Sa likod ng marilag ngunit mapanganib na kagandahan ng Bulkang Taal, isang istrukturang matagal nang kinalimutan ng panahon ang tahimik na nakatayo—isang abandonadong bahay na naging piping saksi sa bagsik ng kalikasan at ngayo’y sinasabing pinamumugaran ng mga hindi maipaliwanag na kababalaghan.

Ang kwentong ito ay hindi lamang tungkol sa isang gusali, kundi sa isang paglalakbay sa puso ng kadiliman upang alamin ang katotohanan sa mga sabi-sabing matagal nang bumabagabag sa mga lokal. Kamakailan, isang grupo ng matatapang na paranormal investigator, sa pangunguna ni Alas Toto ng batikang channel na Jhayzkee, ang naglakas-loob na pasukin ang lugar na ito, bitbit ang kanilang mga kagamitan at ang layuning bigyang-boses ang anumang misteryong nagtatago sa loob.

Ang bahay, na itinayo noong dekada ’70, ay dating nagsilbing isang marangyang “rest house” para sa pamilya ng isang kilalang negosyante. Ito ay isang lugar ng pahinga at paglilibang, isang kanlungan mula sa ingay ng siyudad, na may perpektong tanawin ng tanyag na bulkan. Ngunit ang kapayapaang ito ay hindi nagtagal. Nang muling magpakita ng galit ang Bulkang Taal makalipas ang ilang dekada, ang pamilyang nagmamay-ari nito ay napilitang lisanin ang lahat, iiwan ang bahay upang dahan-dahang lamunin ng kalikasan at ng mga alamat.

Mula noon, ang bahay ay naging sentro ng mga katatakutan. Ayon sa mga mangingisdang madalas maglayag malapit sa lugar, lalo na sa takip-silim, malinaw daw silang nakakarinig ng mga sigaw, iyak, at mga ingay na hindi kanais-nais—mga tunog na tila nagmumula sa walang laman na gusali. Ang mga kwentong ito ang nag-udyok sa grupo ni Alas Toto na alamin ang katotohanan.

Ang pagtahak patungo sa lokasyon ay isang pagsubok na mismo. Mula sa Maynila, kinailangan nilang bumyahe ng dalawang oras patungong Batangas. Ngunit hindi doon nagtatapos ang lahat. Kinailangan pa nilang pasukin ang isang liblib na daan, na nagtapos sa isang trail na kailangan nilang lakarin pababa sa gubat. Sa kanilang pagtaya, ang lalakarin nila ay nasa dalawa hanggang tatlong kilometro sa gitna ng kadiliman.

Pasado alas-siyete na ng gabi nang simulan nila ang mapanganib na pagbaba. Ang daan ay hindi lamang madilim; ito ay maputik, madulas, at sa ilang bahagi ay nasa gilid mismo ng isang matarik na bangin. Isang pagkakamali lang, ayon sa kanila, at sa ibaba na sila pupulutin. Habang sila ay naglalakad, ang tanging maririnig ay ang paghampas ng hangin, ang mga tunog ng gubat, at ang kanilang sariling mabibigat na paghinga.

Naramdaman nila ang pagod at ang kaba. “Problema namin ngayon pagpabalik namin,” pag-amin ng isa sa mga miyembro. “Patirik kasi, pababa pa lang medyo nakakapagod na eh.” Ang pawis ay literal na tumatagaktak sa kanilang mga katawan, patunay ng bigat ng kanilang paglalakbay.

Sa gitna ng kanilang paglalakad, isang kakaibang tanawin ang bumungad sa kanila: isang lumang balon. At sa loob nito, laking gulat nila, ay may isang buhay na pusa. Tila isang hindi pangkaraniwang tagpo, ngunit ayon sa mga lokal, ito na raw ang palatandaan na malapit na sila sa kanilang patutunguhan.

At tama nga sila. Ilang saglit pa, natanaw na nila ang anino ng abandonadong bahay sa gitna ng kadiliman. Nang marating nila ang mismong lugar, alas-7:45 na ng gabi. Halos isang oras silang naglakad sa delikadong trail. Basang-basa sa pawis at hingal, nagpasya muna silang magtayo ng base camp sa gilid ng Lawa ng Taal. Doon sila naghapunan, nagpalipas ng oras, at naghanda ng kanilang mga kagamitan—hinihintay ang tamang oras, ang hatinggabi, bago pasukin ang misteryosong bahay.

Pagsapit ng hatinggabi, ang narrator, na pinaniniwalaang si Jhayzkee, ay nagpasyang pumasok muna nang mag-isa. Ang kanyang kamera ang nagsilbing mata sa kung ano ang nasa loob. Ang unang bumungad sa kanya ay ang malawakang bandalismo. Ang mga pader ay puno ng mga sulat, ang mga bintana ay basag o ‘di kaya’y tuluyan nang ninakaw, pati na ang mga rehas na bakal.

Sa ilalim ng hagdan, isang dating bodega ang ngayo’y tambakan na lamang ng basura at mga kalat. Sa unang palapag, isang kwarto na may sahig na gawa sa marmol ang natagpuan, ngunit ito man ay hindi pinalagpas ng mga mang-aabuso. Ang kusina ay naroon pa, kasama ang lababo, ngunit napapaligiran na ng mga bubog at dumi. Ang mga kisame ay puno na ng lumot, at ang buong paligid ay may mabigat at kakaibang pakiramdam. “Medyo iba yung pakiramdam dito sa bahay na ‘to, guys,” ani ng narrator. “Lalo na ang tagal na nito na abandona… parang nakakamalikmata yung mga bintana dito, parang may mga dumadaan.”

Ang pag-akyat sa ikalawang palapag ay isa na namang hamon. Ang hagdan ay sira-sira na at halos wala nang matapakan. Sa pag-iingat, nakaakyat siya at natagpuan ang mas matinding pagkasira. Isang kwartong pa-letter L ang bumungad, wala nang kisame, basag ang mga bintana, at ang mga sahig na dating gawa sa magagandang “wooden puzzle tiles” ay halos natuklap at ninakaw na.

Mula roon ay natanaw niya ang isang malaking veranda o terrace, gawa rin sa marmol, ngunit wala na itong bubong at mga rehas. Sa likurang bahagi, isang malawak na balcony ang halos kainin na ng gubat. Ang mga bagoong at halaman ay tumubo na sa loob mismo ng balkonahe, pati na sa loob ng isang banyong naroroon. Isa pang kwarto ang kanyang pinasok, na may tagusan din sa balcony. Malinaw na ang bahay ay hindi lang inabandona, kundi talagang pinagnakawan. “Halatang ninakawan ‘tong bahay na ‘to,” sabi niya, “Pati yung mga plywood sa kisame, kinuha na rin.”

Ngunit ang pinaka-kakaiba ay nangyari habang siya ay naglilibot. Sinubukan niyang buksan ang kanyang EMF o Electromagnetic Field meter, isang aparato na ginagamit upang makaramdam ng mga pagbabago sa energy field na pinaniniwalaang senyales ng paranormal na presensya.

At doon, nagsimula ang lahat. Biglang pumitik ang EMF meter. Habang siya ay naglalakad sa ikalawang palapag, palakas nang palakas ang ilaw at tunog nito. Nang marating niya ang balcony na kinakain na ng gubat, ang aparato ay tila nabaliw. “Grabe pumipitik yung EMF natin dito, guys! Sobrang lakas ng frequency na nasasagap ng EMF dito na parang nasa harapan ko lang siya!”

Dahil sa matinding reading na ito, mabilis niyang tinawag ang kanyang mga kasama. Oras na para sa isang buong imbestigasyon.

Alas-3:37 na ng madaling araw. Ang buong grupo ay nagtipon sa balcony ng ikalawang palapag. Inilatag nila ang kanilang mga kagamitan: ang EMF meter, isang REM pod (isang aparato na umiilaw kapag may lumapit), at ang spirit box, isang radyo na mabilis na nag-i-scan ng mga istasyon, na pinaniniwalaang nagiging daan upang makapagsalita ang mga espiritu.

Nagsimula silang magtanong. “Kung meron man, kung meron ba kaming kasama ngayon, pwede mo bang lapitan yung EMF namin?”

Katahimikan. At bigla, isang malakas na ingay ang kanilang narinig. Isang kalabog, tila may kumakatok, na nanggagaling sa bubong. Nagkatinginan ang grupo. Nagtaka sila dahil walang anumang puno o sanga na malapit sa bubong na maaaring gumawa ng ganoong ingay.

Binalewala nila ito at nagpatuloy sa pagtatanong. “Pwede ka bang makipag-communicate sa amin?”

Maya-maya, isang boses ang narinig mula sa spirit box. Isang salita: “Babae.”

Natahimik ang grupo. Ang boses ay tila maliit. “Parang ano siya eh, parang duwende yata ‘to, parang ganun, maliit eh,” bulong ng isa sa kanila. Nagtanong silang muli, “Isa ka bang duwende?”

Ang sagot mula sa spirit box: “Oo.”

Nagpatuloy sila. “Nag-aalay kami ng kandila sa’yo. Nandito ka man, pwede ka bang magparamdam sa amin?”

Sa pagkakataong iyon, ang REM pod na nakalapag sa sahig ay biglang umilaw at tumunog. Isang malinaw na senyales na mayroong “lumapit” dito.

Muling may sumagot sa spirit box: “Oo.”

“Boses duwende, ‘no? Parang maliit na boses,” komento muli ng investigator.

Sinubukan nilang kumpirmahin. “Isa ka bang bata?” tanong nila. Sa eksaktong sandaling iyon, ang EMF meter na tahimik kanina ay biglang pumalo at umilaw.

“Pumapalo oh! Ha!” gulat nilang sabi.

Nagtanong ulit sila. “Kung isa kang babae, pwede mo bang pailawin ‘yan hanggang dilaw?”

Agad-agad, ang ilaw ng EMF meter ay umabot sa dilaw. “Uy! Babae! O, bata, bata ka ba?”

Lalo silang nag-usisa. “Isa kang batang babae dito?”

Ang konklusyon ng grupo: isang “batang babae” ang kanilang kausap. Sinubukan nilang tanungin ang pangalan nito. “Anong pangalan mo?”

Ngunit pagkatapos noon, ang mga malinaw na sagot ay biglang natigil. Ang mga aparato ay nanahimik. Sinubukan pa nilang kausapin ang entity. “Yun lang ba yung kaya mo? Hindi mo na ba kayang pailawin ‘yan? Galawin mo ‘yan. Paabutin mo hanggang kulay dilaw.” Ngunit tanging mahinang pag-ilaw na lamang ang kanilang nakukuha.

Dahil wala nang malinaw na komunikasyon, nagpasya ang grupo na itigil na ang imbestigasyon. Ang karanasan ay malinaw na tumatak sa kanila.

Habang nagliligpit, kanilang pinag-usapan ang mga nangyari. Isang abandonadong bahay, isang mapanganib na paglalakbay, isang misteryosong kalabog sa bubong, at ang pinaka-kamangha-mangha sa lahat—isang serye ng mga tugon mula sa kanilang mga kagamitan na tila nagpapatunay na mayroon ngang isang “batang babae” na nananatili sa lugar.

Umalis sila sa bahay na iyon dala ang isang karanasang hindi malilimutan. Ang bahay sa paanan ng Taal ay mananatiling isang misteryo, isang paalala na may mga kwentong hindi pa natatapos at mga lihim na tanging ang bulkan at ang mga pader ng abandonadong gusaling ito ang nakakaalam. Ano nga ba ang kwento ng “batang babae” na ito? Isa ba siyang ligaw na kaluluwa na na-trap sa lugar, o isang elemento na matagal nang nagbabantay dito? Ito ay mga tanong na marahil ay mananatiling walang sagot.