Ang Kapangyarihan ng Pagpapatawad
Ilang linggo matapos ang insidente sa Ninoy Aquino International Airport, hindi pa rin humuhupa ang usap-usapan. Ang video ng abusadong opisyal na natanggalan ng tsapa ay naging simbolo ng laban sa pang-aabuso sa kapangyarihan. Pero nang mamatay ang mga ilaw ng camera at humupa ang ingay ng mga tao, nagsimula ang isang tahimik na kuwento – ang kuwento ng pagsisisi at pagbabago.
Ricardo ang pangalan ng opisyal. Matapos tanggalin sa serbisyo nang hayagan, gumuho ang kanyang mundo. Hindi lang siya nawalan ng trabaho, naging tampulan pa siya ng tukso sa social media. Ang mga “meme” ng kanyang mayabang na mukha ay kumalat sa internet. Walang security agency ang gustong tumanggap sa kanya dahil sa takot na madamay sa kanyang masamang imahe. Mula sa pagiging makapangyarihan sa immigration counter, ngayon ay hiyang-hiya na siyang lumabas ng bahay. Napalitan ng matinding kahihiyan at kawalan ang dati niyang kayabangan.
Sa Singapore, matapos ang charity event, nakauwi na si Princess Pacquiao. Nabalitaan niya ang sinapit ni Ricardo. Kahit binastos siya nito nang sobra, hindi nakaramdam ng tuwa si Princess sa pagbagsak ng lalaki. Naalala niya ang sinabi ng kanyang ama: “Ang parusa ay kailangan, pero ang layunin ay hindi para tuluyang sirain ang tao, kundi para baguhin siya.”
Isang umaga, nakatanggap si Ricardo ng tawag mula sa isang hindi kilalang numero. Ito ay mula sa opisina ni Senator Manny Pacquiao. Nanginig siya, sa pag-aakalang kakasuhan na siya. Pero maikli lang ang mensahe: “Gusto kang makausap ni Senator at ni Princess. Sa headquarters ng kanilang foundation.”
Pumunta si Ricardo sa tagpuan suot ang lumang damit, nakayuko ang ulo. Wala na angangas; ang natira na lang ay isang lalaking pagod at takot.
Pagpasok niya sa silid, nakita niya si Manny na nagbabasa ng dokumento, habang si Princess ay nag-aayos ng mga relief goods. Nakakabingi ang katahimikan. Lumuhod si Ricardo sa sahig, hindi mapigilan ang emosyon.
“Senator, Ma’am Princess,” garalgal niyang sabi. “Hindi ko po hinihingi na patawarin niyo ako. Gusto ko lang sabihin na nagkamali ako. Nabulag ako ng posisyon ko. Pasensya na po dahil binastos ko kayo, at dinala ko sa kahihiyan ang unipormeng suot ko.”
Tumayo si Manny, lumapit sa kanya, at pinatayo siya. “Huwag kang lumuhod,” sabi ni Manny sa boses na seryoso pero hindi galit. “Sa Diyos lang tayo lumuluhod. Nawalan ka ng trabaho, nawalan ka ng dangal, pero may pamilya ka pang binubuhay, ‘di ba?”
Tumango si Ricardo, tumutulo na ang luha. “Pero wala na pong tumatanggap sa akin, Sir.”
Inabutan siya ni Princess ng isang basong tubig. “Kaya ka namin pinapunta rito,” malumanay niyang sabi. “Gusto ng social media na sirain ka, pero hindi ‘yun ang gusto namin. Ang tunay na parusa ay hindi ang mawalan ng trabaho, kundi ang matutong magsilbi sa mga taong dating minamaliit mo.”
Naglapag si Manny ng isang papel sa mesa. Hindi ito kaso, kundi isang kontrata sa trabaho.
“Ito ay volunteer work na may allowance sa aming foundation,” sabi ni Manny. “Ang trabaho mo ay hindi mag-utos o manita. Ang trabaho mo ay magbuhat ng bigas, mag-abot ng gamot, at tumulong sa mga pinakamahihirap sa squatter’s area – yung mga taong walang pambili ng kahit tsinelas, lalo na ng business class ticket.”
Natulala si Ricardo sa kontrata.
“Ginamit mo ang kapangyarihan para manlamang,” dagdag ni Manny. “Ngayon, gamitin mo ang lakas mo para mag-angat ng iba. Kung gagawin mo ito ng anim na buwan nang walang reklamo, ako mismo ang gagawa ng recommendation letter para makahanap ka ng maayos na trabaho. Payag ka ba?”
Kinuha ni Ricardo ang papel, nanginginig ang kamay pero nabuhayan ng loob. “Gagawin ko po. Gagawin ko ang lahat para makabawi.”
Ang sumunod na anim na buwan ang pinakamahirap sa buhay ni Ricardo. Nagtrabaho siya sa ilalim ng matinding init, nagpasan ng mabibigat na sako, at nakisalamuha sa mga mahihirap na dati ay hindi man lang niya tinatapunan ng tingin. Pero sa bawat patak ng pawis, natutunan niya ang leksyon na hindi naituturo sa training: Ang Malasakit.
Nakita niya ang ngiti ng mga bata kapag naaabutan ng pagkain. Narinig niya ang taos-pusong pasasalamat ng mga lola. Unti-unti, nawala ang pait sa puso niya at napalitan ng pagpapakumbaba.
Sa huling araw ng ika-anim na buwan, bumisita sina Manny at Princess sa distribution area. Nakita nila si Ricardo na inaalalayan ang isang matandang babae sa pagkuha ng gamot, basang-basa ng pawis pero maaliwalas ang mukha.
Tinapik ni Manny ang balikat ng dating opisyal. “Iba ka na ngayon, Ricardo.”
Ngumiti si Ricardo, isang totoong ngiti na ngayon lang muling nakita. “Salamat po, Senator. Salamat, Princess. Hindi niyo lang ako binigyan ng trabaho, ibinalik niyo ang pagiging tao ko.”
Tumingin sa kanya si Princess at sinabing: “Ang dignidad ay wala sa suot na uniporme o sa pagsakay ng business class. Nasa paraan ‘yan ng pagtrato mo sa mga taong walang maibibigay sa’yo.”
Ang kuwento ng pagbangon ni Ricardo ay hindi na nag-viral gaya ng iskandalo sa airport. Pero para sa kanila, ito ang tunay na tagumpay.
Tinupad ni Manny ang pangako niya. Nakapasok si Ricardo bilang security guard sa isang maliit na paaralan. Doon, binabati niya ang bawat estudyante – mayaman man o mahirap, hatid ng kotse o naglalakad – nang may ngiti at mataas na respeto. Dahil alam na niya ang halaga ng kababaang-loob, at ang kapangyarihan ng pagpapatawad.
Aral: Ang hustisya ay hindi lang tungkol sa pagpaparusa sa nagkasala, kundi sa pagbibigay ng pagkakataon para itama ang mali. Kapag ang pagpapatawad ay ibinigay nang tama, kaya nitong baguhin ang isang kaaway para maging isang mabuting tao.
