Sa mundong ating ginagalawan, kung saan ang social media ang nagsisilbing bintana sa buhay ng iba, madalas tayong nabubulag sa mga makikinang na larawan at masasayang video. Inakala ng milyon-milyong tagahanga na ang buhay ng sikat na vlogger na si Zeinab Harake at ng kanyang partner, ang rapper na si Skusta Clee (Daryl Ruiz), ay isang modernong fairytale. Ngunit sa likod ng mga camera, sa katahimikan ng kanilang tahanan, isang kuwento ng pighati, pagtataksil, at durog na puso ang unti-unting nabubuo—isang bangungot na mag-iiwan ng habambuhay na peklat.
Ang kanilang relasyon ay palaging pampubliko, isang on-and-off na saga na sinubaybayan ng marami. Ngunit nang isinilang ang kanilang unang anak na si Bia, umasa ang lahat na ito na ang simula ng isang matatag at masayang pamilya. Ngunit ang pag-asa ay mabilis na naglaho. Sa isang emosyonal at matapang na pagbubunyag sa panayam ni Toni Gonzaga, ibinahagi ni Zeinab ang mapait na katotohanang matagal niyang kinimkim. Ang mga ngiti sa kanyang mga vlog ay naging maskara na pala para itago ang luhang dumadaloy tuwing gabi.
Ang simula ng kanilang pagkasira ay nagsimula noong Enero, isang panahon kung kailan dapat ay puno ng pag-asa dahil ipinagbubuntis ni Zeinab ang kanilang ikalawang anak, isang batang lalaki na papangalanan sana nilang Moon. Subalit, ang pagbubuntis na ito ay naging maselan at puno ng pagsubok. Habang kailangan niya ng suporta at pag-aalaga, tila lalong lumalayo ang loob ni Skusta Clee.
“Talagang dumating sa point na nagmamakaawa ako sa kaniya. Alam niyang buntis ako kay Moon,” emosyonal na paglalahad ni Zeinab. “Nagmamakaawa ako na huwag niya akong iiwan kasi lagi niya akong iniiwan sa bahay. Inaaway niya ako nang ‘di ko alam kung bakit. Buntis ako nito. ‘Yun pala, may something na nangyayari.”
Ang mga salitang iyon ay tumagos sa puso ng bawat nakarinig. Isang babaeng nasa pinaka-delikadong yugto ng kanyang buhay, nagmamakaawa para sa pagmamahal at atensyon mula sa taong pinangakuan niya ng habambuhay. Ngunit ang kanyang mga pakiusap ay tila mga bulong na lamang sa hangin. Sa pagtatapos ng Marso, tuluyan nang umalis si Skusta Clee sa kanilang tahanan, iniwan si Zeinab na mag-isang hinaharap ang pisikal at emosyonal na pasanin.
Ang pagdududa ay laging naroon, ngunit ang katotohanan ay mas masakit pa sa kanyang inaakala. Isang araw, sa hindi inaasahang pagkakataon, nabuksan niya ang laptop ni Skusta Clee. Doon, sa digital na sulok ng kanilang buhay, natuklasan niya ang kataksilan. Malinaw sa mga mensahe na mayroon itong ibang babae na inaalok na makipagkita. Gumuho ang mundo ni Zeinab. Ang lalaking ama ng kanyang mga anak ay may ibang pinaglalaanan ng panahon at pagtingin.
Nang kanyang kinumpronta, ang una nitong reaksyon ay pagtanggi. “Sabi ko sa kanya, aminin na niya lahat. Nagsabi siya na, ‘mamatay man si mama ko, mamatay ka man, mamatay man si Bia, wala talaga,’” pag-alala ni Zeinab. Isang panunumpa na nagpapakita kung gaano kalalim ang kasinungalingan—handang isugal ang buhay ng mga pinakamamahal na tao para lamang pagtakpan ang kasalanan.
Ngunit hindi nagtagal ang pagtatakip. Makalipas ang ilang araw, umamin din si Skusta Clee. Inilarawan ni Zeinab ang pag-amin na iyon bilang “brutal”—isang walang-awang paglalatag ng katotohanan na parang mga punyal na tumusok sa kanyang puso. “Mula January, buntis ako, alam niya from the start, niloloko niya ako, kami ng anak niya.”
Ang sakit ay hindi lamang emosyonal. Ang stress at pighati ay nagkaroon ng matinding epekto sa kanyang maselang pagbubuntis. Noong Abril, sa gitna ng lahat ng kaguluhan, isang trahedya ang yumanig sa buhay ni Zeinab. Nakunan siya. Pumanaw ang kanilang munting anghel, si Moon, bago pa man niya masilayan ang mundo. Ang sakit ng pagtataksil ay pinatungan pa ng sakit ng pagkawala ng isang anak.
Ang pinakamasakit na dahilan na ibinigay sa kanya? “Ang dahilan niya sa lahat, ‘Nagbago kasi ‘yan si Zeinab mula nu’ng nagka-anak kami. Hindi siya ‘yung Zeinab ko noon,’” sabi ni Zeinab. Isang paratang na sinagot niya ng may dignidad: “Kaya naman ako nagbago, pinili ko magpaka-asawa, magpaka-nanay.” Isinantabi niya ang sariling kaligayahan at pagiging dalaga para maging isang ina at asawa, ngunit ito pa ang naging dahilan para siya ay iwan at lokohin.
Sa kabila ng lahat, nananatiling matatag si Zeinab para sa kanyang anak na si Bia. Ipinakita niya sa buong mundo na ang pagiging ina ay isang sagradong tungkulin na hindi matitinag ng anumang sakit o pagsubok. Pinili niyang bumangon mula sa abo ng kanilang nasirang relasyon, hindi para sa sarili niya lamang, kundi para sa batang nagbibigay sa kanya ng lakas para magpatuloy.
Ang kuwento ni Zeinab Harake ay isang malakas na paalala na ang social media ay isang ilusyon. Sa likod ng bawat perpektong larawan ay maaaring mayroong pusong umiiyak. Ang kanyang paglalantad ay hindi lamang isang simpleng tsismis; ito ay isang sigaw ng isang babaeng nasaktan, isang inang nawalan, at isang indibidwal na piniling huwag manatili sa dilim ng panloloko. Ito ay isang kuwento ng katapangan—ang katapangang harapin ang katotohanan, gaano man ito kapait, at ang katapangang piliin ang sarili at ang kapakanan ng anak higit sa lahat. Sa kanyang pagbangon, nagbigay siya ng inspirasyon sa marami na posible ang buhay pagkatapos ng matinding kabiguan.
