ITINANGGI AKO NG GIRL FRIEND KO SA HARAP NG MARAMING TAO AT SA HARAP NG ISANG GWAPO

Ako si Rico, sir McCoy. 17 years old, estudyante sa senior high school. May karanasang masasabi kong isang aral tungkol sa pag-ibig. Simple lang naman ako, hindi gwapo, pero maayos at totoo sa nararamdaman ko. May girlfriend ako noon, si Jane, isa sa mga kilalang maganda sa school. Hindi ako makapaniwala noong sinagot niya ako, kaya pinangako ko sa sarili ko na aalagaan ko siya, kahit anong mangyari.

Noong araw ng Nutrition Month celebration, punong-puno ng saya at ingay ang buong gymnasium. May mga palaro, sayawan, kantahan, at mga bisitang galing sa ibang school. Isa sa kanila, isang lalaki na gwapo, matangkad, maputi, parang artistang galing TV. Halos lahat ng babae sa amin, napapasigaw kapag siya ang nagsasalita.

Tahimik lang akong nakaupo habang nakatingin kay Jane na nakaupo sa unahan. Nakaayos siya ng maayos, suot ang uniporme, at kita ko kung gaano siya kaganda sa paningin ko. Maya-maya, tinawag ng host ang pangalan niya.

“Can we invite this beautiful girl to join us here on stage? Miss, ikaw po, yes you!”

Lahat ng mga mata, napunta sa kanya.
Nagtawanan ang mga kaklase namin, nagtulakan, at tinukso siya.

“Uy Jane! Ayan na oh, kinikilig ka!”

Tumayo siya, nahihiya pero nakangiti, at umakyat sa stage. Pinatabi siya sa gwapong bisita. Noon pa lang, parang may kumurot na sa dibdib ko.

Habang nagsasalita ‘yung lalaki, pansin kong palaging nakatingin kay Jane. Tapos, bigla niyang inabot ang kamay nito. Nagtawanan at naghiyawan ang mga estudyante.

“Bagay kayo!” sigaw ng isa.

“May chemistry!” sabi ng isa pa.

Tumingin ako kay Jane, umaasang itatabig niya ang kamay niya o kaya tatawa lang para ipakitang may boyfriend na siya. Pero hindi, hinayaan niya lang hawakan ‘yung kamay niya. At higit pa doon, parang kinikilig pa siya.

Tapos tinanong siya ng host, “Miss Jane, may boyfriend ka na ba?”

Sandaling tumingin siya sa direksyon ko. Doon, umaasa akong maririnig ko mula sa kanya ang salitang, Meron, siya ‘nun. Pero hindi.
Ngumiti siya, sabay sabing, “Wala po.”

At doon, parang gumuho lahat.
Naghiyawan ang mga estudyante, nagsigawan ang mga kaklase, pati ‘yung ibang teacher ko natawa pa. Ang lahat ay masaya, maliban sa akin.

Hindi ko na tinapos ang program. Tumayo ako, tahimik, at pumasok sa loob ng classroom. Umupo ako sa dulo, nakatingin lang sa lamesa. Sa labas, naririnig ko pa rin ang sigawan, tawanan, at kilig ng mga tao habang magkasama sila sa stage.

Ang sakit. Hindi dahil itinanggi niya ako sa harap ng lahat, kundi dahil nakita ko kung gaano siya naging masaya habang ginagawa iyon.

Pagkatapos ng program, dumating siya sa classroom. Tahimik siyang lumapit sa akin.

“Rico…” tawag niya. Hindi ako tumingin agad.

“Pasensiya ka na ha, hindi ko naman sinasadya. Nahihiya kasi ako kanina, ayokong pagtawanan.”

Hinawakan ko siya sa balikat at mahinahong tumingin sa mga mata niya.

“Wala ‘yon, Jane. Ayos lang. Malaya kang maghanap ng magugustuhan mo. Hindi naman kita asawa para itali ka sa akin. Kung hindi ako sapat para sa’yo, okay lang. Basta masaya ka. Sa mga nakikita ko kanina at narinig ko mula sa’yo habang magkahawak ang kamay ninyo ng lalaking ‘yun, sapat nang malaman ko na hindi ako naging sapat sa’yo.”

Gusto pa niyang magsalita, pero hindi ko na siya hinintay.
Lumabas ako ng room at naglakad papalayo. Hindi ako umiyak.
Dahil napagtanto ko na ang mga babaeng kayang itanggi ka sa harap ng lahat ay hindi karapat-dapat iyakan.

Huwag mong ipaglaban ang taong kayang itanggi ka sa harap ng madla.
Ang tunay na pagmamahal ay hindi nahihiya. Hindi nito kinakailangang itago o ikaila.

Kung kaya ka niyang tanggihan sa harap ng maraming tao, ibig sabihin, hindi ka niya ipinagmamalaki sa puso niya.

Kaya sa halip na masaktan, pasalamatan mo siya. Dahil tinuruan ka niyang piliin ang sarili mo at hintayin ‘yung taong ipagmamalaki ka, hindi lang sa harap ng tao, kundi sa buong mundo.