“NAPAKASAKIT NG MGA PANGYAYARI! ARIEL RIVERA HUMAGULGOL SA IYAK MATAPOS ITONG MANGYARI😭”

 

Sa likod ng makulay na karera at tagumpay ni Ariel Rivera, isang masakit na kwento ng pagkawala at pagmamahal ang nagpamigat sa kanyang puso. Ang kilalang Filipino-Canadian singer at aktor, na pinarangalan sa kanyang mga kantang punong-puno ng damdamin at mga pagtatanghal, ay ipinakita sa isang emosyonal na panayam sa Fast Talk with Boy Abunda ang hindi inaasahang lakas na nanggagaling sa kahinaan. Sa harap ng kamera, tapat niyang ibinahagi ang mga huling sandali niya kasama ang kanyang ama bago ito pumanaw noong 2019—isang kwento ng pasakit, paglisan, at isang pagmamahal na hindi kayang ipahayag ng mga salita.

Ang Huling Pagkakataon

 

Isang araw, isang tawag mula sa kanyang kapatid na si Marvin ang tumahimik sa lahat ng plano ni Ariel. Si Marvin ay nasa Canada kasama ang kanilang mga magulang, at siya ang nagbigay ng malasakit na balita: may malubhang kondisyon ang kanilang ama, na tinamaan ng matinding sepsis ngunit nasa bahay pa rin sa oras ng tawag. Sa simula, hindi malinaw kung gaano kalubha ang sitwasyon, at sinubukang pababain ni Marvin ang kaguluhan, baka dahil sa pag-aalala o pag-aakma ng huling sandali. Ngunit nang makausap ni Ariel ang kanyang ama, naramdaman niyang may kakaibang nangyayari.

“Hindi siya makausap ng maayos,” kwento ni Ariel. “Para bang hindi siya ang kausap ko. Hindi siya makasagot nang tama.” Doon, alam na ni Ariel na may mas malalim na nangyayari—at nagsimula na ang mabilis na pagtakbo ng oras. Nang hindi magtagal, agad siyang bumili ng pinakamalapit na flight papuntang Toronto, para makita ang kanyang ama at makasama ito sa huling sandali.

 

Ang Malupit na Katotohanan

 

Pagdating ni Ariel sa Toronto, sinalubong siya ng malamig na realidad ng ICU. Ang kanyang ama, ang matatag na tao na nagsilbing haligi ng kanilang pamilya, ay nakahiga na walang malay at nakakabit sa mga makina, patuloy na lumalaban para sa buhay. Ang hari ng kanyang buhay, ang taong nagpalaki sa kanya, ay naging mahina, wasak, at unti-unting humihina.

Sa tabi ng kama ng kanyang ama, hindi na kayang magsalita ni Ariel ng iba pa kundi ang mga salitang naglalaman ng buong pusong pasasalamat at pamamaalam. “Salamat, Dad, sa lahat ng ginawa mo para sa akin. Huwag kang mag-alala, aalagaan ko si Mommy. Kung pagod ka na, maaari ka nang magpahinga.”

Ang mga salitang iyon, kahit simpleng pagkilala lamang, ay may bigat na nagmula sa loob ng isang anak na muling magpapakumbaba, magpapatawad, at magpapakita ng pagmamahal—isang hakbang patungo sa pagbitaw, sa pagpapatawad sa sarili, at pagpayag na magpatuloy ang buhay.

 

Pagbangon mula sa Pagkawala

Ang mga alaala ng kanyang ama ay hindi laging binibigkas sa mga salitang “I love you” o “Proud ako sa’yo.” Hindi ganoon ang kanyang ama. Sa halip, ipinapakita nito ang pagmamahal sa pamamagitan ng mga simpleng bagay: ang pagiging nandiyan sa lahat ng mga basketball games, ang pagiging supporta sa mga milestones sa buhay ni Ariel, ang pagsisilbing gabay at huwaran.

“Nandiyan siya, at sa tingin ko, doon ko rin nakuha ang pagiging ama ko,” ayon kay Ariel. “Hindi ko nga napansin ito noong una, pero ngayon ko lang naisip na, siguro, ito ang paraan ko ng pagpapakita ng pagmamahal.”

 

Paghihirap sa Harap ng Mata ng Publiko

 

Ang pagiging isang sikat na personalidad ay may kaakibat na mabigat na pasanin. Ang pagkawala ng isang mahal sa buhay ay hindi gaanong naiiba, maliban sa pagbabahagi ng pighati sa buong bansa. Hindi ginawa ni Ariel ang pagbigay ng panayam para lamang makuha ang simpatiya ng madla; bagkus, ito ay isang paraan upang magpagaling at makipag-ugnayan sa mga tagahanga na nakaranas ng parehong sakit ng pagkawala.

“Ang mga kwentong ito, ang mga kalungkutan na dinadala natin, ay pare-pareho lamang. Walang tao na hindi dumaan sa pagkawala,” wika ni Ariel habang nagpapatuloy sa pagluha. Ang kanyang bukas na pahayag ay nagsilbing ilaw para sa marami, isang paalala na sa kabila ng tagumpay at ingay ng buhay sa showbiz, ang tunay na lakas ay nanggagaling sa ating mga pinagmulan, sa ating pamilya, at sa ating kakayahan magbigay ng pagmamahal nang walang kapalit.

 

Pagkakaroon ng Tiyaga sa Pagpapatuloy ng Buhay

 

Sa likod ng lahat ng mga pagsubok, ang pinakamalaking lakas ni Ariel ay ang hindi pagsuko, lalo na sa kanyang asawa, si Gelli de Belen. Ang kanilang kasal ng higit 25 taon ay naging isang modelo ng matatag na relasyon—isang relasyon na nabuo sa respeto, pag-unawa, at mutual na suporta sa oras ng kaligayahan at kalungkutan.

“Iba talaga ang suporta ni Gelli sa akin. Pag dumaan ka sa matinding pagsubok, doon mo makikita kung sino ang tunay na kasama mo sa buhay,” ani Ariel, na patuloy na lumalaban sa mga sugat ng kanyang puso, ngunit ang lakas ng kanyang pamilya ay nagtulungan upang makabangon.

 

Ang Legasiya ng Pagmamahal at Pagtanggap

 

Ngayon, si Ariel ay patuloy na binubuo ang mga aral ng kanyang ama—ang pagiging matatag, magpakumbaba, at magbigay ng walang kondisyon. Ang kanyang kwento ay nagsisilbing paalala na sa kabila ng pagkawala ng mga mahal sa buhay, ang pagmamahal nila ay mananatili sa ating mga puso, patuloy na nagbibigay gabay at lakas.

“Yung mga huling salita ko sa tatay ko ay hindi lang paalam, kundi isang pangako—isang pangako na dadalhin ko ang legasiya niya, pangangalagaan ang pamilya, at magbibigay ng pagmamahal sa mga simpleng paraan na may kahulugan.”

 

Konklusyon

Sa mga sandaling iyon ng matinding kalungkutan at sakit, ipinakita ni Ariel Rivera na ang tunay na tapang ay hindi nakikita sa pisikal na lakas, kundi sa lakas ng loob na magpatawad, magbigay ng pagmamahal, at magpatuloy sa buhay. Ang mga huling sandali niya sa kanyang ama ay nagsilbing gabay sa kanyang paglalakbay bilang isang ama at asawa. Ang kwento ni Ariel ay isang aral ng pagmamahal, tapang, at ang hindi matitinag na lakas ng pamilya.