Ang Araw na Yumanig sa Senado: Ang Sagupaan nina Sen. Marcoleta at Ping, at ang “Surprise Witness” na Nagpabago sa Lahat

Sa loob ng malamig na session hall ng Senado, ramdam ang bigat ng tensyon. Hindi ito iyong karaniwang pagdinig na puno lamang ng tanong at sagot. Ngayon, may kumukulong emosyon, may mga lihim na malapit nang sumabog, at may dalawang senador na handang ipaglaban ang kani-kanilang panig—si Senador Marcoleta at si Senador Ping.

Ang isyu: isang kontrobersyal na proyekto ng pamahalaan na may halagang hindi biro. Marami ang nagdududa na may nangyaring anomalya, at ngayon, panahon upang malaman ang katotohanan.

Sa simula pa lang, ramdam na ang init.

Tumayo si Sen. Marcoleta, hawak ang makapal na folder. “Hindi tayo narito para sa drama,” aniya, ngunit ang tono niya’y tila kumikinang sa hamon. “Narito tayo para sa katotohanan.”

Hindi nagpatalo si Ping. “Tama,” sagot niya, nakataas ang kilay. “Ngunit siguraduhin nating iyon nga ang habol mo, at hindi propaganda.”

Nag-angat ng kilay ang buong room. Mabigat iyon.

“Kung propaganda ang hanap ko,” mabilis na tugon ni Marcoleta, “edi sana matagal na akong umalis. Nandito ako dahil may mga dokumentong kailangan mong harapin.”

Isang mabilis na pagtitig. Tahimik ang lahat—parang eksena sa pelikula.

ANG EKSENA NG “BANGGAAN”

Nagbukas si Marcoleta ng mga papeles. May mga graph, figure, at mga report na parang layuning ipako sa pader ang kausap niya. Ngunit si Ping, sanay sa debate, hindi natitinag.

“Dokumento?” ani Ping. “Bakit hindi mo sabihin sa akin nang mas maaga? Para na naman itong panggugulat.”

Ngumiti si Marcoleta—ngiti na hindi alam kung panghamon o pang-uyam.

“Hindi ito panggugulat, Senador. Ito ay patunay.”

May kumurap na kamera. May nag-type nang mabilis. Ang media, handang sumabog ang headline.

MAS LALONG LUMALALIM ANG LABAN

Si Ping, huminga nang malalim. “Kung patunay, sana’y iniharap mo na noon pa. Ngayong may mga saksi tayong nakaabang, bakit ngayon mo lang inilabas?”

“Dahil,” sagot ni Marcoleta, “hindi pa kumpleto noon ang larawan.”

At doon niya sinabi ang mga salitang nagpayanig sa hall:

“May isang tao na narito ngayon. At siya ang magbibigay ng huling piraso ng katotohanan.”

Nagkaroon ng bulungan. May mga bahagyang napalayo ang upuan. Ang iba, napatingin sa pintuan na mahigpit na nakasara.

“Isang testigo?” tanong ni Ping, malamig ang tono.

“At hindi ordinaryong testigo,” sabat ni Marcoleta.

Pinindot niya ang maliit na buzzer sa mesa.

Ding.

Bumukas ang pinto.

ANG SURPRISE WITNESS

Pumasok ang isang lalaki. Mukhang pagod. Hindi bihis-pulitiko. Hindi sanay sa mata ng publiko. Ngunit may hawak siyang isang envelope na tinatakpan niya na parang hawak niya ang mismong kapalaran ng pagdinig na iyon.

“Sino siya?” tanong ni Ping, ngunit sa tono niya, parang alam na niya.

Lumapit ang lalaki sa mikropono. “Hindi ko balak magsalita,” aniya, “pero panahon na.”

“Magpakilala ka,” utos ng chairman.

“Ang pangalan ko… Daniel Vergara,” sagot niya. “Ako ang auditor na naka-assign sa proyekto.”

Bumagsak ang katahimikan na parang bagyong dumaan.

ANG PAGLALAGLAG

“Masakit ito,” sabi ni Daniel. “Dahil alam kong maraming masasaktan. Ngunit nakita ko ang mga transaksiyon. Nakita ko ang mga pirma. At nakita ko kung sino ang nag-utos.”

“Ng sino?” mabilis na putol ni Ping.

Napalunok si Daniel. Nakatingin siya kay Ping. Diretso. Hindi umiwas.

“Ng opisina mo.”

Parang sabay-sabay na nahulog ang mga bolpen sa mesa.

ANG SAGOT NI PING

Hindi nanlumo si Ping. Tumayo siya. Tumango, parang sinasabi sa sarili na matagal na niyang inihandang harapin ito.

“Kung iyan ang sinasabi mo,” aniya, “handa akong sagutin ‘yan. Hindi ako tatakbo. Hindi ako magtatago. Pero siguraduhin natin—lahat ng papeles mo, lahat ng sinabi mo—ay walang bahid ng panggagamit, paninira, o pagpilit.”

“Walang pumilit sa akin,” sagot ni Daniel. “Ako ang lumapit.”

Ang hall, parang nag-aalab.

ANG HULING LINYA

Sabay na tumingin ang dalawang senador sa isa’t isa. Walang sigaw. Walang sapakan. Pero ang tensyon? Mas matalim pa sa kutsilyo.

At sa harap ng lahat, sinabi ni Marcoleta:

“Ngayon, Senador Ping, hindi na tanong kung may tinatago. Ang tanong na lang—handa ka bang harapin ang katotohanan?”

Hindi umiwas si Ping. “Handa ako. Pero tandaan mo rin, Senador… ang katotohanan, hindi laging nasa unang tingin.”