Isang malamig na hapon ng Oktubre 13, 2023, ang karaniwang katahimikan sa pampang ng makasaysayang Ilog Sông Hồng (Red River) sa lugar ng Bat Trang, Gia Lam, Hanoi, ay binasag ng isang karumal-dumal na pagkakatuklas. Ang mga lokal na mangingisda, na umaasang makakahuli ng kanilang pang-araw-araw na ikabubuhay, ay natigilan nang matagpuan ang mga bahagi ng katawan ng tao na palutang-lutang malapit sa pampang. Ang eksenang ito, na tila hinugot sa isang madilim na pelikula, ang naging simula ng pagbubunyag ng isa sa mga pinaka-brutal at nakagigimbal na krimen sa Hanoi kamakailan.

Ang mga awtoridad ay agad na rumesponde. Ang lugar ay mabilis na kinordonan. Sa pagdating ng mga puwersa ng pulisya mula sa lungsod hanggang sa lokal na antas, ang lawak ng kalupitan ay unti-unting nabuksan. Natagpuan ang dalawang binti at isang bahagi ng ulo. Agad na naintindihan ng mga imbestigador na hindi ito isang simpleng kaso; ito ay isang kalkulado at malupit na pagpatay.

Habang masusing sinisiyasat ng technical-forensic team ang mabuhangin at mabatong pampang, isang bagay ang pumukaw sa kanilang atensyon: isang tumpok ng mga bato na inayos sa isang partikular na paraan, na may mga bakas ng sariwang semento na ibinuhos sa ibabaw nito. Isang masangsang na amoy ng pagkabulok ang nagmumula rito, kasama ang maitim na likidong tumatagas. Nang may matinding pag-iingat na buksan ng mga awtoridad ang tumpok, tumambad sa kanila ang isang mas nakakakilabot na tanawin: ang katawan ng biktima, na binalot sa isang kumot, ay sadyang ibinaon at tinangkang isemento upang itago.

Ang unang hamon para sa mga imbestigador ay ang pagkakakilanlan ng biktima. Walang anumang pagkakakilanlan na natagpuan sa lugar. Ang katawan, na nasa matinding estado na ng agnas at sadyang pinutol-putol, ay nagpahirap sa proseso. Ngunit sa pamamagitan ng masusing pagsusuri, kabilang ang DNA at fingerprint analysis, isang pangalan ang lumabas: Si Ms. Mia Cruz, isang 17-taong-gulang na dalagita mula sa distrito ng Ba Dinh, Hanoi. Ang balita ay lalong naging kagimbal-gimbal nang malaman ng publiko na si Mia ay hindi lamang isang ordinaryong tinedyer; siya ay isang “Pangalawang pwesto,” o runner-up sa isang beauty pageant, isang dalagang may angking ganda at puno ng pangarap.

Mula sa pagkakakilanlan ng biktima, ang imbestigasyon ay kumilos nang mabilis na parang kidlat. Sino ang huling kasama ni Mia? Saan siya huling nakita? Ang mga tanong na ito ang nagdala sa mga pulis sa isang modernong condominium sa distrito ng Gia Lam, humigit-kumulang limang kilometro mula sa lugar kung saan natagpuan ang kanyang labi.

Dito, ang mga piraso ng puzzle ay nagsimulang magkabit-kabit.

Ang CCTV footage mula sa condominium, na kuha noong hapon ng Oktubre 10—tatlong araw bago matagpuan ang katawan—ay nagpakita kay Mia na pumapasok sa gusali kasama ang isang lalaki. Ang dalawa ay umakyat patungo sa isang partikular na apartment unit. Ngunit ang nakapangingilabot na bahagi ay ito: si Mia ay hindi na muling nakitang lumabas ng apartment na iyon.

Ang lalaking kasama niya, gayunpaman, ay nakita sa CCTV pagkalipas ng ilang oras. Ngunit sa pagkakataong ito, mag-isa na lamang siya at may bitbit na isang malaking puting styrofoam box . Ang parehong lalaki ay na-trace na naglakbay mula sa condominium patungo sa eksaktong lokasyon sa pampang ng Ilog Sông Hồng kung saan natagpuan ang mga labi ni Mia. Nang siya ay bumalik sa condominium, ang styrofoam box ay wala na siyang dala.

Ang may-ari ng apartment at ang lalaki sa CCTV ay mabilis na natukoy: si Carlos Reyes, 38 taong gulang, tubong Ilocos Norte. Si Carlos ay may-ari ng apartment at doon naninirahan. Agad siyang naging pangunahing suspek sa krimen.

Isang utos ng paghahalughog sa apartment ni Carlos ang agad na isinagawa. Sa loob ng pinaghihinalaang pinangyarihan ng krimen, partikular sa silid-tulugan at banyo, natagpuan ng mga forensic expert ang mga bakas ng dugo. Kahit na halatang may ginawang pagtatangkang linisin ang lugar, ang mga bakas ay hindi naitago. Ang mga sample ng dugo ay kinuha at mabilis na isinailalim sa DNA testing. Ang resulta ay tumugma: ang dugo ay nagmula kay Mia.

Ang apartment, na dapat sana ay isang ligtas na tirahan, ang naging tahimik na saksi sa kanyang huling mga sandali. Ayon sa pagsusuri ng mga awtopsiya, si Mia ay namatay dahil sa matinding pagkawala ng dugo mula sa maraming saksak sa dibdib. Ang kalupitan ay hindi nagtapos doon; ang kanyang katawan ay walang-awang pinutol-putol upang maitago ang ebidensya.

Habang ang mga ebidensya ay tumitibay laban kay Carlos, natuklasan ng mga awtoridad na siya ay tumakas. Matapos malaman na ang krimen ay natuklasan na, si Carlos ay hindi nag-aksaya ng oras. Umupa siya ng motorsiklo, nagtungo sa isang terminal ng bus, at sumakay patungo sa kanyang bayan sa Ilocos Norte, sa pag-aakalang makakatakas siya sa batas.

Ngunit ang puwersa ng Hanoi City Police, sa pakikipagtulungan ng mga awtoridad sa Ilocos Norte, ay mas mabilis. Sa loob lamang ng 24 na oras mula nang magsimula ang imbestigasyon—isang kahanga-hangang bilis para sa isang kumplikadong kaso ng pagpatay—natunton si Carlos Reyes sa kanyang pinagtataguan sa Ilocos Norte noong gabi ng Oktubre 14.

Ang pag-aresto ay hindi naging madali. Nang mapagtanto ni Carlos na siya ay napapaligiran na at wala nang matatakasan, sa isang desperadong pagtatangka na iwasan ang responsibilidad, kumuha siya ng isang matalim na bagay at sinaksak ang kanyang sarili. Sinubukan niyang magpakamatay. Gayunpaman, ang mga operatiba ng pulisya ay handa. Mabilis siyang napigilan, naagapan, at dinala sa ospital para sa agarang medikal na atensyon habang nasa ilalim ng mahigpit na pagbabantay.

Nang siya ay nasa kustodiya na ng pulisya, si Carlos Reyes ay umamin sa kanyang karumal-dumal na kasalanan.

Ayon sa kanyang salaysay, nagkita sila ni Mia noong hapon ng Oktubre 10 at magkasamang nagtungo sa kanyang apartment matapos kumain. Sa loob ng apartment, isang “tunggalian” o hindi pagkakaunawaan ang sumiklab sa pagitan nilang dalawa. Ang alitang ito ay mabilis na nauwi sa isang marahas na komprontasyon, kung saan pinagsasaksak ni Carlos si Mia hanggang sa ito ay mawalan ng buhay.

Sa pagharap sa isang sitwasyong hindi niya na makontrol, si Carlos ay nag-isip ng paraan upang itago ang kanyang krimen. Ginawa niya ang hindi maisip: pinutol-putol niya ang katawan ng biktima. Kumuha siya ng isang malaking styrofoam box, inilagay ang mga bahagi ng katawan sa loob, at tumawag ng taxi. Iniutos niya sa driver na dalhin siya sa lugar ng Miu Ban sa Bat Trang. Doon, sa kadiliman ng gabi, itinapon niya ang mga bahagi ng katawan sa ilog at ibinaon ang pinaka-katawan sa pampang, tinabunan ito ng mga bato at binuhusan ng semento na kanyang inihanda.

Sinabi rin ni Carlos na tatlong beses siyang bumalik sa lugar ng krimen sa mga sumunod na araw. Ito ay upang tiyakin na ang kanyang itinagong ebidensya ay hindi matutuklasan, at upang subukang mas takpan pa ang mga bakas. Itinapon din niya ang mga personal na gamit ni Mia, kabilang ang kanyang telepono at bag, sa iba’t ibang lugar.

Nang tanungin tungkol sa kanyang nararamdaman, sinabi ni Carlos na “nangyari ang lahat nang napakabilis” at hindi niya naisip ang mga kahihinatnan ng kanyang mga ginawa.

Ang mabilis na paglutas ng kasong ito ay isang testamento sa dedikasyon ng mga puwersa ng pulisya. Ang pinagsama-samang pagsisikap ng iba’t ibang yunit—mula sa mga imbestigador sa kalsada, sa forensic team, hanggang sa mga nag-aanalisa ng CCTV at data—ay nagbunga sa loob lamang ng isang araw. Ang tagumpay na ito ay hindi lamang nagdala ng hustisya para kay Mia at sa kanyang naulilang pamilya, ngunit nagsilbi rin bilang isang malinaw na babala sa mga nagbabalak gumawa ng krimen, na nagpapanumbalik ng pakiramdam ng seguridad at kaayusan sa kabisera.

Ang trahedya ni Mia ay isang malagim na paalala ng kadilimang maaaring magtago sa likod ng mga ordinaryong pinto ng apartment at sa mga taong ating pinagkakatiwalaan. Isang buhay na puno ng potensyal ang brutal na kinuha dahil sa isang saglit na galit at isang hindi pagkakaunawaan. Habang si Carlos Reyes ay nahaharap na ngayon sa batas para sa kanyang brutal na krimen, ang alaala ng 17-anyos na Pangalawang pwesto ay mananatiling isang sugat sa puso ng komunidad—isang tanong na hindi na masasagot kung ano sana ang kanyang hinaharap kung hindi ito pinutol nang buong lupit.