasakit, at gawing puwang ang social media para sa pag-unawa, hindi para sa pagdurusa. Sa ganitong paraan, ang liwanag ni Emman—ang kanyang halakhak, lente, at wika—ay patuloy na iilaw sa mga pusong nangangapa.
Paano tayo gagalaw mula rito?
Makinig sa maliliit na senyas. Mga naunsyaming plano, biglang paglayo, paulit-ulit na “pagod lang.” Minsan, ito ang pakiusap na “pansinin mo ako.”
Normalisahin ang paghingi ng tulong. Hindi kahinaan ang pagpunta sa counselor, pag-message sa hotline, o paglapit sa magulang at kaibigan.
Mag-ingat sa salita. Online man o harap-harapan, maaaring maging bigat ang biro, tukso, o panghuhusga. Piliin ang salita na nagpapagaan.
Gumawa ng ritwal ng paghinga. Sa gitna ng deadline, scroll, at ingay, magtakda ng off—para sa sarili at sa mga minamahal.
Hindi natin mababago ang nangyari. Ngunit maaari nating baguhin ang sunod na kabanata para sa iba—para sa kaibigan mong tahimik, kapatid mong madalas nakakulong sa kwarto, kaklase mong bigla na lamang nawawala sa chat. Maaari tayong maging kamay na aakay, balikat na aakbay, at boses na magsasabing: “Andito ako.”
Sa dulo: ang liwanag
Sa puntod ng isang kabataang nag-iwan ng malalaking yapak sa maikling panahon, nakatayo ang milyong kandilang pinailaw ng mga pusong naantig. Sa pag-indayog ng mga aninong iyon, may iisang larawan: Pag-ibig. Ang pag-ibig ng isang pamilya, ng mga kaibigan, at ng isang bansang natutong tumingin lampas sa filter—papunta sa totoong kwento ng isang anak, kaibigan, at tagapagbigay-lakas.
Paalam, Emman. Hindi ka namin kikilalanin bilang balita lamang, kundi bilang paalala: ang kabaitan ay rebolusyon, ang pakikinig ay pagligtas, at ang totoo—kahit masakit—ay daan pabalik sa liwanag.
