OFW NAGTAGPUANG PATAY SA BABA NG HAGDANAN: ANG MISTERYO NG KAMATAYAN NI ROSEL NA YUMANIG SA PAMILYA, AHENSIYA, AT GOBYERNO
Isang tahimik na pangarap ang biglang nauwi sa isang bangungot. Sa bansang Qatar, isang Pilipinang OFW ang natagpuang wala nang buhay sa paanan ng hagdanan—isang eksenang hanggang ngayon ay nag-iiwan ng mas maraming tanong kaysa sagot. Ang kanyang pangalan: Rosel Kauba, isang LET board passer, bunso sa magkakapatid, tubong Danao, Bohol. Isang guro na nagpakalayo-layo upang makapag-ipon at makauwi, may bitbit na pangarap na pakasal at magsimula ng bagong yugto ng buhay. Ngunit sa halip na tiket pauwi, isang death certificate ang dumating.
Isang Buhay na May Pangarap
Si Rosel ay isang lisensiyadong guro na nagdesisyong magtrabaho bilang kasambahay sa Qatar habang hinihintay ang pagkakataong makapasok sa DepEd. Hindi madali ang pasya, ngunit gaya ng maraming OFW, pinili niyang maging matatag. May dalawang taon siyang kontrata at nakatakda sanang umuwi sa Enero 2026—ilang buwan na lang ang hihintayin. May kasintahan siyang naghihintay, may planong kasal, at may pamilyang sabik sa kanyang pagbabalik.
Ngunit noong Nobyembre 27, isang balitang tila kidlat ang tumama sa kanilang pamilya: patay na raw si Rosel.
Dalawang Kuwento, Isang Katotohanang Nawawala
Dito nagsimula ang misteryo. Ayon sa employer, natagpuan si Rosel na patay sa hagdanan ng umaga ng Nobyembre 27—sinabing aksidente, umano’y nahulog. Ngunit ayon sa ahensiya, nakausap pa raw nila si Rosel noong umaga ring iyon at “okay” daw ang kalagayan niya.
Magkasalungat ang dalawang salaysay. At ang mas masakit: Disyembre 15 na nang ipaalam sa pamilya ang pagkamatay—halos tatlong linggo ang lumipas. Kung hindi pa nakita ng kapatid ang death certificate, hindi raw malalaman na Nobyembre 27 pa pala nangyari ang trahedya.
Ang tanong ng pamilya: Sino ang nagsasabi ng totoo?
Ang Huling Tawag na Hindi Makakalimutan
Noong Nobyembre 26, kausap pa raw ng kapatid si Rosel. May kaba sa boses. May narinig na pagtatalo sa kabilang linya. Hindi raw malinaw ang sinasabi, ngunit ramdam ang bigat. Agad na nakiusap ang pamilya sa ahensiya: paki-check ang kalagayan ni Rosel sa bahay ng amo. Ang sagot umano ng ahensiya: tawagan na lang daw; masama raw ang pakiramdam ng amo.
Kinabukasan, muling tumawag ang pamilya. Ang sagot: nakausap daw si Rosel, okay daw siya. Nakahinga nang maluwag ang pamilya—sandali. Sapagkat makalipas ang mga araw, ibang balita ang dumating.
“Tumalon” o “Nahulog”?
May ulat na sinasabing ang employer ay naglahad na “tumalon” daw si Rosel. Ngunit may kaibigang OFW sa Qatar na nagsabing ang kuwento ng employer at ng ahensiya ay hindi nagtutugma. May nagsabing nakita raw ng pulis ang bangkay sa hagdanan; may nagsabing umaga pa lang ay patay na. Kung ganoon, paano nakausap ng ahensiya si Rosel sa umaga ng Nobyembre 27?
Kung may “tumalon,” saan ang ebidensiya? Kung “nahulog,” bakit may mga detalyeng hindi nagkakatugma? At kung patay na pala noong umaga, bakit sinabi pang “okay” siya?
Cellphone na Kinuha, Karapatang Nilabag?
Isa pang mabigat na punto ang lumutang: umano’y kinuha ang cellphone ni Rosel. Kung totoo, malinaw itong paglabag sa karapatan ng isang manggagawa. Ang personal na gamit—lalo na ang telepono—ay tulay sa pamilya, ebidensiya ng kalagayan, at minsan ay huling saksi sa katotohanan. Kung nawala o kinuha ito, mas lalong lumalalim ang hinala.
Ang Sigaw ng Pamilya: Hustisya
Dahil sa mga salungatang salaysay, nanawagan ang pamilya ng tulong sa mga ahensiya ng gobyerno. Nais nilang mabusisi ang kaso—hindi para magparatang, kundi para malaman ang totoo. Humingi sila ng tulong sa Overseas Workers Welfare Administration at sa Department of Migrant Workers. Lalong umingay ang panawagan nang idulog din ito sa Raffy Tulfo, na matagal nang naninindigan para sa mas mahigpit na pagmo-monitor sa mga OFW, lalo na yaong nagtatrabaho sa mga tahanan.
Ayon sa mga panuntunang paulit-ulit na binibigyang-diin, dapat regular na kinakausap at binibisita ang mga OFW upang masiguro ang kanilang kaligtasan. Sa kaso ni Rosel, kung nagawa ito, may posibilidad bang naiwasan ang trahedya?
Qatar at ang Mabigat na Katahimikan
Sa bansang pinangyarihan ng insidente, patuloy ang imbestigasyon ayon sa ulat. Ngunit para sa pamilyang naiwan sa Pilipinas, mabagal ang oras. Bawat araw na lumilipas na walang malinaw na sagot ay dagdag-sakit. May mga detalye pang lumilitaw—mga petsa, tawag, at pahayag—na sa halip na maglinaw, ay lalo pang nagpapalabo sa larawan.
Isang Sistemang Kailangang Managot
Hindi lang ito kuwento ng isang trahedya. Ito ay salamin ng sistemang kailangang magbantay, umaksyon, at managot. Kapag magkasalungat ang salaysay ng employer at ahensiya, dapat may malinaw na audit trail. Kapag may hinala ng pang-aabuso o kapabayaan, dapat may agarang welfare check. Kapag may namatay, dapat agad ipaalam sa pamilya—hindi linggo ang bibilangin.
Ang Hinihingi: Katotohanan, Hindi Tsismis
Mahalagang igalang ang due process. Hindi hatol ang hinihingi ng pamilya—kundi katotohanan. Isang malinaw na timeline. Isang kumpletong paliwanag. Isang imbestigasyong walang tinatabingan. Kung may pagkukulang, ituwid. Kung may sala, managot. Kung may kasinungalingan, ilantad.
Ang Pamana ni Rosel
Si Rosel ay hindi numero. Siya ay anak, kapatid, kasintahan, guro, at Pilipina. Ang kanyang pangarap ay pangarap ng libo-libong OFW: magtrabaho, mag-ipon, umuwi. Ang kanyang pagkamatay ay paalala na ang pangarap na iyon ay dapat protektado—hindi isinusugal sa katahimikan.
Hanggang Kailan?
Habang hinihintay ang resulta ng mga imbestigasyon, nananatiling bukas ang mga tanong:
Bakit magkasalungat ang pahayag ng employer at ahensiya?
Kung patay na noong umaga, paano nakausap ng ahensiya si Rosel?
Nasaan ang cellphone ni Rosel, at ano ang laman nito?
Bakit Disyembre 15 lang ipinaalam ang nangyari?
Ano ang eksaktong sanhi ng kamatayan?
Hanggang hindi nasasagot ang mga ito, mananatiling sugat ang trahedyang ito—sa pamilya, sa komunidad ng OFW, at sa bansa.
Sa huli, iisa ang sigaw: Hustisya para kay Rosel. Hindi para maghiganti, kundi para matiyak na ang susunod na OFW ay uuwi—buhay, buo, at may dignidad.
