PILIPINAS, KAILANGAN NG PANGULO—ANG PANALANGIN NATIN!

Isang Eksklusibong 1000-Salitang Ulat na Giit na Giit, Matapang, at Nangungulit ng Damdamin ng Bawat Pilipino

 

Sa mga nagdaang araw, tila mas lumalalim ang hinga ng bansa. Ang bawat kanto, bawat eskinita, bawat tahanan—lahat may kani-kanyang takot, tanong, at pangamba. At sa gitna ng unos, sa gitna ng ingay ng politika at kaguluhan ng lipunan, lumalakas ang isang sigaw na hindi na kayang pigilan:

“Pilipinas, kailangan ng Pangulo ang panalangin natin!”

Isang pahayag na tila napakasimple, ngunit sa likod nito ay isang katotohanang kumakalog sa pundasyon ng ating bayan.

ISANG BANSA NA NASA BANGIN?

Araw-araw, gumigising ang sambayanan sa mga balitang parang suntok sa sikmura: pagtaas ng presyo ng bilihin, paglala ng kriminalidad, paglakas ng tensyon sa mga karagatan, at ang tila walang katapusang pag-aaway ng mga nasa kapangyarihan.

Habang ang karaniwang Pilipino ay nagtataguyod ng pamilya sa kabila ng hirap, ang mga lider naman natin ay tila nasa gitna ng isang malalim at personal na digmaan—at ang bansa ang naaapektuhan.

At dito nagsisimula ang tanong na bumabagabag sa marami:

Kaya pa ba ng Pangulo ang bigat ng kanyang kinakaharap? O panahon na para tayo naman ang magdala ng bigat na ito, sa pamamagitan ng panalangin?

ISANG GABI NG PAGBABAGO: ANG KWENTONG NAGSIMULA SA ISANG HILING

 

Ayon sa isang mapagkakatiwalaang source na malapit sa Palasyo, nitong nakaraang linggo ay nagkaroon ng isang hindi inaasahang pagkakataon—isang sandaling naglantad ng totoong kalagayan ng Pangulo.

Bandang hatinggabi raw, matapos ang isang mahabang pulong tungkol sa pambansang seguridad, napabalitang nakita ang Pangulo na nakaupo mag-isa sa loob ng isang madilim at tahimik na silid.

Walang kamera. Walang media. Walang tagapagpayo.

Mga ilang segundo lang daw, pero sapat para makita siyang nakayuko… at tila nagdarasal.

Hindi ito ang uri ng balitang karaniwang ibinabandera ng Malacañang. Walang opisyal na pahayag. Walang kumpirmasyon. Ngunit kung totoo man, iisa ang ipinapakita nito:

Ang Pangulo, tao rin. At ngayon higit kailanman, kailangan niya ang panalangin ng taong kanyang pinamumunuan—ng bawat Pilipino.

“PANGINOON, GABAYAN MO PO KAMI” — ISANG BANSA SA ISANG PANALANGIN

 

Sa social media, nagtrending ang hashtag na #PanalanginParaSaPangulo, kung saan libo-libong Pilipino—mula OFWs hanggang mga estudyante, mula mga ordinaryong manggagawa hanggang mga lider ng simbahan—ay sabay-sabay na nanawagan ng pagkakaisa sa panalangin.

May nagsabing:

“Hindi man ako boto sa kanya, pero Pilipino ako. At kapag ang kapitan ng barko ay nasa peligro, buong barko ang nanganganib.”

May isa pang OFW na nagsabi mula Saudi Arabia:

“Kung panalangin lang ang kaya kong iabot, ibibigay ko. Dahil kahit kami rito, damang-dama ang bigat ng nangyayari sa Pilipinas.”

Maging ilang religious leaders ay nagsimula nang mag-imbita ng sabayang panalangin para sa pambansang kapayapaan at katatagan.

Hindi dahil sa relihiyon. Hindi dahil sa politika.
Kundi dahil bansa natin ang nakataya.

ANG MGA NAKAKAGULAT NA REVELASYON SA LOOB NG PAMAHALAAN

Habang tumitindi ang panawagan para sa panalangin, may mga rebelasyong lumulutang mula sa loob ng gobyerno—mga impormasyong nag-uudyok ng pangamba at pagkabahala.

May ilang opisyal daw na hindi nagkakasundo, at ang tensyon ay lumalala. May mga programang dapat sana’y para sa taumbayan ang natitinag dahil sa pag-aaway ng ilang nasa kapangyarihan.

Ayon sa isang insider:

“Kung alam lang ng publiko ang totoong nangyayari sa likod ng pinto, mas mauunawaan nila kung bakit kailangan ng Pangulo ang panalangin—hindi para sa kanya lamang, kundi para sa buong bansa.”

Hindi na raw ito simpleng politika.

Ito raw ay labanan ng direksyon ng bansa.

At ang nasa gitna ng bagyong ito?
Ang Pangulo mismo.

BAKIT PANALANGIN ANG KAILANGAN?

 

Maraming magsasabing dapat aksyon, hindi panalangin.
Totoo—kailangan natin ng aksyon. Kailangan natin ng solusyon. Kailangan natin ng lider na matatag.

Pero sa mga panahong tumitindi ang unos, may isang bagay na hindi natin pwedeng ipagkait:

Pananampalataya.

Hindi panalangin para palitan ang aksyon.
Kundi panalangin para gabayan ang aksyon.

Pananalangin para makakita ng liwanag ang mga nasa pamahalaan.
Pananalangin para mabawasan ang galit, inggit, at pagkamakasarili.
Pananalangin para sa kapayapaan.
Pananalangin para sa karunungan.
Pananalangin para sa lakas.

At higit sa lahat—panalangin para sa pagkakaisa.

ISANG BANSA, ISANG PANALANGIN

 

Sa mga susunod na araw, nakatakdang magkaroon ng malakihang pagtitipon sa iba’t ibang bahagi ng bansa: simbahan, plaza, covered court, at kahit online—lahat magtitipon para sa isang layunin:

Isang panalangin para sa Pangulo at para sa Pilipinas.

Hindi ito tungkol sa kung sino ang tama o mali.
Hindi ito tungkol sa kung sino ang maka-gobyerno o kontra.
Hindi ito tungkol sa politika.

Ito ay tungkol sa kinabukasan ng bawat batang Pilipino.
Bawat magulang.
Bawat manggagawa.
Bawat Pilipinong nagmamahal sa bayan.

ANG HULING TANONG: NAKIKIISA KA BA?

 

Ngayon, habang binabasa mo ito, may isang tanong na kailangan mong sagutin hindi bukas, hindi sa makalawa—kundi ngayon.

Makikiisa ka ba sa panalangin para sa Pangulo?
Makikiisa ka ba sa panalangin para sa Pilipinas?

Isang panalangin na maaaring maging simula ng pagbabago.
Isang panalangin na maaaring magbigay ng lakas.
Isang panalangin na maaaring magligtas ng bansa mula sa mas malalim pang unos.

Hindi kailangan ng malaking kilos.
Hindi kailangan ng milyon-milyon.
Isang tahimik na sandali lang.

At marahil—iyon na ang hiling na matagal nang hinihintay ng langit.

PILIPINAS… PANAHON NA PARA MAGDASAL.

Sa gitna ng kaguluhan, ingay, at takot… may isang sandali ng katahimikan na may kapangyarihang bumago sa lahat.

At ang sandaling iyon…
ay nasa mga kamay mo.