ANG ANINO NA LAGING SUNOD NANG SUNOD SA PINSAN KO.

Ako si Renz, may pinsan ako si Paulo. Magkasama kaming lumaki dito sa bayan namin sa Quezon. Simula pagkabata, lagi kaming magkasabay sa lahat, laro, gala, kwentuhan, pati mga kalokohan. Pero habang tumatanda kami, napansin kong nag-iba si Paulo. Tahimik na siya, malalim ang iniisip, at madalas parang may kinakatakutan.

Noong una, inakala naming stress lang siya. Pero isang gabi, habang nag-iinuman kami ng barkada, bigla siyang tumayo at tinignan ang madilim na bahagi ng kalsada. Nanginginig yung kamay niya habang sinasabi,

“Nakikita n’yo ba ‘yan? ‘Yung anino sa may puno, Kanina pa ‘yan nakasunod sa akin.”

Sabay itinuro niya ang parte ng kalsadang wala namang tao. Napatawa lang kami, kasi wala naman talaga kaming nakita. Akala namin lasing lang siya o baka trip lang. Pero mula noon, naging madalas na niyang banggitin ‘yung “anino” na sumusunod daw sa kanya, kahit sa liwanag, kahit sa kwarto at kahit sa panaginip niya.

Araw-araw lumalala siya. Hindi na pumapasok sa trabaho, at madalas nakatingin lang sa kawalan. Minsan, habang kumakain kami, bigla siyang nagtanong ng malamig na tono,

“Renz, kung susunduin ka na ba ng anino mo, lalaban ka ba?”

Hindi ko alam kung anong ibig niyang sabihin. Napalunok lang ako. Hindi ko alam kung tatawa o matatakot ako.

Pagkalipas ng ilang linggo, nag-away sila ng tatay niya. Sobrang init ng ulo ni tito noon. Sumigaw si Paulo, sabay labas ng bahay habang umiiyak. Sinundan ko pa nga sana, pero sinabihan akong hayaan na lang daw muna siya.

Lumipas ang tatlong oras, hindi siya umuwi. Madaling araw na nang mapansin kong bukas ang ilaw sa lumang bahay malapit sa amin, yung bahay na matagal nang walang nakatira, at sinasabing may multo. Doon daw dati namatay yung mag-asawang nagb*gt! rin.

Naramdaman kong may mali. Kasama ko yung tatay niya nang puntahan namin. Pagsilip pa lang namin sa loob, sumalubong agad sa amin ang amoy ng alikabok, at ‘yung katahimikan na parang nilalamon ka. Nang itutok namin ang flashlight sa kisame, doon ko siya nakita.

Si Paulo, nakasabit sa kisami.
At sa baba niya, may itim na anino sa pader, kahit wala namang kahit anong liwanag sa direksyon na ‘yon.

Nang tanggalin namin ang katawan niya, napansin kong nakangiti siya, hindi normal na ngiti, kundi parang ngiti ng taong nakalaya sa matagal na takot. Sa tabi ng katawan niya, may papel. Nakalagay lang.

“Hindi ko na kayang labanan. Sinusundo na niya ako. Wala na siyang ibang gusto kundi ako.”

Pagkatapos noon, ilang gabi akong hindi makatulog. Sa tuwing ipipikit ko ang mata ko, parang nakikita ko yung aninong tinutukoy niya. Minsan, habang nasa kwarto ako, may maririnig akong kaluskos sa may sulok, at sa pader, may mahina pero malinaw na hugis ng anino, kahit patay ang ilaw.

Hindi ko alam kung totoo ba talaga ‘yung sinasabi ni Paulo, o epekto lang ng pagod at problema niya noon. Pero isang bagay ang natutunan ko.

Kapag ang isang tao ay nalulungkot, pagod, o problemado, doon lumalapit ang mga nilalang ng kadiliman.
Hindi sila basta multo. Minsan, sila ‘yung mga bulong na nagsasabing “tama na, tapusin mo na lang.”

Kaya kung may kakilala kang parang hirap na hirap na, kausapin mo. Yakapin mo. Wag mo silang iwan sa dilim, kasi baka may aninong nakamasid, naghihintay lang ng tamang oras para sunduin sila.

Hanggang ngayon, tuwing napapadaan ako sa lumang bahay, hindi ko kayang tumingin sa loob. Dahil sa bawat anino sa sulok, pakiramdam ko,
nandun pa rin si Paulo.
At may kasamang iba.

Hindi lahat ng laban ay nakikita ng mata. Minsan, ang pinakamatinding kaaway ng isang tao ay ‘yung tahimik na bumubulong sa isip niya, takot, kalungkutan, o mga “anino” ng sariling pagod. Kaya mahalaga ang pakikinig, pagdamay, at pagmamahal. Dahil minsan, isang yakap lang ang pagitan ng pag-asa at pagbagsak.