Sa Gitna ng Pighati: Ang Ipinagbabawal na Pag-ibig sa Pagitan ng Biyuda at ng Kanyang Biyenan
Si Liana, sa edad na dalawampu’t anim, ay isang babaeng may simpleng pangarap: isang masayang pamilya sa piling ng kanyang asawang si Andres at ng kanilang apat na taong gulang na anak, si Enzo. Bilang isang guro sa elementarya, ang kanyang buhay ay umiikot sa pag-aalaga sa mga bata at sa pagbuo ng isang mainit na tahanan. Ngunit isang araw, ang lahat ng kanyang pangarap ay biglang gumuho na parang isang kastilyong buhangin na tinangay ng alon.
Isang tawag sa telepono ang nagpabago sa lahat. Si Andres, isang civil engineer, ay nasawi sa isang malagim na aksidente sa sasakyan. Ang balita ay tila isang matalim na punyal na tumusok sa puso ni Liana, winasak ang kanyang mundo sa isang iglap. Ang sakit ay hindi mailarawan; ang bawat sulok ng kanilang bahay ay nagpapaalala sa kanya ng mga masasayang alaala na ngayon ay mga anino na lamang ng nakaraan. Sa gitna ng kanyang pagluluksa, ang tanging nagbibigay sa kanya ng lakas ay ang kanyang anak na si Enzo.
Sa panahong ito ng matinding kadiliman, isang ilaw ang lumitaw sa katauhan ni Mateo, ang ama ni Andres. Si Mateo, isang matagumpay na negosyante na tatlong taon nang biyudo, ay naging isang haligi ng suporta para kay Liana at Enzo. Araw-araw, dala niya hindi lamang pagkain, kundi pati na rin ang kalinga at pag-unawa na kailangan ng mag-ina. Ang kanyang presensya ay naging isang pamilyar na bahagi ng kanilang buhay, isang angkla sa gitna ng unos.
Unti-unti, napansin ni Liana ang isang banayad na pagbabago sa kilos ni Mateo. Ang mga pag-aalala ng isang biyenan ay tila nagkakaroon ng ibang kahulugan. Ang mga hawak nito sa kanyang balikat ay nagtatagal nang bahagya, at ang mga tingin nito ay may dalang lalim na hindi niya pa nakikita dati—isang tingin na higit pa sa simpleng pag-aalala. Sa simula, isinantabi niya ito, iniisip na marahil ay imahinasyon niya lamang ito, isang produkto ng kanyang kalungkutan.
Ngunit isang gabi, habang sila ay nag-uusap, ang lahat ng kanyang agam-agam ay nagkaroon ng kumpirmasyon. “Liana,” sabi ni Mateo sa isang seryosong tono, “Gusto kong manatili ka sa tabi ko.” Ang mga salitang iyon ay tumama sa kanya na parang kidlat. Ang takot at pagkalito ay bumalot sa kanyang pagkatao. Paano niya haharapin ang isang pagtatapat mula sa ama ng kanyang yumaong asawa? Ito ay isang sitwasyon na hindi niya kailanman inisip na mangyayari, isang teritoryo na puno ng mga ipinagbabawal na damdamin.
Sinubukan ni Liana na iwasan si Mateo, naglalagay ng distansya sa pagitan nila upang protektahan ang kanyang sarili at ang alaala ng kanyang asawa. Ngunit ang pinakamatindi niyang kalaban ay hindi si Mateo, kundi ang kanyang sariling puso. Isang gabi, nanaginip siya tungkol dito—isang panaginip na nag-iwan sa kanya ng pakiramdam ng pagkakasala at isang hindi maipaliwanag na pananabik. Nagising siyang pawisan, ang kanyang puso ay kumakabog nang mabilis. Ano ang ibig sabihin nito? Posible bang may nararamdaman din siya para sa lalaking dapat niyang ituring na ama?
Ang panloob na laban na ito ay nagpatuloy. Sa isang maulang gabi, nasiraan ng sasakyan si Mateo malapit sa bahay ni Liana. Basang-basa at nanginginig, wala siyang ibang pagpipilian kundi ang kumatok sa pinto nito. Sa loob ng bahay, habang ang ulan ay malakas na bumubuhos sa labas, ang tensyon sa pagitan nila ay halos nahihipo. Sa isang sandali ng kahinaan, sinubukan siyang yakapin ni Mateo, ngunit umiwas si Liana, bagama’t isang bahagi ng kanyang puso ay nananabik sa init ng yakap na iyon.
Upang bigyan si Liana ng espasyo, nagpasya si Mateo na umalis muna para sa isang business trip. Ngunit ang kanyang pag-alis ay nagdulot ng isang hindi inaasahang epekto kay Liana. Ang katahimikan sa bahay ay naging isang malakas na paalala ng kanyang pag-iisa. Natagpuan niya ang kanyang sarili na hinahanap-hanap ang presensya ni Mateo, ang kanyang mga kwento, ang kanyang pag-aalaga. Sa kanyang pag-iisa, sa wakas ay inamin niya sa kanyang sarili ang katotohanan: mahal niya si Mateo. Mahal niya ang lalaking nagparamdam sa kanya na posible pa lang sumaya muli.
Pagbalik ni Mateo, ang lahat ay malinaw na. Walang nang nagtatago sa likod ng mga pader ng pag-aalinlangan. “Liana,” tanong ni Mateo, ang kanyang mga mata ay puno ng pag-asa. “Ano ba talaga ang nararamdaman mo?”
Sa pagkakataong ito, hindi na umiwas si Liana. Sa isang tinig na nanginginig ngunit puno ng katiyakan, sinabi niya ang mga salitang matagal nang itinatago ng kanyang puso: “Mahal kita, Mateo.”
Sa sandaling iyon, ang lahat ng takot at pagkakasala ay naglaho, napalitan ng isang dalisay na pag-ibig. Niyakap nila ang isa’t isa, isang yakap na nagsasabing handa silang harapin ang anumang pagsubok na darating. Alam nilang ang kanilang relasyon ay hindi magiging madali. Haharapin nila ang panghuhusga ng lipunan, ang mga matang mapanuri, at ang mga salitang masasakit. Ngunit sa piling ng isa’t isa, handa silang ipaglaban ang kanilang kaligayahan, isang pag-ibig na isinilang mula sa abo ng pighati, isang pag-ibig na nagpapatunay na kahit sa pinakamadilim na panahon, ang puso ay palaging makakahanap ng daan pabalik sa liwanag.
