Sa isang tahimik na pamayanan, ang buhay ng magkasintahang George at Zoe ay biglang nagulo na parang isang pelikula—puno ng misteryo, pagdududa, at isang rebelasyon na hindi inaasahan ng sinuman. Ang lahat ay nagsimula sa isang simpleng pakiusap: ang pansamantalang pag-aalaga sa isang aso.

Ang aso ay si Rex, isang matikas ngunit matandang Doberman. Si Rex ay pagmamay-ari ni Cory, ang matalik na kaibigan ni George, na kinailangang umalis para sa isang work trip sa ibang bansa. Dahil sa isang biglaang family emergency ng dati niyang dog-sitter, wala nang ibang mapag-iwanan si Cory kundi sa kanyang kaibigan.

“Dating police dog ‘yan,” paliwanag ni Cory kay George at Zoe. “Kaya sanay na ‘yan. Poprotektahan pa kayo niyan.”

Sa unang mga araw, si Rex ay ang perpektong bisita. Kalmado, masunurin, at tila isang marangal na ginoo. Ngunit ang kapayapaan ay hindi nagtagal. Unti-unting napansin ni George ang isang kakaibang pag-uugali mula kay Rex, isang bagay na nakatuon lamang sa kanyang nobyang si Zoe.

Hindi nilulubayan ni Rex si Zoe.

Saan man magpunta si Zoe sa loob ng bahay, nakabuntot si Rex. Kung uupo si Zoe sa sofa, agad itong tatalon at didikit sa kanya. Sa simula, inakala nilang ito ay paglalambing lamang ng aso na naninibago sa lugar. Ngunit ang pagiging “protective” ni Rex ay nagsimulang maging agresibo at nakakabahala. May mga pagkakataong tila tinutulak ni Rex si Zoe, o hinaharangan ang kanyang daan.

Ang pagdududa ni George ay nagsimulang sumibol. Bakit ganito ang kilos ng aso?

Ang maliit na binhi ng pagdududa ay agad na nadiligan nang isang umaga, naiwan ni Zoe ang kanyang cellphone sa kusina habang naghahanda sila ng almusal. Isang mensahe ang pumasok. Labag man sa kanyang kalooban na pakialaman ang privacy ng nobya, itinulak siya ng kuryosidad.

Ang mensahe ay mula sa isang hindi rehistradong numero. Ngunit ang mas nakakuha ng kanyang atensyon ay ang huling reply ni Zoe: “Hindi ito pwedeng malaman ni George. pero sasabihin ko naman sa kanya eh kapag tama na ang panahon.”

Ano ang hindi niya pwedeng malaman?

Mula sa puntong iyon, ang isipan ni George ay naging isang kulungan ng mga teorya. Ang bawat kilos ni Zoe ay binibigyan niya ng kahulugan. Ang bawat pag-iwas ng tingin ni Zoe ay tinitimbang niya bilang paglilihim.

Nagsimula na ring mapansin ni George na madalas tumatakas si Zoe sa kalagitnaan ng gabi. Sasabihin nitong bibili lang sa convenience store o magpapahangin, ngunit ang mga pag-alis na ito ay nagiging mas madalas at mas matagal.

At habang lumalaki ang pagdududa ni George, lumalala rin ang inaasal ni Rex.

Isang araw, habang nagbibihis si Zoe sa kanilang kwarto, biglang pumasok si Rex. Bago pa man makakilos si Zoe, umangil ang aso, tumalon, at dinaganan siya sa kama. Si Rex ay isang malaking Doberman; ang kanyang bigat ay sapat na para hindi makagalaw si Zoe. Nagpanic ang babae. Sumigaw siya nang malakas, umiiyak at humihingi ng tulong.

Mabilis na tumakbo si George at nakita ang eksena. Agad niyang hinila si Rex palayo kay Zoe at ikinulong sa labas ng kwarto.

“Pabalikin mo na ‘yang kaibigan mo!” sigaw ni Zoe habang nanginginig sa takot. “Hindi na pwedeng mag-stay dito ang asong ‘yan!”

Sinubukan ni George na tawagan si Cory, ngunit naalala niyang nabanggit nitong mawawalan ito ng signal sa lugar na pupuntahan. Sila ay na-trap. Kailangan nilang magtiis, ngunit si George ay may ibang plano. Para sa kanya, ang mga piraso ng palaisipan ay nagsisimulang magkabit-kabit.

Naalala niya ang sinabi ni Cory: si Rex ay isang police dog na nagtrabaho sa airport.

“Drug-sniffing dog,” bulong ni George sa sarili.

Ang teorya ay nabuo sa kanyang isip: Si Zoe ay sangkot sa ilegal na droga. Ang kakaibang kilos ni Rex ay hindi proteksyon, kundi isang reaksyon sa naamoy nitong droga kay Zoe. Ang mga palihim na pag-alis sa gabi? Mga meet-up. Ang sekretong text message? Tungkol sa transaksyon.

Determinado si George na kumpirmahin ang kanyang hinala. Isang gabi, nang muling umalis si Zoe, sinundan niya ito. Dinala ni George si Rex sa sasakyan. Nakita niyang huminto si Zoe sa isang gas station, bumaba, at may kinatagpong isang tao sa madilim na sulok. Hindi niya maaninag kung sino, ngunit sapat na iyon para kumpirmahin ang kanyang hinala.

Ang sitwasyon ay sumabog makalipas ang ilang araw.

Nakarinig si George ng isang malakas na tawag. Isang lalaki na may pamilyar na boses ang nagbanta: “Kung ano man mga binabalak mong gawin, itigil mo na kung ayaw mong magkaletse-letse ang lahat.”

Kinabukasan, habang nag-aaway sila ni Zoe tungkol sa nasirang sofa na kinagat ni Rex, isang malakas na katok ang yumanig sa kanilang pinto. Si Rex ay nag-amok. Tumahol ito nang walang tigil, nagwawala sa harap ng pinto, handang umatake.

Nang silipin ni George ang doorbell camera, nakita niya ang isang estrangherong lalaki, nakaitim, at agresibong kumakatok.

“Hanap ko si Zoe!” sigaw ng lalaki.

Para kay George, ito na ang katapusan. Ang drug dealer, ang banta sa telepono, ang lalaki sa pinto—lahat ay konektado. Ang buhay nila ay nasa panganib.

“Zoe, umakyat ka sa taas!” utos ni George, bago niya kinuha ang kanyang telepono at ginawa ang pinakadesperadong desisyon. Tumawag siya sa pulis.

Nang dumating ang mga pulis, ang misteryosong lalaki ay wala na. Ngunit hindi iyon ang pangunahing dahilan ni George. Ito na ang pagkakataon niyang ibunyag ang lahat. Pinababa niya si Zoe, na halatang naguguluhan kung bakit may mga pulis sa kanilang sala.

Sa harap ng dalawang unipormadong opisyal, nagsalita si George.

“Officer, tumawag po ako dahil sa kanya,” sabi ni George, sabay turo kay Zoe.

Kitang-kita ang gulat sa mukha ni Zoe. “George, anong nangyayari? Nasaan na ‘yung lalaki?”

“Hindi siya ang dahilan kung bakit sila nandito, Zoe,” mariing sabi ni George. “Nandito sila dahil sa’yo. Alam ko na ang lahat. Alam kong si Rex ay isang drug detection dog, at kaya siya nagkakaganyan ay dahil may naamoy siya sa’yo!”

Patuloy si George, inilabas ang lahat ng kanyang “ebidensya.”

“Nakita ko ang text mo, Zoe! Ang palihim mong pag-alis! Sinundan kita sa gas station! Sino ang kinakatagpo mo? Anong droga ang tinatago mo sa akin?”

Ang mga pulis ay napatingin kay Zoe, naghihintay ng paliwanag. Si Rex naman ay lumapit kay Zoe, hindi sa paraang agresibo, kundi sa paraang mapag-aruga. Umupo ito sa tabi niya.

Si Zoe, na kanina ay naguguluhan, ngayon ay puno ng galit at sakit. Tinitigan niya si George, hindi makapaniwala sa akusasyon.

“Gusto mong malaman ang katotohanan, George?” sabi ni Zoe, ang boses ay nanginginig sa pinaghalong emosyon. “Sige, sasabihin ko sa’yo.”

Huminga siya nang malalim. “Akala mo ba ikaw lang ang marunong mag-research? Nagbasa rin ako. Nalaman ko na ang ilang mga aso, lalo na ang mga dating police dog, ay may kakayahang maka-detect ng… pagbabago sa hormones.”

Napatingin si George sa mga pulis, hindi maintindihan.

“Oo, George,” patuloy ni Zoe, habang nagsisimulang tumulo ang kanyang luha. “Kaya ako palihim na umaalis, ay dahil pumunta ako sa gas station. Bumili ako ng pregnancy test.”

Ang buong kwarto ay nabalot ng katahimikan.

“Tama ka, may ayaw akong ipaalam sa’yo. Dahil buntis ako, George! Buntis ako!”

“Natakot akong sabihin sa’yo kaagad,” humagulgol si Zoe. “Dahil sa pamilya ko, may history kami ng pagkalaglag sa mga unang linggo. Gusto ko lang sanang makasiguro na ligtas ang baby bago kita sorpresahin. Pero wala, inunahan mo ako ng ganito!”

Ang akala ni George na drug deal sa gas station ay ang pagbili lamang ni Zoe ng pregnancy test. Ang sekretong text message ay ang pag-uusap nila ng kanyang ina tungkol sa kanyang pag-aalala.

At si Rex? Hindi droga ang naamoy niya. Naaamoy niya ang pagbabago sa katawan ni Zoe. Ang pagiging “agresibo” niya ay purong proteksyon. Ang pagdag-an niya kay Zoe sa kama ay ang paraan ng aso para sabihing, “Magpahinga ka.” Ang pagpatong ng ulo niya sa tiyan ni Zoe ay ang kanyang paraan ng pagbabantay sa bagong buhay sa loob nito.

Ang mga pulis, na napagtantong sila ay nasangkot sa isang matinding domestic misunderstanding, ay napakamot na lamang sa ulo at nagpaalam.

Naiwan si George, nakatayo sa gitna ng sala, habang ang bigat ng kanyang pagkakamali ay bumagsak sa kanya. Ang kanyang paranoia, na pinalala ng isang matalinong aso, ay sumira sa tiwala ng babaeng mahal niya, sa mismong sandali na dapat sana ay nagdiriwang sila.

Si Rex, ang Doberman na nagsimula ng lahat, ay lumapit kay Zoe at marahang dinilaan ang kanyang kamay, na tila nagsasabing, “Sinabi ko na sa’yo.” Ang pag-aayos ng relasyon nina George at Zoe ay mangangailangan ng mahabang panahon, ngunit isang bagay ang sigurado: ang kanilang unang “anak” ay isang aso na unang nakaalam ng lahat.