“Ang Lihim ni Sandro: Isang Katotohanang Hindi Inaasahan ng Lahat”

Tahimik lang si Sandro sa kanilang maliit na barangay sa Batangas. Mabait, matulungin, at palangiti. Sa unang tingin, isa siyang tipikal na binatang hindi mo iisiping may tinatagong sikreto. Ngunit isang gabi, sa kalagitnaan ng ulan at malakas na hangin, naganap ang isang pangyayaring nagbago sa pananaw ng lahat tungkol sa kanya.

Bandang alas-diyes ng gabi, isang malakas na sigaw ang narinig mula sa bahay ni Sandro. “Tulong! May nasusunog!” sigaw ng kapitbahay. Agad tumakbo ang mga tao. Nakita nila si Sandro sa labas, basang-basa, nanginginig, pero tila wala sa sarili. Sa loob ng bahay, makikita ang maliliit na apoy at usok na lumalabas mula sa kusina. Mabuti na lang at mabilis silang nakapagpatay ng apoy bago pa ito tuluyang kumalat. Pero ang tanong ng lahat—bakit tila natigilan si Sandro at hindi man lang kumilos?

Ayon sa mga nakasaksi, parang may iba siyang tinititigan sa loob ng bahay. Hindi raw ito basta takot, kundi parang may nakita siyang hindi kapani-paniwala. Kinabukasan, pinuntahan siya ng mga tanod upang tanungin kung ano talaga ang nangyari. Ngunit sa halip na sumagot, tumahimik si Sandro at tumingin lang sa sahig.

Ilang araw ang lumipas, napansin ng mga kapitbahay na bihira nang lumabas si Sandro. Madalas siyang makitang naglalakad sa likod-bahay, kausap ang sarili, o kaya ay nakatingin lang sa lumang balon sa likod ng bahay nila—balon na matagal nang hindi ginagamit. May ilang nagsabing naririnig daw nila siyang nagsasalita sa dilim, “Hindi ko sinasadya… patawarin n’yo ako…”

Dahil sa mga kakaibang pangyayari, nagpasya ang mga tanod na imbestigahan muli ang sunog. Nang siniyasat nila ang likod-bahay, doon nila nakita ang isang bagay na nagpayanig sa buong barangay: isang lumang kahon na binalutan ng plastic at tela. Nang buksan nila ito, bumungad ang mga lumang litrato, mga piraso ng buhok, at isang diary na may pangalan ng dating nakatira sa bahay—isang babae na nagngangalang Mara.

Ayon sa matatanda, si Mara ay dating kasintahan ni Sandro bago ito biglang nawala limang taon na ang nakalipas. Wala raw nakakaalam kung saan ito napunta, at si Sandro ay nagbago simula noon—mas tahimik, mas malayo ang tingin. Pero sa mga pahina ng diary, mababasa ang nakakakilabot na mga sulat:

“Hindi ako makaalis dito. Nakikita ko siya gabi-gabi. Nakangiti siya, pero malamig ang kanyang kamay…”
“Bakit niya ginagawa ito sa akin? Hindi ko alam kung sino si Sandro ngayon…”

Sa huling pahina ng diary, may nakasulat na:

“Kung may makakabasa nito, huwag n’yong hayaang mabuksan ang balon. Nandoon siya…”

Nang marinig ito ng mga opisyal, agad nilang ipinahukay ang balon. Habang lumalalim ang paghuhukay, nagsimulang umulan. Ang mga tao ay nagtipon-tipon, nanginginig sa kaba. At nang umabot sa isang metro pa lang mula sa ilalim, sumigaw ang isa sa mga naghuhukay—may nakita raw silang tela. Pag-angat nila, nakita nila ang isang katawan ng babae na halos buto’t balat na lamang, suot pa rin ang lumang bestidang pula.

Kinilabutan ang lahat. Ang katawan ay kinumpirma ng DNA test na kay Mara nga. Pero ang pinakamatinding tanong—paano siya napunta roon?

Dinala si Sandro sa presinto para sa karagdagang tanong. Sa una, tahimik lang siya. Pero nang ipakita sa kanya ang diary at mga litrato, bigla siyang tumawa—malalim, malamig, at parang walang emosyon. “Sabi ko naman sa kanya, huwag siyang aalis,” bulong niya. “Ngayon, kasama ko na siya araw-araw.”

Mula noon, naging laman ng mga balita si Sandro. Iba-iba ang bersyon ng mga tao—may nagsasabing sinapian daw siya, may nagsasabing nabaliw sa sobrang pag-ibig. Pero ang pinakatotoo, walang nakakaalam kung hanggang saan ang kayang gawin ng isang taong nasaktan.

Hanggang ngayon, sarado pa rin ang bahay ni Sandro. Walang gustong tumira doon. Kapag dumadaan ang mga bata sa harap ng lumang bahay, nagmamadali silang tumakbo dahil sabi ng matatanda—minsan daw, may babaeng nakasilip sa bintana, nakangiti, suot pa rin ang pulang bestida.

At kung titingnan mo nang mabuti, makikita mo rin si Sandro sa loob, nakaupo, nakangiti rin, na parang sinasabing:
“Sabi ko sa’yo, hindi ko siya iiwan.”