NAKADUDURUG NG PUSO 💔 Ang Batikang Aktres Nasa Rosa Rosal Pumanaw Na! Edad 97—Narito ang Detalye!

Hindi inaasahan. Bigla. Tahimik, ngunit may bigat na balita ang dumampi sa mundo ng sining at paglilingkod sa tao. Ito ang kuwentong dumarampi sa puso ng bawat Pilipino—ang pagpanaw ng isang haligi ng pelikula at komunidad.

Isang Dakilang Paalam

Si Rosa Rosal ay pumanaw noong Sabado, Nobyembre 15, 2025, sa edad na 97 taon. Ayon sa kaniyang pamilya at mga opisyal ng Philippine Red Cross (PRC), nagpumanaw siya dahil sa septic shock na dulot ng pneumonia at pagkabigo ng mga bato. Sa ganap na 9:17 ng umaga sa Cardinal Santos Medical Center sa San Juan City, nasaksihan ang pagtatapos ng isang napakahabang kabanata ng kahusayan at puso.

Mula sa Screen hanggang sa Serbisyo

 

Maraming kilala si Rosa sa kanyang makisig na mukha sa sinehan noong “Golden Age” ng pelikulang Pilipino. Nagsimula siya sa late 1940s, at kabilang ang mga pelikulang Anak Dalita (1956), Badjao (1957) at **Biyaya ng Lupa (1959). Pero higit pa sa ganda at husay sa pelikula—siya rin ay kilala bilang isang walang pagod na humanitario, lalo na sa PRC, kung saan naglingkod siya nang mahigit pitong dekada.

Ang Legacy sa Paglilingkod

 

Noong 1950 pa lamang, lumahok siya sa programa ng PRC para sa pag dambuhalang kampanya ng pamumulot ng dugo. Noong 1965, hinirang siya bilang miyembro ng Board of Governors ng PRC. Sa kanyang tahanan sa public service, tinanggap niya ang prestihiyosong Ramon Magsaysay Award (1999) at ang Order of the Golden Heart Grand Cross noong 2006, bilang pagkilala sa kanyang buhay na inialay sa kapwa.

Mga Huling Sandali

 

Ayon sa pamilya, hindi niya inaasahan ang biglaang pagbaba ng kanyang lagay. Ikinuwento ng kaniyang apo na noong nakaraang araw lang ay nagkaroon siya ng pagsusuka at lumala ito sa pneumonia—na nagtulak sa septic shock at pagkabigo ng bato. Bagamat wala siyang malaking sakit, ang edad na 97 ay isang malaking hamon na rin para sa katawan. Ang totoong pagpanaw, nagsimula sa isang munting palatandaan — “nagsuka lang siya.”

Reaksyon mula sa Publiko at Komunidad

 

Sa social media at pelikula, bumuhos ang mensahe ng pakikiramay. Maraming artista, dating kasamahan sa showbiz, pati volunteers ng PRC, ang nagpahayag ng pagkabigla at pagdadalamhati. Sa opisyal na pahayag ng PRC:

“For over seven decades, Gov. Rosal devoted her life to the service of the Red Cross. She championed voluntary blood donation across the country …” 
Isang paalala na ang buhay niya ay hindi lamang para sa camera—kundi para sa tao.

Bakit Napakahalaga ng Iyong Naiwan?

Hindi biro ang makamit ang higit sa anim na dekada ng serbisyo—kung saan hindi lang sa entablado, kundi sa bawat tahanan, ospital, kampanya, at pintuan ng nangangailangan.

Siya ang naging boses ng mga walang boses.

Siya ang nagdala ng pag-asa sa mga may sakit at kapos.

Siya ang nagpamalas na ang pagiging artista ay hindi katapusan—sa halip, maaaring simula ng isang malalim na misyon.

Isang Huling Mensahe

 

Bagamat nananaw na siya, ang tanong ay: “Ano ang gagawin natin sa kanilang naiwan?”
Ang kanyang buhay ay paalala upang huwag lamang tumingin sa ilaw ng camera, kundi tumingin din sa liwanag ng puso. Ang kanyang legacy ay mga buhay na iniligtas, pag-asa na itinaguyod, at ngiti na muling nabuo.

Para sa bawat Pilipino na nakita siya sa screen, at sa bawat tao na nadama ang kanyang pagkilos—narito ang panawagan:

“Huwag nating hayaang mamatay ang alaala niya.”
“Gawin natin ang kahit maliit na hakbang para maglingkod, gaya ng kanyang ginawa.”

Sa Huli…

Ang pagpanaw ni Rosa Rosal ay isang paalala—na ang tunay na karangalan ay hindi laging mula sa kamera o sa pulitika, kundi sa tahimik na paglilingkod sa tao.
Habang pumipintig ang ating mga puso, sabay natin sabihin:
Salamat, Rosa Rosal. Salamat sa talento. Salamat sa puso. Salamat sa pamana.

At sa sandaling ito ng pamamaalam—maaari kang tumayo, magsaludo, at huminga ng malalim. Dahil ang alaala niya ay mananatili—habang may Pilipinong may malasakit at puso.

Magpahinga ka nang payapa, batikang aktres at huwarang lingkod-bayan. Ang iyong kwento ay hindi matatapos… dahil ang bawat buhay na iyong naantig ay magiging bahagi rin ng iyong walang hanggang pagsikat.