KARMA SA LIKOD NG NGITI: ANG PAGBAGSAK NI DENIECE CORNEJO SA ISANG KUWENTONG WALANG TAKAS
AGSAK NI DENIECE CORNEJO SA ISANG KUWENTONG WALANG TAKAS
May mga kuwento na hindi isinisigaw ng panahon, kundi marahang ibinubulong—hanggang sa isang araw, bigla na lamang itong sumabog. Sa mundong puno ng ilaw ng kamera at ngiti sa harap ng publiko, may mga aninong pilit itinatago. At sa kathang-isip na salaysay na ito, ang pangalang Deniece Cornejo ay naging sentro ng isang kuwento tungkol sa karma, pagbagsak, at isang katotohanang matagal nang naghintay ng pagkakataong lumitaw.
Sa simula ng kuwentong ito, si Deniece ay nasa rurok ng kanyang mundo. Kilala, hinahangaan, at palaging nasa usapan. Sa social media, makikita ang perpektong larawan: ngiti, tagumpay, at kumpiyansa. Ngunit sa likod ng mga filter at caption, may bigat na unti-unting nagpapabagal sa kanyang mga hakbang—isang bigat na tinatawag ng marami na karma.
Sa bawat desisyong ginawa, may kapalit. Sa bawat salitang binitiwan, may bakas na naiwan. Sa kathang-isip na mundong ito, nagsimulang mapansin ng mga tao ang kakaibang pagbabago. Hindi na ganoon kadalas ang kanyang paglitaw sa publiko. Ang mga dating kaibigang laging nasa paligid ay isa-isang nawala. Ang dating ingay ay napalitan ng katahimikan—isang katahimikang mas nakakatakot kaysa sa anumang eskandalo.
May mga bulung-bulungan. May mga tanong. Ngunit walang malinaw na sagot. Hanggang sa isang gabi, sa isang pribadong pagtitipon na dapat sana’y tahimik at ligtas, may isang pangyayaring nagbukas ng lumang sugat. Isang pangalan ang nabanggit. Isang alaala ang muling nabuhay. At mula roon, tila gumuho ang pader na matagal nang itinayo.
Sa kuwentong ito, hindi isang malaking pagsabog ang nagdala ng pagbagsak, kundi ang maliliit na bitak—mga desisyong hindi na mababawi, mga salitang hindi na mabubura. Ang karma ay hindi dumating bilang kidlat; dumating ito bilang ulan—dahan-dahan, paulit-ulit, hanggang sa tuluyang mabasa ang lahat.
Habang lumilipas ang mga araw, napilitan si Deniece na harapin ang sarili. Hindi ang bersyon na ipinapakita sa kamera, kundi ang tunay na anyo sa likod ng salamin. May mga gabing walang tulog, may mga tanong na walang sagot. “Kung mababalik ko lang,” paulit-ulit na bulong sa isipan—ngunit ang oras ay hindi marunong lumingon.
Sa kathang-isip na salaysay na ito, dumating ang sandaling kinailangan niyang pumili: magtago at tuluyang mawala, o humarap at tanggapin ang lahat ng kapalit ng katahimikan. At dito nagiging malinaw ang mensahe ng kuwento—ang karma ay hindi parusa lamang, kundi paalala.
Maraming tao ang nagsabing ito ay nararapat. Marami rin ang nanahimik, piniling hindi humusga. Sapagkat sa huli, ang kuwento ni Deniece Cornejo sa mundong ito ay hindi lamang tungkol sa pagbagsak ng isang pangalan, kundi tungkol sa kahinaan ng tao kapag naharap sa sariling anino.
Sa mga huling bahagi ng kathang-isip na kuwentong ito, makikita si Deniece na mag-isa—walang kamera, walang palakpak. Isang babae na natutong ang tunay na lakas ay hindi nasusukat sa dami ng tagasunod, kundi sa kakayahang aminin ang pagkakamali at magpatuloy.
At dito nagtatapos ang salaysay, hindi sa sigaw, kundi sa tanong:
Kung ikaw ang haharap sa sarili mong karma, tatakbo ka ba—o tatayo ka?
