American Doctors: Bakit Pinapadala sa Pilipinas ang Kanilang Anak Para Mag-aral ng Medisina?

Sa unang tingin, tila imposible. Bakit nga ba pipiliin ng mga Amerikanong doktor—na galing sa isa sa mga pinakamayamang bansa sa mundo—na ipadala ang kanilang mga anak sa Pilipinas para mag-aral ng medisina? Sa panahon kung saan ang Estados Unidos ang sentro ng modernong teknolohiya at edukasyon, ang desisyong ito ay tila kabaligtaran ng inaasahan. Ngunit sa likod nito, may kwento ng pag-asa, oportunidad, at isang sistemang patuloy na nagbibigay ng gulat sa buong mundo.

Noong nakaraang taon, tumaas nang 35% ang bilang ng mga dayuhang estudyante sa mga medikal na unibersidad sa Pilipinas—at karamihan sa kanila ay galing sa Amerika. Ang ilan ay anak ng mga doktor, nurse, o health practitioners. Sa isang panayam kay Dr. Michael Thompson, isang cardiologist mula sa Texas, sinabi niya, “Hindi ito tungkol sa pera, ito ay tungkol sa kalidad ng karanasan. Sa Pilipinas, natututo ang mga estudyante hindi lang ng teorya kundi ng pakikisalamuha sa tunay na pasyente mula sa unang taon pa lang.”

Ang edukasyon sa medisina sa Pilipinas ay kilala sa kakaibang diskarte. Habang sa Amerika, kadalasan ay nakatuon ang unang mga taon sa teoretikal na pag-aaral, sa Pilipinas, maagang isinasabak ang mga estudyante sa aktwal na clinical exposure. Marami sa mga banyagang estudyante ang nagsasabi na dito nila unang naramdaman ang “real human medicine”—ang pakikipag-usap, pagdama ng emosyon ng pasyente, at pagharap sa mga sitwasyong hindi mababasa sa libro.

Isa sa mga pangunahing destinasyon ay ang University of the Philippines, Ateneo School of Medicine, at Cebu Doctors’ University. Sa mga institusyong ito, may mga espesyal na programa para sa international students, kung saan tinuturuan sila ng mga eksperto na dating nagturo o nagtrabaho rin sa ibang bansa. Ngunit higit pa riyan, may isang lihim na dahilan kung bakit patuloy na lumalakas ang pag-akit ng Pilipinas sa mga banyagang estudyante.

Ang Lihim: “Hands-on Experience” na Walang Katulad
Sa Amerika, mahigpit ang regulasyon sa paghawak ng pasyente. Ang mga estudyante ay karaniwang limitado sa mga simulation lab sa unang tatlong taon. Pero sa Pilipinas, lalo na sa mga probinsyal na ospital na partner ng mga unibersidad, ang mga estudyante ay direktang nakikilahok sa mga operasyon, panganganak, at emergency response. Para sa maraming anak ng Amerikanong doktor, ito raw ang “missing piece” ng kanilang edukasyon.

Ayon kay Sarah Thompson, anak ni Dr. Michael, “Sa U.S., lahat ay digital. Dito sa Pilipinas, totoong tao ang kaharap mo, totoong kwento ang naririnig mo. Dito ko unang naramdaman kung ano ang ibig sabihin ng pagiging doktor.”

Mas Mababa ang Gastos, Pero Hindi Mababa ang Kalidad
Isa rin sa malaking dahilan ay ang halaga ng tuition fee. Habang ang pag-aaral ng medisina sa Amerika ay umaabot ng mahigit $200,000 hanggang $300,000, sa Pilipinas, maaaring makuha ang buong kurso sa halos 10-15% lang ng halaga nito. Ngunit hindi ibig sabihin ay mababa ang kalidad—ang mga paaralan dito ay kinikilala ng World Health Organization at Educational Commission for Foreign Medical Graduates (ECFMG), na siyang susi para makapasa sa U.S. board exams.

Marami sa mga graduates mula sa Pilipinas ay matagumpay na nakakapasa sa USMLE (United States Medical Licensing Examination). Ang ilan ay bumabalik sa Amerika bilang mga lisensyadong doktor, at ang iba nama’y nananatili rito para maglingkod sa mga komunidad na kulang sa serbisyong medikal.

Kultura at Pagpapakumbaba: Ang Tunay na Edge ng Pilipinong Edukasyon
Ngunit kung tatanungin mo mismo ang mga estudyante, ang pinakaimportanteng aral na natutunan nila sa Pilipinas ay hindi lang tungkol sa medisina. Ito ay ang pagpapakumbaba at malasakit. Sa Pilipinas, matututo kang makitungo sa mga pasyenteng may iba’t ibang kalagayan—mayaman, mahirap, may sakit sa katawan o sa puso. Ang kulturang Pilipino na puno ng empatiya ay isa raw sa mga dahilan kung bakit naiibang klase ng doktor ang nagiging produkto ng ating bansa.

Isinalaysay ni Jason Miller, isang American medical intern sa Davao, “Ang mga doktor dito ay hindi lang nakatuon sa gamot. Nakikinig sila. Nakikiramay. At iyon ang gusto kong matutunan. Hindi mo matutunan sa Amerika ang ganitong klase ng puso.”

Ngunit Hindi Lahat ay Madali
Hindi rin perpekto ang lahat. May ilan ding hamon: ang init ng klima, ang adjustment sa kultura, at ang limitadong pasilidad sa ilang unibersidad. Ngunit ayon sa karamihan, ang mga pagsubok na ito ay bahagi ng kanilang paghubog bilang tunay na doktor. Sa isang bansang kung saan ang bawat minuto ay may kwento ng pasyente, mas tumitibay ang kanilang pang-unawa at malasakit sa buhay.

Isang Tahimik na Rebolusyon sa Edukasyon
Ayon sa datos ng Commission on Higher Education (CHED), patuloy ang pagtaas ng mga aplikasyon mula sa mga banyagang estudyante, partikular sa larangan ng medisina at nursing. Ang Pilipinas, na dating tinitingnan bilang “training ground” para sa mga Pilipinong nagnanais magtrabaho abroad, ngayon ay nagiging destinasyon ng mga banyagang gustong matuto dito.

Ang trend na ito ay maaaring magbago ng pananaw ng mundo sa edukasyong Pilipino. Sa halip na brain drain, nagkakaroon tayo ng knowledge exchange. Ang mga banyagang estudyante ay natututo sa ating sistema, at sa kanilang pagbabalik sa kani-kanilang bansa, dala nila ang karunungan at malasakit ng isang Pilipino.

Panghuling Kaisipan
Ang tanong ngayon: kung ang mga anak ng Amerikanong doktor ay nakikita ang halaga ng pag-aaral ng medisina sa Pilipinas, dapat din kaya nating pahalagahan ito nang higit pa? Sa panahon kung saan ang edukasyon ay nagiging kalakal, ipinapakita ng Pilipinas na ang pagiging doktor ay higit pa sa diploma—ito ay isang bokasyon, isang tawag ng puso.

At marahil, iyon ang dahilan kung bakit ang mga Amerikanong doktor ay pinipiling dito hubugin ang kanilang mga anak—sa isang bansang may puso, malasakit, at tunay na diwa ng pagiging manggagamot. ❤️🇵🇭