HINDI KO RIN INEEXPECT NA MANGYAYARI ITO! Ang Gabi na Bumaligtad ang Lahat

May mga araw na dumadaan nang tahimik, parang normal lang, parang walang anumang pahiwatig na may paparating na kaguluhang kayang baguhin ang buhay mo sa isang iglap. Ngunit may mga gabing tulad nito—ang tipo ng gabing hindi mo hinihiling, hindi mo inaasahan, at lalong hindi mo gugustuhing maulit kailanman. At ang gabing iyon ang mismong nagpa-ikot sa mundo ko, literal at emosyonal, sa paraang hindi ko inakala.

Nagsimula ang lahat nang wala namang kakaiba. Galing ako sa trabaho, pagod, pero masaya dahil araw ng sahod at balak ko lang sana ay magpahinga. Habang papauwi ako, napansin ko na parang may ilang kotseng pabalik-balik sa kalsada namin—pero hindi ko ito masyadong pinansin. Baka mga delivery o kapit-bahay lang, sabi ko sa sarili ko. Ayaw ko ring magpaka-paranoid dahil wala naman dapat ikabahala.

Pagdating ko sa bahay, may kakaibang katahimikan na agad na tumama sa akin. Hindi ito ‘yung normal na tahimik. Iba. Mabigat. Parang may nakabitin sa hangin. At doon nagsimulang magbago ang takbo ng gabi.

Sa sala ko nakita ang isang maliit na sobre na nakapatong sa mesa. Walang pangalan, walang sulat sa harap, pero malinaw na hindi iyon sa akin. Nang buksan ko, isang USB ang laman. Walang note, walang paliwanag.

Hindi ako madaling matakot, pero para akong nakakita ng multo. Sino ang naglagay nito? Paano sila nakapasok? At higit sa lahat—ano ang laman?

Matapos ang ilang minuto ng pag-aalinlangan, isinaksak ko ang USB sa laptop ko. Isang folder lang ang laman, at sa loob nito ay iisang video file. Nang buksan ko iyon, halos tumigil ang paghinga ko.

Ang unang frame pa lang ay sapat na para mapanghina ako.

Isang CCTV footage. At ang lokasyon? Bahay ko. Ang sala ko. Ang kusina ko. Pati ang garahe. Lahat ng anggulo. Lahat ng lugar na akala ko ay pribado. At sa gitna ng video—may taong gumagalaw.

Isang lalaki. Nakamasid. Nag-iikot. Nagbubukas ng mga drawer. Tinitingnan ang mga gamit ko na parang sinusuri. At ang pinakamasakit sa lahat? Walang bakas ng pagpilit sa mga pinto o bintana. Ibig sabihin… may susi siya.

Pero sino?

Habang tumatakbo ang video, mas lalo akong nanginig. Dahil bandang huli… may eksena na hindi ko kayang iproseso. Ang lalaki ay nakaupo sa sofa ko, nakatitig sa larawan ko sa dingding. Walang salita. Walang kilos. Pero ang titig niya—parang may galit, may paghahanap, may intensyong hindi ko maunawaan.

At sa pinakahuling segundo ng video, bago itong matapos, bigla siyang tumingin diretso sa kamera… at ngumiti.

Isang ngiti na hindi dapat makita ng kahit sino. Isang ngiti na nagpapahiwatig ng panganib.

At doon ako tuluyang natigilan.

Hindi ko alam kung ilang segundo, minuto o oras akong naka-upo lang doon. Hindi ko alam kung paano ko uunawain ang nakita ko. Ang unang pumasok sa isip ko: May stalker ba ako? O mas malala pa—kilala ko ba siya? Dahil imposible na makapasok siya sa bahay nang walang susi.

Huminga ako nang malalim at sinubukan kong kalmahin ang sarili ko. Pero habang tumatagal, mas lalo lang dumadami ang tanong ko. At bago ko pa man maisip ang susunod kong gagawin… may kumatok sa pinto.

Isang malakas, hindi pamilyar na katok.

Tumigil ang mundo ko. Parang pinisil ang puso ko nang sabay-sabay. Sino ‘yon? Siya ba? Nanonood ba siya mula kung saan? O sinadya ba niya akong takutin? At bakit ngayon pa?

Nanginginig ang mga kamay ko habang dahan-dahan akong lumapit sa pinto. Hindi ako nagsalita, hindi ako nagtanong kung sino. Pinilit ko lang sumilip sa peephole.

At halos mabitawan ko ang hawakan ng pinto.

Dahil ang lalaking nasa labas… ay ang mismong lalaki sa video.

Nakatayo lang siya. Nakangiti. Eksaktong ngiting nakita ko sa huling frame. Nanginig ang tuhod ko. Para akong mawawalan ng malay. Nagsimula siyang kumatok ulit—mas malakas, mas agresibo.

Hindi ako sumigaw. Hindi ako gumalaw. Hindi ako huminga.

At pagkatapos ng ilang segundo… huminto siya. Bumaba ang kamay niya. At sa kabiglaan ko, bigla siyang yumuko at may inilusot sa ilalim ng pinto.

Isang papel.

At pagkatapos nun, naglakad lang siya palayo. Parang wala lang nangyari. Parang hindi niya ako ginawang halos mawalan ng buhay sa takot.

Nang pulutin ko ang papel at buksan, isa lang ang nakasulat doon:

“Ngayon mo lang nalaman. Matagal na kitang pinagmamasdan.”

At sa likod… isang larawan ko.

Tulog.

Sa sariling kwarto.

Sa gabi na hindi ko maaalala kung may narinig ba akong kakaiba.

At doon ko napagtanto ang mas nakakatakot na katotohanan:
hindi ito nagsimula ngayong gabi. Matagal na itong nangyayari. At hindi ko man lang napansin.

Ngayon, bawat tunog, bawat anino, bawat pintig ng puso ko ay paalala na hindi na ako ligtas. At ang tanging tanong na naiwan sa isip ko—babalik pa ba siya?
O mas masaklap—nasa paligid lang ba siya ngayon, naghihintay, nanonood, at nakangiti?