KIM ATIENZA, NAPAHAGULGOL HABANG NAGPAPAMPAALAM SA ANAK NA SI EMMAN — ISANG NAKAKAIYAK NA SEREMONYA NA HINDI MALILIMUTAN NG LAHAT

Ang mga mata ng lahat ng naroon ay puno ng luha. Tahimik ang paligid habang marahang umaalon ang hangin sa sementeryo. Sa gitna ng katahimikan, isang tinig ang narinig — basag, nanginginig, at puno ng sakit. “Anak, hanggang sa muli…” bulong ni Kim Atienza habang niyayakap ang kabaong ng kanyang anak na si Emman.

Hindi inaasahan ng publiko ang ganitong nakakapangilabot na tagpo. Kilala si Kuya Kim bilang matatag, masayahin, at laging may ngiti sa telebisyon. Ngunit sa araw na iyon, ang bawat salita niya ay puno ng lungkot at pagsisisi. Ayon sa mga nakasaksi, halos hindi siya makapagsalita habang nag-aalay ng huling mensahe para sa anak.

Ang Simula ng Trahedya
Si Emman, ang pangalawang anak ni Kim, ay matagal nang nasa ibang bansa upang mag-aral. Ilang linggo bago ang malagim na balita, masigla pa raw silang nagkausap sa video call. “Pa, uuwi ako soon,” biro pa raw ni Emman. Ngunit hindi na iyon nangyari. Isang aksidenteng kinasangkutan ni Emman sa kalsada ng Los Angeles ang biglang nagbago sa lahat.

Ayon sa mga ulat, pauwi na sana si Emman galing sa ensayo ng kanilang university team nang bigla siyang mabangga ng sasakyan na umano’y nawalan ng preno. Agad siyang dinala sa ospital, ngunit idineklara siyang dead on arrival. Nawasak ang mundo ni Kim nang marinig niya ang balita.

Ang Huling Pagkikita
Sa pagdating ni Kim sa Amerika, hindi niya mapigilang bumagsak ang luha habang tinitingnan ang anak na nakahiga sa malamig na kama ng morgue. “Ang anak kong laging masigla, ngayon ay tahimik na…” sabi ni Kim sa mga kasamang pamilya. Naging mahirap para sa kanya ang mga sumunod na araw — pag-aasikaso ng dokumento, pakikipag-ugnayan sa embassy, at higit sa lahat, paghahanda sa pagbabalik ng labi sa Pilipinas.

Pagdating sa NAIA, sinalubong ng dose-dosenang kaibigan at tagasuporta si Kim. Ang kabaong ni Emman ay binalutan ng puting tela, simbolo ng kabataan at kadalisayan. Habang inaalay ang mga bulaklak, maririnig ang mga hikbi sa bawat sulok ng paliparan.

Ang Nakakaiyak na Seremonya
Sa araw ng libing, libo-libong tagahanga at kaibigan ang dumalo. Isinagawa ang misa sa isang maliit ngunit magarang simbahan sa Quezon City. Dito unang humarap si Kim sa publiko matapos ang trahedya. Sa gitna ng sermon, pinilit niyang ngumiti, ngunit halatang-halata ang bigat ng damdamin.

“Marami akong natutunan sa anak ko,” sabi niya habang pinupunasan ang luha. “Tinuruan niya akong magpatawad, magmahal, at magpakatotoo. Ngayon, ako naman ang magtuturo sa sarili kong tanggapin ang pagkawala niya.”

Habang tinutulak pababa ang kabaong ni Emman sa lupa, narinig ang pag-iyak ng buong pamilya. Ang mga kaibigan ni Kim sa industriya — tulad nina Korina Sanchez, Karen Davila, at Boy Abunda — ay tahimik lang na nakayuko, habang ang ilan ay hindi na napigilang mapaiyak.

Isang Ama na Nasubok ng Pananampalataya
Sa isang eksklusibong panayam ilang araw matapos ang libing, inamin ni Kim na muntik na siyang bumigay. “Ang hirap. Parang gusto kong sumuko,” sabi niya. “Pero alam kong ayaw ni Emman na makita akong ganyan. Kaya bumangon ako, dahil iyon ang gusto niya.”

Ayon pa kay Kim, dumaan siya sa matinding pagdududa sa Diyos, ngunit kalaunan ay muling natagpuan ang kanyang pananampalataya. “Na-realize ko, hindi ko hawak ang lahat. Ang tanging magagawa ko lang ay ipagdasal na nasa mabuting lugar na siya.”

Mga Lihim na Natuklasan
Habang naglilinis si Kim ng mga gamit ni Emman, may natagpuan siyang maliit na kahon na may sulat-kamay ng anak. Nakasulat doon: “Pa, salamat sa lahat. Kung sakaling mawala ako, gusto kong tandaan mo na proud akong maging anak mo.” Nabasa ito ni Kim habang umiiyak. “Parang alam na niya…” bulong niya.

Ang sulat na iyon ay agad na naging simbolo ng pag-asa para sa pamilya. Maraming netizen ang nagbahagi ng larawan ng liham, at mabilis itong nag-viral. “Grabe, napaiyak ako,” sabi ng isang netizen. “Hindi mo kailangang maging magulang para maramdaman ang sakit ni Kuya Kim.”

Pagbangon at Pagpapatuloy
Ngayon, unti-unti nang bumabalik sa normal si Kim Atienza. Patuloy pa rin siyang lumalaban sa buhay, ngunit aminado siyang may bakas na ng lungkot sa bawat ngiti niya sa TV. Sa mga panayam, lagi niyang sinasabi: “Hindi ko kailanman makakalimutan si Emman. Pero sa bawat araw na nabubuhay ako, gusto kong ipakita sa kanya na hindi sayang ang buhay na ibinigay niya sa akin bilang ama.”

Ang kwento ni Kim at ng kanyang anak ay hindi lang tungkol sa pagkawala, kundi tungkol din sa pagmamahal, pananampalataya, at pag-asa. Sa likod ng mga luha, naroon ang katotohanang kahit sa huling sandali, ipinakita ni Emman sa kanyang ama kung gaano kalalim ang kanilang ugnayan.

Habang lumulubog ang araw sa sementeryo, narinig muli ang mahinang bulong ni Kim: “Paalam, anak. Hanggang sa muli.”
At sa mga pusong nakasaksi, mananatiling buhay si Emman — sa bawat luha, sa bawat dasal, at sa bawat alaalang hindi kailanman mapuputol ng kamatayan.