Rochelle Pangilinan, itinanghal na Best Supporting Actress sa Cinemalaya para sa Child Number 82
Hindi maitago ni Rochelle Pangilinan ang pagkabigla at tuwa nang tawagin ang kanyang pangalan bilang nagwagi ng Best Performance of an Actress in a Supporting Role para sa Child Number 82 sa Cinemalaya 2025. Sa entabladong dati’y pinapanood lamang niya, maririnig ang kanyang pag-amin: hindi niya inasahang mangyayari ito—lalo’t unang salang niya sa Cinemalaya at unang pagkakataong masilayan mismo ang kabuuan ng pagpaparangal.
Binigyang-kahulugan ng hurado ang kanyang pagganap bilang “restrained yet searing”—isang inang kumakapit sa dignidad sa gitna ng pag-abandona at ilusyon, habang pinagmamasdan ang anak na humahabol sa alamat ng isang amang wala naman talagang naroon. Sa pagbasa ng parangal, iginiit na ang karakter na kanyang binuhay ay “sabayan ang hapdi ng pagkawala at ang tahimik na tibay ng pagbangon,” bagay na naging gabay sa mga manonood upang makita ang diwa ng buhay na lampas sa dialogo.
Sa kanyang talumpati, inilarawan ni Pangilinan ang halong pagkahumaling at pagkagulat: dumalo siya upang saksihan ang proseso ng parangal—hindi upang umasa ng tropeo. “Wala sa hinuha ko,” aniya, sapagkat batid niyang napakahuhusay ng mga nominado sa full-length category. Kaya nang marinig ang kanyang pangalan, nagpasya muna siyang siguruhing tama ang dinig—bago tuluyang pumatak ang katotohanang nanalo nga siya.
Hindi rin nakalimutan ng aktres na magbigay-galang sa mga haligi ng industriya. Pinuri niya si Irma Adlawan—isa sa kanyang tinitingalang artista at nakasama rin sa Child Number 82—bilang gurong tumulong humasa sa kanyang pag-arte. Ikinuwento rin niya kung paanong ang gabay ng mga kasamahan sa produksyon ang naglatag ng masinsing pagbuo sa karakter niyang si Alicia, mula sa paghahanap ng “timpla” ng emosyon hanggang sa paglikha ng rapport sa batang co-actor na si JM.
Sa paglalim ng paghahanda, personal niyang sinuyo ang pagpasok sa loob ng katauhan: sa mahabang biyahe patungong Ilocos Norte—siya mismo ang nagmaneho—pinakiramdaman niya ang bigat, pangamba, at paninindigan ng isang inang nasa gilid ng kawalan. Pagdating sa set, agad siyang nakipag-scripting upang maitagni ang damdamin sa eksena; mula roon, tila natural nang umagos ang pagiging “ina” sa likod at harap ng kamera—hanggang sa “Ma” na raw ang tawag sa kanya ni JM kahit tapos na ang take.
Kapansin-pansin din ang kanyang mapagkumbabang pasasalamat: “Thankful, grateful,” ang ulit niya, habang tinatanggap na ang tropeong ito ay hindi lamang gantimpala sa husay, kundi tanda ng sama-samang paglikha. Para sa kanya, malaking bahagi ng tagumpay ang pagiging ina sa totoong buhay—isang pinanggagalingang emosyon na naging ugat ng kanyang pagganap. “What if anak ko ang naghahanap ng sagot? Ano ang gagawin ko?”—mga tanong na, ayon sa kanya, unti-unting huhubog sa katotohanan ni Alicia.
Sa dulo, ang hindi inaasahang panalo ay naging paalala: may kapangyarihan ang tahimik na lakas. Sa panahong madaling mag-ingay ang melodrama, pinili ni Pangilinan ang kontroladong pagputok ng damdamin—at doon, mas narinig ang kirot, mas nakita ang dignidad, at mas damang-dama ang pag-ibig ng isang inang handang lumaban kahit walang kasiguruhan. Sa gabing iyon, hindi lamang tropeo ang kanyang iuuwi; may kuwento siyang maipapakita sa anak at asawa—patunay na ang sining, kapag tapat, ay kayang gawing eternal ang mga sandaling dati’y pangarap lamang.
FULL VIDEO:
