𝗦𝗶𝗻𝗶𝗿𝗮 𝗻𝗶 𝗣𝗮𝗽𝗮 𝗮𝗻𝗴 𝗽𝗶𝗻𝘁𝗼 𝗽𝗮𝗿𝗮 𝗺𝗮𝗸𝗮𝗽𝗮𝘀𝗼𝗸 𝘀𝗮 𝗸𝘂𝘄𝗮𝗿𝘁𝗼 𝗸𝗼

Ilang araw na akong hindi makatulog nang maayos. Parang may hindi tama sa mga kilos ni Papa nitong mga nakaraang linggo. Laging may kakaibang tingin sa kanyang mata, para bang may tinatago siya. Hindi ko alam kung anong nangyayari, pero tuwing mahuhuli ko siyang nakatingin sa akin, may kaba akong nararamdaman sa dibdib ko.

Pero hindi ko kayang mag-isip ng masama, tatay ko siya, ang nagpalaki sa akin. Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko—takot ba, o kung natatakot lang ako sa mga bagay na hindi ko kayang ipaliwanag.

Hanggang sa isang gabi, isang matinding tunog ang gumising sa akin.

Tok. Tok. Tok.

“Anak… pagbuksan mo si Papa,” ang boses ni Papa mula sa labas ng kwarto. Nanlumo ako, alas dos ng madaling araw. Bakit nandiyan siya?

“Anak, saglit lang… pagbuksan mo ako.”

Nanginginig ang tuhod ko habang papalapit sa pinto. Bawat hakbang, mas tumitindi ang kaba ko. Baka nga yung nararamdaman ko ay may katotohanan. Hindi ko alam kung tatakbo ba ako o maghihintay.

Bago ko mahawakan ang seradura ng pinto, narinig ko ang isang boses na hindi ko makalimutan. Isa itong boses na malamig at matalim—parang si Papa, pero hindi. “Buksan mo, anak. Huwag mo akong paghintayin.”

Lalong lumalim ang takot ko. Hindi iyon si Papa. Hindi ko alam kung anong klaseng nilalang ang nasa labas ng pinto. Nanginginig akong umatras at pumunta sa kama, hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko—magtatago ba ako? O maghihintay na lang?

Suddenly, narinig ko ang isang mahihinang tinig mula sa kabilang sulok ng kwarto. “Anak… wag kang maingay.”

Napalingon ako at nakita ko si Papa, nanginginig, at unti-unting umuupo, papalapit sa akin. “Dinig ko din siya,” bulong niya, “Huwag mong buksan ang pinto.”

Ang utak ko ay puno ng katanungan, hindi ko alam kung anong ibig niyang sabihin. At ang puso ko—naramdaman ko ang bawat kabog ng takot. Kung si Papa ko ay natatakot, ibig sabihin, may ibang tao o nilalang na gumagalaw sa paligid namin.

BANG!

Ang pinto ay nasipa, at halos mabali ang seradura.

“Buksan mo naaa…” ang boses na paos at magkahalong tinig. Isa’y parang si Papa, at ang isa’y parang mula sa ilalim ng lupa.

Napasigaw ako, ngunit mabilis akong tinakpan ni Papa ng kanyang kamay. “Shhh! Huwag kang lilingon sa pinto, anak. Huwag kang lalapit. Kahit anong mangyari, huwag.”

Ang paligid ay naging malamig, parang may kakaibang presensya sa loob ng kwarto. Ang ilaw sa kisame ay kumikislap, parang may ibang nilalang na nagmamasid sa amin.

“Matagal ko nang alam ito,” sabi ni Papa, ang mga labi niya ay nanginginig. “Simula pa noong bata ka, may sumusunod sa atin. Ginagaya ang boses ko. Kaya minsan, kapag tumitingin ako sa’yo, hindi ko alam kung ikaw pa ba ang anak ko, o siya na.”

Nag-freeze ako. Ang takot ay kumalat sa aking katawan.

BANG! CRACK!

May lamat na ang pinto.

“Anak, makinig ka,” sabi ni Papa, mahigpit ang hawak sa kamay ko. “Kapag nabasag ang pinto, tatakbo tayo palabas ng bintana. Huwag kang lalapit, kahit anong mangyari, kahit makita mo pa ang itsura ko. Sundan mo ako. Ako ang tatakbo sa kanan, siya sa kaliwa.”

BANG! Isang matinding sipa, at biglang bumukas ang pinto.

At doon ko nakita si Papa… at isa pang Papa na halos magkapareho.

Pareho ng mukha, pareho ng boses, pareho ng galak ng mata.

“Anak, halika na!” sabay nilang sigaw.

Nalaglag ang kumot ko, at ang takot ko ay hindi ko na kayang itago. Nahulog ang mga luha ko sa takot at kalituhan.

Alam ko na wala na akong oras. Pumili ako, ang mata ng isang Papa ay mapula, parang may apoy. Ang mata ng isa, lumuha, nanginginig.

Dahil sa takot, dali-dali kong kinuha ang kamay ng tunay kong Papa at sabay kaming tumalon sa bintana.

Habang bumabagsak kami sa malamig na damo, narinig ko ang isang sigaw mula sa loob ng kwarto—hindi na isang boses ng tao, kundi isang halakhak ng demonyo.

Epilogo:
Ang gabing iyon ay isang bangungot na ayokong balikan. Lumipat kami ng bahay, iniwan ang lahat ng gamit, at hindi na muling binuksan ang lumang kwarto.

Minsan, tuwing tahimik ang gabi, naririnig ko pa rin ang tatlong mabibigat na katok sa aking isipan.

Tok. Tok. Tok.

“Anak ko siya…” bulong ng alaala.

Sa mga gabing iyon, mas lalo kong pinapahalagahan ang bawat yakap ng tunay kong Papa—sapagkat alam ko na kung gaano katakot-takot mawalan ng katiyakan, at kung paano maging takot sa kung sino ang nasa kabila ng pinto.